Ondergetekende sloot zijn relaas over Act 1 van Broken Age af op een hoopvolle noot, die bijna anderhalf jaar moest nagalmen. Na Act 2 blijft het bij hopen. Wanneer de credits – inclusief jouw naam, als je de Broken Age-Kickstarter hebt gesteund – over het scherm rollen, mogen de geschiedenisboeken gesloten blijven. De poppen die ontwikkelaar Double Fine in de eerste akte op de juiste plek had gezet, willen in het vervolg maar niet dansen. Sterker nog, ze staan grotendeels nog op dezelfde plekken, waardoor Act 2 vooral speelt als een déjà vu.
Bekend terrein
Maar mi chien gaan we te snel. Broken Age Act 2 gaat verder waar Act 1 afsloot: midden in een verhaal over twee mensen in twee compleet verschillende werelden. Al wi elend tu en personages los je point-and-clickend puzzels op om het einddoel te bereiken: een brug tu en die twee werelden slaan. In de hoofdrol nog steeds Shay en Vella, respectievelijk een saai moederskindje en een vrijgevochten meisje dat allesbehalve aan de van bovenaf opgelegde verwachtingen wil voldoen.
Shay is beland in Vella’s wereld en andersom
Nu zijn de rollen echter omgedraaid: Shay is beland in Vella’s wereld en andersom. Dat betekent dat je dezelfde locaties verkent en dezelfde personages spreekt als in Act 1, zij het nu met het andere personage. Dat blijft de hele game zo. Hoewel die constructie verhaaltechnisch intere ant is – de twee tegenovergestelde personages moeten zich plots zien te redden in het onbekende en leggen zo tegelijkertijd een andere kant bloot van npc’s die je dacht te hebben doorgrond – ben je in Act 2 uiteindelijk niets anders aan het doen dan backtracken op bekend terrein.
Dat deed Day of the Tentacle (tevens een game van Tim Schafer) uiteraard ook in 1993, maar aan die game lag een intere anter concept ten grondslag: drie tijden en drie personages die op ingenieuze wijze met puzzels met elkaar werden verbonden. Je doel in tijd A bereikte je via tijd B en C. Broken Age heeft diezelfde potentie, maar doet er bijna niets mee. Schakelen tu en Shay en Vella is grotendeels vrijblijvend, omdat acties van de één geen invloed hebben op de wereld van de ander.
Memorabele idioten
Ook inhoudelijk wil Broken Age niet in de buurt komen van dat illustere voorbeeld. Day of the Tentacle was het summum van de LucasArts-generatie: ingenieuze puzzels in een belachelijk avontuur beleefd door memorabele idioten. Broken Age lijkt vooral niet te weten wat het precies wil. De game is kunstzinnig vormgegeven maar luchtig, volwa en en kinderlijk, met een serieuze ondertoon maar erg vaak sturend richting humor. En in dat laatste is het helaas niet heel geslaagd.
De game is omvangrijk genoeg om je minstens tien uur aan je monitor of televisie te kluisteren
Voorbeeld: op een gegeven moment moet je een sikkeneurige boom aan het lachen krijgen door hem houterige woordgrappen te vertellen. Het is Monkey Island-terrein – denk aan het zwaardvechten met creatieve beledigingen – maar zonder de scherpte, timing én juiste stemacteurs om het te laten werken. Shay is net zo’n sul als Guybrush Threepwood, maar dan zonder de ontwapenende charme die de hopeloos verliefde aspirant-piraat in de jaren negentig katapulteerde richting het collectieve gamergeheugen.
Broken Age moet het daarom hebben van de rest. De game is bijvoorbeeld omvangrijk genoeg om je minstens tien uur aan je monitor of televisie te kluisteren en voert de moeilijkheidsgraad in die tijd goed op. In Act 2 liggen een aantal puzzels te wachten die meer van je eisen dan het combineren item A en B op plek C. Met een volle inventory beland je in een aantal puzzels waar timing plots van belang is en waar voorwerpen en personen op de juiste plek in het level moeten staan/liggen voor een oplo ing überhaupt mogelijk is. Hoewel de aanleiding van bepaalde puzzels wat vergezocht is (hoort bij het genre), combineert de uitwerking op inventieve wijze onderdelen uit de spelwereld die je inmiddels goed kent. En uiteindelijk zul je zelfs, zoals in de good old days, pen en papier erbij moeten pakken om aantekeningen te maken en verder te komen.
Broken Age houdt op veel puzzelmomenten rekening met zijn spelers. Zo bereik je met een dubbelklik in één klap een volgend stukje level, zodat je niet hoeft te wachten tot Shay of Vella van links naar rechts door het scherm is gewandeld. En zo schakel je in een van de latere Shay-puzzels automatisch tu en twee belangrijke personages, zonder dat je ervoor de halve wereld telkens hoeft te doorkruisen. In die zin is Broken Age een moderne variant op een verleden gamegenre, geschikt voor zowel ervaren puzzelaars als adventure-leken. Waar Act 1 te makkelijk was, is Act 2 dat niet.
Gebroken neus
Wat ontbreekt is magie. De schaduw van Schafer-kla iekers Grim Fandango, Day of the Tentacle, Monkey Island en Full Throttle hangt over Broken Age, en de game blijft in het duister. Dat komt omdat het niet wil kiezen voor één duidelijke richting. Broken Age is nét geen slapstick, nét geen volwa en epos à la Grim, nét geen DotT met zijn puzzels. De game vertelt een wat slap verhaal dat hint naar een zinnige vertelling over ouderschap en volwa en worden, maar daar te weinig mee doet. Aan het einde komt de game op puzzelvlak écht los, maar dan ontbreekt weer een bevredigende conclusie voor het avontuur dat de hele cast heeft beleefd.
Dus blijft het bij een degelijk tu endoortje, geen wederopstanding. Het adventure-genre blijft in coma, met af en toe een Telltale-teken van leven. Onze oosterburen produceren nog regelmatig nieuwe point-and-clickers, terwijl aan de overkant van de oceaan de pixelfabriek van Wadjet Eye op volle toeren draait, maar het niveau is bedenkelijk. Machinarium was zes jaar geleden een hoopgevende uitschieter die helaas geen navolging kreeg. Dus wanneer de grootste grootheid Tim Schafer terug in de adventure-ring stapt verwacht je rake klappen. De gebroken neus blijft uit.
Broken Age is gespeeld op pc. De game is ook te koop voor PlayStation- en mobiele-platformen.