Dat het mooie tijden zijn voor de mensen die een Xbox 360 in huis hebben is wel het minste wat je kunt zeggen, vooral gezien de games die er de voorbije week voor de console van Microsoft in de winkels te vinden waren. Niet alleen leverde 2K een pareltje af met het nagenoeg perfecte BioShock, ook ontwikkelaar Mistwalker heeft eindelijk haar eerste game op de Europese markt losgelaten: Blue Dragon, een RPG gemaakt door enkele erg belangrijke personen in de gamesindustrie. Laten we beginnen met Hironobu Sakaguchi, de peetvader van de Final Fantasy-reeks. Deze man liet een tijd geleden zijn functie als vice-president bij Square Enix varen om een eigen studio uit de grond te stampen. Uit dat idee werd Mistwalker geboren, het bedrijf dat nu verantwoordelijk is voor Blue Dragon, een titel voor de Xbox 360 waarvan Sakaguchi vooral de creatieve kant heeft verzorgd. Daarbovenop geniet Blue Dragon ook nog eens muzikale ondersteuning van Nobuo Uematsu, alweer een man die in het verleden zowat exclusief voor Square Enix werkte en nu, samen met Sakaguchi, zijn eigen weg is gegaan. Om het feest helemaal compleet te maken heeft Mistwalker ook de grafische kunsten van Akira Toriyama aangetrokken, de persoon die vooral gekend is door zijn bijdrage aan de DragonBall Z-reeks en nu de personages uit Blue Dragon onder handen heeft genomen. Kan niet mislopen, toch?   Dat zou je denken, maar we hebben al meerdere malen gezien dat een groep mensen die in het verleden hun pluimen al hebben verdiend opeens niet meer op hetzelfde niveau kunnen presteren. Net zoals een acteur van de ene dag op de andere zijn hele carrière kan verprutsen door een slechte film te maken is het voor mensen als Sakaguchi, Uematsu en Toriyama van levensbelang dat ze een fantastisch product weten af te leveren. De verwachtingen omtrent alles wat deze heren uit hun brein tevoorschijn toveren zijn namelijk zo hoog gespannen dat het bijna onmogelijk is om iedereen gunstig te stemmen. Laat dat nou net het probleem zijn met Blue Dragon! Begin echter niet meteen te wanhopen, Blue Dragon is geen barslechte game geworden. Het probleem zit hem in de manier waarop de meerderheid van de Europeanen hun games het liefst zien verschijnen. Een groot verschil dat wij met onze Japanse vrienden hebben is dat die laatste bevolkingsgroep in het verleden meermaals heeft laten blijken te houden van traditie, niet alleen op het vlak van etiquette en cultuur, ook in games zien ze graag het vertrouwde terug. Blue Dragon weet die vraag perfect te beantwoorden door een rasechte old-skool Japanse RPG te zijn. Laat ik even uitleggen wat dat precies wil zeggen. Allereerst is Blue Dragon een spel waarin het bekende turn-based systeem een centrale rol vervult. Dit wil dus zeggen dat je personages om de beurt een aanval lanceren op de vijand, en omgekeerd. Deze manier van spelen hebben we al ontelbare keren zien opduiken in RPG's, en er zijn (vooral in Japan) nog steeds hordes mensen die keihard voorstander zijn van deze manier van spelen. Het toffe aan Blue Dragon is dat je voor de verandering eens niet met wapens aanvalt, maar met de schaduwen van de personages die op de voorgrond staan in het spel. Tijdens de eerste uurtjes van Blue Dragon krijg je als speler te zien hoe het hoofdpersonage Shu samen met zijn vrienden een magische bol moeten inslikken die hen magische krachten geeft. Die krachten uiten zich doordat ze hun gemuteerde schaduw kunnen inzetten tijdens gevechten, een originele benadering die het spelers toelaat flexibel te zijn in de manier waarop ze het spel spelen. Elke schaduw mag dan wel zijn eigen unieke visuele kenmerken hebben (Shu zijn schaduw neemt bijvoorbeeld de vorm aan van een blauwe, gespierde maar vooral stoere draak), zoals gewoonlijk is ook hier de bekende uitspraak 'uiterlijk bedriegt' van toepassing. Doordat het in Blue Dragon mogelijk is om met klassen te puzzelen is het perfect mogelijk om de imposante draak van Shu meester in de helende, ietwat zachtere magie te maken. Het leuke is dat Mistwalker spelers de mogelijkheid geeft om klassen met elkaar te combineren zodat je zowel de kracht van een zwarte magiër als de sluwheid van een sluipmoordenaar kunt samenvoegen in de schaduw van één enkel personage. Door gaandeweg het spel de gewenste klasse op te waarderen met ervaringspunten zullen er meer en meer specifieke aanvallen opduiken die exclusief verbonden zijn aan die klasse. Let wel, elke schaduw heeft een beperkt aantal skill slots waarin je de vaardigheden kunt plaatsen, waardoor je vaak keuzes moet maken welke aanvallen het best bij de situatie passen.   