Het blijft moeilijk om een PSP game te beoordelen die als port kan worden gezien van een volwaardige console of PC game. Moet de game als zijn grote broertjes worden beoordeeld, of kunnen de imperfecties veroorzaakt door de PSP vergeven worden? In de praktijk verschilt dit en wegen bepaalde voordelen simpelweg zwaarder dan de nadelen. In Brothers in Arms: D-Day is dit jammer genoeg niet zo. Er zijn een aantal van eerder genoemde imperfecties die de gameplay te veel ondermijnen om het spelen van deze game frustratieloos te laten verlopen. Gelukkig staat aan de basis de solide strategische gameplay die eerdere delen zo groot heeft gemaakt. Aan de kern van de gameplay staat de mogelijkheid om orders te geven aan je teamgenoten. Het geven van deze orders is erg belangrijk, omdat hierdoor twee belangrijke acties kunnen worden uitgevoerd. De eerste is onderdrukken van de vijand en de tweede is het flanken van de vijand. Onderdrukken kan overgelaten aan de computergestuurde teamgenoten, of je kunt zelf op de vijand schieten om deze dekking te laten zoeken. Dit kan met behulp van een cursor die de plek aanwijst waar je AI vrienden heen moeten. Een icoontje boven de vijand laat zien tot in hoeverre de actie van jou en je team effectief is. Zodra de vijand onderdrukt is, kan de aanval worden ingezet. Dit kan rechtstreeks, maar meestal zijn de levels zo opgezet dat flanken een betere optie is. De vijand is door de plotselinge schietpartij op twee fronten vaak te verward om heftig tegenstand te bieden. De eerder genoemde elementen resulteren in een zeer voldoenende gameplay, waarbij de speler het gevoel krijgt de vijand te slim af te zijn. Het strategische element blijft dus in orde, maar jammer genoeg kan dit niet gezegd worden van het actie-element. Dit wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door de besturing van de game. De ontwikkelaar is er niet in geslaagd om de besturing naar behoren om te zetten naar de beperktere lay-out van de knoppen van de PSP. Twee opties zijn mogelijk om de game te besturen, maar beide voldoen niet. Vooral het richten met behulp van de analoge knop of de functietoetsen werkt te sloom en onpraktisch. Veel knoppen hebben dubbele functies, waardoor de besturing niet intuïtief aanvoelt. Daar komt nog eens bij dat het draaien enorm langzaam verloopt. Ook het richten via de zogenaamde iron sight van een geweer is onpraktisch en traag als dikke modder. Er is gelukkig de optie om op de vijand te locken, waardoor het richten een stukje makkelijker wordt. Het locken moet echter eerst wel lukken, want vaak heeft het systeem niet door dat er een vijand is, terwijl deze toch duidelijk zichtbaar is. Het geheel wordt echter nooit onspeelbaar, maar het zal wel altijd tussen de speler en de game blijven staan. De levels in D-Day zijn helemaal aangepast op het strategische element. Dit resulteert in levels die in het begin een redelijke variatie kennen en later ietwat voorspelbaar worden. Dit wordt niet beter gemaakt door de grauwe graphics die de game geen uitstraling geven. Nu hebben de andere games uit de serie nooit een groot kleurenpalet gehad, maar door het lagere grafische detail wordt de eentonigheid meer benadrukt. De karaktermodellen worden wel weer gedetailleerd weergegeven wanneer er van dichtbij wordt gevochten. Ook tijdens de gesprekken met andere soldaten valt dit detail in positieve zin op. Jammer dat de vijanden er van veraf weer ongedetailleerd en houterig uitzien. De AI van de teamgenoten en de vijanden is zeker het vermelden waard. In tactisch opzicht doen ze altijd wat je van ze verwacht. Teamgenoten leggen onderdrukkend vuur neer en de vijand wordt teruggedwongen of probeert je team zelfs aan te vallen. Ook hier geldt weer dat alles niet altijd perfect verloopt. Vooral teamgenoten lijken er nogal eens moeite mee te hebben dekking te geven vanaf een positie waar vanuit de vijand makkelijk is te raken. Een aantal Skirmish levels zijn toegevoegd aan de game om het alleen of via lokale draadloze connectie met iemand anders op te nemen tegen de “Jerries”. Deze missies komen vooral neer op het neerknallen van alle vijanden die je tegenkomt. De snelheid ligt door de actie net wat hoger dan in de gewone missies en lenen zich goed voor wat snelle actie. En als je iemand kent met een PSP en Brothers in Arms: D-Day zijn deze skirmishes zeker de moeite waard. Brothers in Arms: D-Day is typisch een geval van een game die niet helemaal thuishoort op de PSP. Met enige verbeteringen zou de game kwalitatief beter kunnen zijn, maar console of PC blijven de beste manieren om volwaardig te genieten van deze game. Vooral de besturing gooit roet in het eten, maar ook andere kleine factoren zorgen voor een vermindering in kwaliteit. Dit wil echter niet zeggen dat niet van de game te genieten is, want het proces strategische beslissingen maken en flanken is ook in deze game best verslavend.