Nu Infinity Ward aan gruzelementen is gevallen, is Call of Duty: Black Ops dé kans voor Treyarch om zich als Call of Duty-waardige ontwikkelaar te positioneren. Hoewel het vorige spel van de studio, Call of Duty: World at War, aardig in elkaar stak, kende het niet dezelfde afwerking als de Call of Duty-games van Infinity Ward. Inmiddels heeft de studio echter de nodige ervaring met de serie opgedaan en heeft het bedrijf kunnen leren van de fouten die Infinity Ward in Modern Warfare 2 maakte. Treyarch maakt daar dankbaar gebruik van, want Call of Duty: Black Ops is een nieuw hoogtepunt binnen de serie geworden.
Modern Warfare 2 mag dan op zowel korte als lange termijn veel kritiek hebben verduurd, in de kern is het nog altijd een geweldig spel dat op maar weinig vlakken in kwaliteit tekortschoot. Het is natuurlijk niet voor niets dat de multiplayer van Infinity Ward’s geesteskindje nog steeds razend populair is. Helaas is het nog te kort dag om te stellen dat Black Ops hetzelfde lot tegemoet gaat. De game leunt namelijk zwaar op de multiplayer en die modus laat eigenlijk pas enkele weken na de lancering zijn ware gezicht zien. Toch kunnen wij je op basis van wat wij tot nu toe gespeeld hebben enigszins geruststellen, want Black Ops kent meer dan genoeg briljante content om je maanden aan je beeldscherm gekluisterd te houden.
Mason
Waarin Call of Duty: Black Ops het meest verschilt met zijn voorgangers is de singleplayer. Hoewel de voorgaande Call of Duty-titels niet onbekend waren met een spannend verhaalverloop, doet Black Ops er door een constante wi eling tu en flashbacks en flashforwards verhalend nog een flink schepje bovenop. Ondanks dat je meerdere personen speelt, draait de singleplayer voornamelijk rondom het hoofdpersonage Mason. Mason maakt deel uit van de Studies and Observations Group (SOG), een geheimzinnige Amerikaanse eenheid die de vuile klusjes tijdens de Koude Oorlog opknapt. De huidige situatie van Mason is echter stukken minder rooskleurig. Hij zit vastgebonden in een cel, hoort constant een mysterieuze reeks getallen en staat streng onder verhoor. Mason kan zich echter niets herinneren en kan daarom de druk die hem wordt opgelegd maar moeilijk aan.
Het duurt even voordat duidelijk wordt wat er precies met Mason aan de hand is en waarom hij in die erbarmelijke situatie beland is. Uiteindelijk ontdek je door middel van flashbacks (ergo de eigenlijke mi ies) wat er zich in het verleden van Mason heeft afgespeeld, waarom hij onder verhoor staat en wat hem in de toekomst te wachten staat. Hoewel je geen raketgeleerde hoeft te zijn om het verhaal op gedegen wijze te kunnen volgen, heeft de verhaallijn erg sterke momenten en een zeer verra ende conclusie. Af en toe leunt het spel te veel op clichés, maar dat neemt niet weg dat de verhaallijn in Black Ops zonder twijfel de beste binnen de Call of Duty-serie is.
Genot
Naast motivatie om door te spelen, is de intere ante verhaallijn ook een prima excuus om de meest uiteenlopende locaties te introduceren. Het spel speelt zich af tijdens de Koude Oorlog en dus zal de speler onder andere Cuba bezoeken om Castro om te leggen, het Pentagon doorlopen om Kennedy de hand te schudden en in een SR 72 Blackbird stappen om richting de ruimte te gaan. Al die locaties zien er schitterend uit, hoewel we wel een kanttekening plaatsen bij de grafische pracht en praal. Aan de diversiteit van de locaties en de manier waarop ze zijn vormgegeven valt mi chien weinig aan te merken, maar verder is Call of Duty: Black Ops grafisch niet grensverleggend. Technisch voelt het zelfs als een achteruitgang op Modern Warfare 2.
