Als een Afro-Amerikaan al president kan worden, dan moet American Football-vedette worden ook geen enkel probleem zijn als je afkomstig bent uit deze minderheidsgroep. Maar hier houdt de vergelijking tu en Barack Obama en Franchise wel zo'n beetje op. Want de ster uit Blitz: The League II is niet gezegend met de intellectuele capaciteiten van een president en oefent zijn profe ie uit op een twijfelachtige manier.
Met twee benen vol in zijn gezicht. En als hij op de grond ligt, schop je hem nog even flink in de nieren. Dat is de mentaliteit van Blitz: The League II, waar sportiviteit plaats heeft gemaakt voor een ziekelijke wil om te winnen, met alle mogelijke middelen: grof geweld en doping worden niet geschuwd. Al deze gekkigheid wordt in een arcade jasje gegoten en maakt die Amerikaanse sport, waar wij o zo weinig vanaf weten, een tikkeltje toegankelijker.
De Madden-serie weet al jaren een hoge standaard te zetten als American Football-game. Blitz probeert dan ook helemaal niet te concurreren met deze grootheid. De tactiek staat op een laag pitje (hoewel je zeker wel tal van mogelijkheden hebt) en het gaat vooral om een luchtige, overdreven en gewelddadige projectie van de sport. Ook zitten er wel enkele flauwe giechelmomentjes in, zoals de enorm onzinnige speciale manieren van juichen (als de scorende speler achteraf bijvoorbeeld keihard de football in de ballen van een tegenstander stuitert, of de tango danst met een cheerleader).
De hoofdmoot van Blitz: The League II vormt de campagne-modus. Hierbij is het zaak om jouw ster, Franchise, door drie divisies naar het hoogste niveau te lozen. Je hebt je gehele zelfgemaakte team, met Franchise als belangrijkste speler, onder de knoppen. De campagne is gezegend met een heus verhaal en tu enfilmpjes vol intriges en verleidingen. Het is allemaal zo cliché als maar zijn kan, maar het stoort de game allerminst. De opzet van de campagne zit prima in elkaar. Zo kun je af en toe speciale uitdagingen aangaan om extraatjes te verdienen en ook training pullen voor je team kopen.
De game leunt hevig op het ble ure-aspect van de gameplay. Je kunt spelers op smerige wijze neerhalen en hierbij specifieke ble ures veroorzaken. En hoe meer goede acties je uithaalt, hoe voller een metertje loopt waarmee je extra krachtige aanvallende en verdedigende acties kunt uitvoeren. Het zit allemaal tamelijk goed in elkaar. Het enige irritante is dat, elke keer als een speler geble eerd raakt, je naar een te snel saai wordend tu enstukje met ble urebehandeling zit te kijken, waarbij je zelf ook de injectienaald ter hand mag nemen en een bot mag rechtzetten. Leuk voor een keertje, maar daarna heb je het wel gezien.
Tot nu toe lijkt er nog geen vuiltje aan de lucht, maar dat komt omdat de hoofdmoot van de gameplay de revue nog niet is gepa eerd. Blitz: The League II is, hoe je het ook bekijkt, gewoon een sportspel. Negentig procent van de tijd ben je echt bezig met de sport en dat rammelt toch wel in een aantal opzichten. En laat het sportelement nu net tamelijk belangrijk zijn voor een sportgame...
Willekeur is het woord dat nog wel het meeste van toepa ing is op Blitz: The League II. De tegenstander vertoont af en toe lachwekkende zwakheden, terwijl er op andere momenten ijzersterk verdedigd wordt. Soms kun je eenvoudigweg de vier beurten van de tegenstander tegenhouden zonder ook maar enige moeite te doen. Maar op andere momenten word je volledig overlopen op twijfelachtige wijze. Dit is het meest prominent aanwezig als de computer voor een rennende aanval gaat. Regelmatig komt het letterlijk voor dat een aanvaller door een gigantische brei van spelers komt, terwijl hij allang gestopt zou moeten zijn. En dit terwijl je op andere momenten in een één-op-één situatie de speler omlegt. Het kan voor enorm frustrerende momenten zorgen, waarbij jij een solide defensie hebt staan waar de tegenstander op totaal ongeloofwaardige wijze doorheen beukt.
Wanneer jij aanvalt, komt diezelfde willekeur terug. Een goede pa leidt vaak tot een goal, maar het is op generlei wijze te zien wanneer een pa goed zal uitpakken of niet. Bijna altijd worden je spelers gedekt, maar de ene keer vang jij hem en de andere keer word je continu omver gebeukt zonder te kunnen vangen. Er is simpelweg geen manier om dit soort zaken te vermijden.
Hoewel de gameplay dus in zijn kern niet lekker in elkaar zit, is Blitz: The League II toch een game waar je om de een of andere reden weer bij terugkomt. De presentatie is stijlvol, met uitgebreide menu's met informatie en een lekkere hiphop-soundtrack. Ook kent de game tamelijk wat features. Naast de campagne, die dus meer is dan puur en alleen seizoenen doorlopen, kun je ook een aantal bonu pelletjes doen (zoals een potje waarbij de bal telkens uit je handen glipt) en online gaan. Jammer genoeg is er geen hond te bekennen op de servers.
Blitz: The League II is dus een gemixt verhaal. De alternatieve aanpak, hoewel moreel twijfelachtig van aard, werkt lekker. De campagne biedt tenminste nog een verhaaltje en de game heeft een echte eigen uitstraling. Maar het pure sportaspect zit op een aantal punten simpelweg matig in elkaar. En dat is eigenlijk zonde, want de potentie is er.