Het bovenstaande systeem zal zonder twijfel bekend in de oren klinken voor sommige mensen. We zagen het namelijk al eerder opduiken in de vorm van het Job-systeem in Final Fantasy III, maar vooral de gelijkenis met Final Fantasy V doet zich sprekend voor. Het mag dan ook geen toeval zijn dat het net deze game was waar Sakaguchi voor het laatst zwaar bij betrokken was. Toch zitten er ook enkele frisse elementen in Blue Dragon, bijvoorbeeld de manier waarop je de confrontatie aangaat me vijanden. Terwijl het in de meeste jRPG's vaak draait om random encounters (onzichtbare vijanden vallen je plots uit het niets aan) zie je in Blue Dragon de snoodaards gewoon vrij op het speelveld lopen. Hierdoor is het niet alleen mogelijk om vijanden doelbewust te ontwijken, Mistwalker heeft door het toevoegen van de encounter circle wat meer diepgang aan de gameplay weten toe te voegen. Voordat je een tegenstander gaat uitdagen tot een gevecht is het mogelijk om een cirkel op het beeldscherm te laten verschijnen. Deze cirkel laat de actie zo lang jij wilt tot stilstand komen zodat er enkele acties ondernomen kunnen worden. Bevinden er zich bijvoorbeeld meerdere vijanden in je cirkel, dan kun je ervoor kiezen om deze gelijktijdig in een gevecht te betrekken. Nog interessanter is het echter als er zich rivaliseerde beesten in de cirkel bevinden. Doordat hun namen geel oplichten weet je meteen dat de monsters in kwestie elkaar niet kunnen luchten, een aspect waar je als speler gretig gebruik van kunt maken. Eens je de knorrige kornuiten namelijk in een gevecht samen zet zullen ze, in tegenstelling tot het tegen Shu en zijn vrienden op te nemen, elkaar in de pan beginnen hakken, wat soms voor grappige en verrassende taferelen kan zorgen. Ook het gebruik van field skills, aanvallen die je nog voordat je daadwerkelijk aan gevecht begint kunt gebruiken, zijn een leuke toevoeging aan de gameplay, vooral doordat je door op het juiste moment de juiste field skill te gebruiken heel wat problemen kunt voorkomen Toch is het niet alleen vechten wat in Blue Dragon de klok slaat, zoals het een goede RPG betaamt, is het ook zaak om de wereld rondom je verkennen. Op dat vlak stelt Mistwalker een beetje teleur, vooral dan in het vormgeven van de omgeving. Alles ziet er wel mooi, scherp en vooral kleurrijk uit (de screenshots spreken voor zich), vaak heb je het gevoel dat bepaalde omgevingen steeds weer terugkomen of ga je jezelf gewoon vervelen in bepaalde gebieden doordat ze er monotoon uitzien. Stel je bijvoorbeeld eens voor dat je een half uur lang in een bruine landkloof moet rondlopen of dat je een kwartier lang niets anders ziet dan een groene vlakte onder je voeten met af en toe een steentje op. Dit soort dingen komt meermaals voor in Blue Dragon, wat erg spijtig is voor een RPG van de nieuwe generatie.

Ook de verdieping van de personages loopt niet zo soepel zoals we dat gewend zijn van producten waar Sakagushi een hand in heeft. Niet enkel leer je Shu en zijn vrienden nooit op zo'n manier kennen zoals dat bijvoorbeeld het geval is in de Final Fantasy-reeks, ook de slechterik in Blue Dragon, de oude Nene, blijft voor lange tijd een vreselijk oppervlakkig personage dat simpelweg geen emotie bij je lost maakt, iets wat van groot belang is in een RPG. Het feit dat de Engelse stemacteurs geen al te goede prestatie neerzetten helpt ook niet bepaald, gelukkig heeft Mistwalker ervoor gekozen om de Japanse stemmen ook in de Europese versie te laten zitten.

Het missen van een aangrijpend verhaal is een doodzonde waar Blue Dragon zich schuldig aan maakt. Smaken verschillen natuurlijk, maar niemand zal ontkennen dat de RPG's die we tegenwoordig in Europa te zien krijgen voorzien zijn van vaak erg complexe verhaallijnen. Hier steekt alweer het probleem de kop op dat Japanners er waarschijnlijk niet zo'n groot probleem van zullen maken als wij dat het er in Blue Dragon wat luchtiger aan toe gaat. Alleen het feit dat de minder diepgravende Dragon Quest-reeks velen malen beter verkoopt in Japan dan de Final Fantasy-reeks maakt duidelijk dat Japanners eerder zin hebben in zoete, niet al te moeilijke verhalen. Toch zijn er nog enkele hekelpunten waardoor Blue Dragon niet de topgame is geworden die we eerst voor ogen hadden. Met name de framerate die bij momenten helemaal de dieperik ingaat is een doorn in het oog. Tijdens een passage in het verhaal waarin Shu zich in een grote stad bevindt durft alles wel eens zo te vertragen dat het lijkt alsof je in de lobby-shootout van The Matrix verstrikt zit! Ook is het opmerkelijk dat een spel dat op maar liefst drie schijfjes staat nog steeds te kampen heeft met het om de haverklap opduiken van laadtijden. Wie zegt dat dit normaal is moet maar even gaan kijken naar Oblivion of het recente BioShock, waar laadtijden bijna onbestaand zijn geworden. Tel daarbij een soms erg vervelende camera op die van tijd tot tijd véél te dicht op het hoofdpersonage zit waardoor je het overzicht verliest en het mag duidelijk zijn dat Blue Dragon zeker geen perfecte titel geworden is. Toch valt er te leven met al deze minpunten. Blue Dragon voelt aan als een Japanse RPG uit de goede oude tijd door het toepassen van de traditionele turn-based gameplay, maar dan in een nieuw jasje waar op bepaalde plaatsen nog wat steken loszitten en scheuren inzitten. Het is niet te ontkennen dat je bij het in huis halen van deze game waar voor je geld krijgt qua lengte (zo'n 40 uur op de teller voor je het einde ziet), maar soms zullen je tenen wel eens naar boven krullen doordat je jezelf gaat ergeren aan bepaalde elementen die eigenlijk voorkomen hadden kunnen worden. Jij maakt de keuze of je hiermee wilt leven, veel keuze heb je namelijk niet als het aankomt op RPG's voor de Xbox 360.