Dat neemt echter niet weg dat de singleplayer een waar genot is om te spelen. Natuurlijk is Black Ops wederom een achtbaanrit met geringe eigen inbreng, maar aangezien het spel je constant overdondert met unieke actiescenés zul je nauwelijks tijd hebben hierbij stil te staan. Op een enkele mi ie in de loopgraven van Vietnam na (vanwege verschrikkelijke scripting en zaaddodende actie), heeft Call of Duty: Black Ops je constant in je greep. Net als je denkt dat Treyarch je niets anders laat doen dan hordes vijanden afschieten, ben je alweer bezig met het skydiven van een besneeuwde berg, het onder vuur nemen van Vietcong-kampen vanuit een boot (met het overigens briljante ‘Sympathy for the Devil’ van de Rolling Stones ter begeleiding) of het duiken naar de bodem van de oceaan. Dat hierbij de scripting, het tempo en de bijgaande uitleg over wat de bedoeling is soms niet helemaal van het niveau Infinity Ward is, zien we dan graag over het hoofd.
Knallen
De singleplayer kent nog een aantal intere ante mogelijkheden die je eventueel langer bezig zullen houden. Zo kun je in het menu onder andere een zeer vermakelijk arcadegame ontgrendelen. Toch is het uiteindelijk voornamelijk de multiplayermodus die de houdbaarheid van Black Ops rekt. Ook die modus is inhoudelijk niet zichtbaar anders dan zijn voorgangers. Nog steeds geniet de speler perks en killstreaks en ook veel van de oude modi maken weer hun opwachting. Het is echter de geslaagde nieuwe content en de perfectionering van oude spelelementen waardoor de multiplayer van Black Ops excelleert. Zo is het voor het eerst mogelijk je wapenlogo te veranderen en is er een puntensysteem waarmee je wapens en andere (dodelijke) speeltjes kunt kopen.
De mogelijkheid om je wapen wat meer persoonlijkheid te geven is aardig, maar kon ons niet zo veel charmeren als het nieuwe puntensysteem. Hoewel het jammer is dat je nu bepaalde wapens en embleempjes niet kunt ‘verdienen’ door bepaalde uitdagingen te voltooien (je koopt ze nu gewoon), zijn de nieuwe Wager-modi en de contracten een enorm toffe toevoeging. In de Wager-modi kun je een bepaald bedrag inzetten alvorens je gaat spelen. Zo heb je in één Wager-variant maar drie levens en één kogel in je pistool. Door een vijand om te leggen krijg je een nieuwe kogel, maar als je mis schiet ben je op enkel je mes aangewezen. De Wager-modi zijn extreem verslavend en zullen je net als de contracten, waarmee je een bedrag kunt verdienen door een opdracht binnen een bepaalde tijd te voltooien, op het puntje van je stoel houden.
Killstreaks
Het is heel duidelijk dat Treyarch goed heeft geluisterd naar wat de gemeenschap in Modern Warfare 2 miste of afkeurde. Zo zorgen de kills die je maakt met de killstreakbeloningen (bijvoorbeeld mortierartillerie of een napalmaanval) er niet voor dat je dichter bij je volgende killstreakbeloning bent. Als gevolg daarvan is het spel meer gericht op het schieten en gooien van granaten en vliegen de rakketten, artillerie en explosies je iets minder vaak om de oren. Ook de Zombie-modus is weer van de partij. Hoewel deze modus duidelijk minder content bevat dan de multiplayer, is het toch extreem vermakelijk om samen met drie andere vrienden te proberen om zo lang mogelijk te overleven. En dat valt niet mee wanneer hordes zombies het je onmogelijk maken rustig adem te halen.
Tijd om adem te halen is er sowieso nauwelijks in Call of Duty: Black Ops. In alle modi probeert het spel je te overdonderen, zowel door de adrenalinerijke gameplay als enorme diversiteit aan mogelijkheden en keuzes. Black Ops doet absoluut niet zichtbaar onder voor de Modern Warfare-delen, hoewel het in de singleplayer wel merkbaar is dat Treyarch nog niet over de ervaring of het talent van een studio als Infinity Ward beschikt. De Modern Warfare-games kennen een iets betere afwerking en bevatten net wat meer memorabele sequenties. Dat neemt echter niet weg dat Black Ops bewijst dat Treyarch meer in huis heeft dan de studio met World at War liet zien. Het zou ons niet verbazen als op den duur de leerling de meester wordt.