Het ontbreekt ontwikkelaar A Crowd of Monsters in ieder geval niet aan ambities. Naast een eigen interpretatie van een historisch fenomeen biedt de game, in navolging van met name de Telltale-games, een overdaad aan keuzemogelijkheden. Aan het begin van de eerste episode ben je nog werkzaam in het restaurant en bedien je enkele politieagenten, vermoedelijk ooit collegae. Een agent probeert je te stangen en de game geeft je de ruimte om hierop te reageren: sus je de boel, spuug je in zijn burger of confronteer je hem met zijn eigen problemen?
Later in de episode zijn dit soort dialogen serieuzer van aard, maar hoewel de game je telkens laat weten dat je ‘een keuze’ hebt gemaakt, is nog onduidelijk in hoeverre je bijdrage daadwerkelijk consequenties heeft. Dit is begrijpelijk – ook in vergelijkbare verhaalgedreven titels zijn eerder gemaakte keuzes vaak pas in latere episodes van belang. Toch valt hier meer over te zeggen: de dialogen, alsook het algehele verhaal, overtuigen nauwelijks. Het gesproken woord heeft in Blues and Bullets nauwelijks gewicht en bestaat vooral bij de gratie van clichés. Aangezien de game geen ironische ondertoon heeft, noch een parodie probeert te zijn, is dat vooral teleurstellend.
Sterker nog, de invulling van het verhaal staat in schril contrast met de vormgeving van Blues and Bullets, die nog het meest doet denken aan film noir. En zoals The Saboteur eerder al duidelijk maakte, werkt deze nadruk op verschillende grijstinten goed in een game waarin hel en verdoemis twee van de hoofdthema’s vormen. Maar er is meer: op z’n Sin City’s zijn roodtinten daadwerkelijk rood en op z’n Bioshocks is er leven boven de wolken. In Blues and Bullets is de Hindenburg-zeppelin niet neergestort, maar omgebouwd tot luxueus hotel – en geheim kantoor van Al Capone. De nadruk op art deco maakt de zeppelin des te indrukwekkender en mi chien wel het hoogtepunt van deze eerste episode.
Genoeg potentie
Qua vormgeving en stijlkeuzes neigt Blues and Bullets naar geroemde titels, waarvan het eerder genoemde Bioshock een voor de hand liggend voorbeeld is. Dit is ook gelijk de voornaamste reden om Blues and Bullets (en vooral de aankomende episodes) een kans te geven. Op andere vlakken moet de game zich namelijk nog bewijzen. Er zijn bijvoorbeeld een handjevol actiemomenten, waarin het de bedoeling is tientallen criminelen een kopje kleiner te maken. De uitwerking daarvan is matig: de game bepaalt waar Ne naartoe loopt en het enige wat je kunt doen is mikken en schieten. Het ziet er gaaf uit, maar de besturing is weinig precies. Iets intere anter zijn de momenten waarop je moordlocaties onderzoekt, in de hoop clues te vinden. Als een heuse adventure kun je de locaties volledig uitpluizen en hoewel je er nauwelijks bij hoeft na te denken, draagt het bij aan de naargeestige sfeer van de game, alsook het tempo.
Blues and Bullets is een game met veel potentie, maar de uitwerking laat in deze eerste episode nog te wensen over. Een pijnlijk voorbeeld hiervan is de pc-versie. Kort gezegd is deze weinig geoptimaliseerd. Op sommige momenten draait ‘ie vloeiend, op willekeurige andere is ‘ie nauwelijks speelbaar. Gezien de verschillende klachten hierover ligt dit niet aan onze pc (we hebben de game in zowel Windows 8.1 als 10 getest). Desalniettemin is dit een titel om rekening mee te houden. De ambitie is er en de vormgeving onderstreept dat A Crowd of Monsters een getalenteerde studio is.
Blues and Bullets is verkrijgbaar voor pc, Mac, Linux en Xbox One. Gamer.nl speelde de pc-versie voor deze recensie.