Games, wat is er toch met je gebeurd? Het is de vraag die Black Mesa oproept gedurende het grootste gedeelte van de game. Want waar is de tijd dat shooters niet draaiden om schieten? De tijd waarin games als GoldenEye, Red Faction en (natuurlijk) Half-Life een verhaal vertelden dat niet draaide om explosies en kogels. Waar is de tijd dat een shooter een beleving was, in plaats van een schiettent op steroïden? Wie naar het gros van de hedendaagse shooters kijkt, ziet dat die tijd verdwenen is. Wat dat betreft is Black Mesa net een tijdmachine, eentje die ons terugbrengt naar een andere tijd, zonder de lasten van absurd achterhaalde graphics.

Niet malse kritiek

Het verhaal achter de ontwikkeling van Black Mesa is een bijzondere. Acht jaar geleden stond een groep ervaren community-leden van Valve op om aan een hels karwei te beginnen: het volledig remaken van de originele Half-Life binnen de engine van Half-Life 2. Valve mag dan nog altijd niet loslippig zijn over het derde deel uit de serie (of een eventuele Episode 3, wat dat betreft) de ontwikkelaar heeft wel altijd positief tegenover deze remake vanuit onverwachte hoek gestaan. En na jaren ontwikkelen is ‘ie er dan eindelijk. Black Mesa. Gratis te downloaden via blackmesasource.com en speelbaar als je een game geïnstalleerd hebt die draait op de Source Engine. Gelukkig is Team Fortre 2 zo’n game en gelukkig is die gewoon gratis te downloaden via Steam.

De achtergrond van dit project maakt het ook moeilijk om Black Mesa van een waardeoordeel te voorzien. Eén ding is duidelijk: was dit een compleet nieuwe game van een gerenommeerde ontwikkelaar, dan was de kritiek niet mals geweest. Zet dit naast hedendaagse shooters en je hebt een titel die grafisch achterloopt en gebruikt maakt van rare spelmechanieken als de crouch jump, een onhandig sprongetje dat net iets hoger is dan een normale sprong en waarvoor je tegelijkertijd moet bukken en springen. Ook valt het dan op dat er nooit een objective in beeld is en dat je als gamer – of als Gordon Freeman, maar net hoe je het ziet – volledig aan je lot wordt overgelaten in het door monsters en soldaten overgenomen Black Mesa-onderzoekslaboratorium.

Mooie mod

Maar dit is geen game die je naast hedendaagse shooters kunt zetten, hè? Dit is een met liefde gemaakte mod die nostalgische gamers eens zonder pijn aan de ogen terug wil laten keren naar Black Mesa, terwijl nieuwkomers zo soepeltjes mogelijk mogen kennismaken met een van de grootste kla iekers uit de geschiedenis. En in dat licht is dit een onwaarschijnlijk knappe presentatie.

Aan de ene kant van het team achter deze game. Grafisch is het verschil tu en het origineel en deze game er eentje van dag en nacht. Alles is tot in de puntjes opnieuw verzorgd en opgevuld met veel betere voice-acting, een opgekrikte soundtrack en een over het algemeen genomen veel soepelere speelervaring. Petje af, want een game die vandaag de dag echt te lelijk oogt om meer dan 2 minuten te spelen, is op deze manier plotseling een titel geworden waar we meer dan prima mee kunnen leven. Die teamprestatie is dus onwaarschijnlijk knap. Maar er is nog een andere prestatie die vele malen knapper is, namelijk het feit dat Half-Life vandaag de dag nog steeds een waanzinnige indruk maakt met zijn pacing, sfeer en design.

Vroegah

Dat is namelijk de echte kracht achter deze mod, het kloppende hart is een game die zich nu pas in de praktijk als tijdloos bewijst. Zelfs zonder de nostalgie is dit een avontuur dat staat. En we zeggen niet voor niets avontuur, want het schieten is slechts een portie van alles dat onze inmiddels oude vertrouwde Gordon Freeman beleeft. De momenten dat je door nauwe ventilatieschachten kruipt en er plots een headcrab opduikt, dat je met kisten in de weer bent om zelf een brug te creëren over radioactief water, dat je via de stoompijpen langs de muur moet klimmen, dat je op zoek gaat naar het rad waarmee je die bevroren koe vooruit kunt schuiven om te kunnen vorderen of dat je pas durft uit te ademen als je een medical centre vindt; Half-Life staat bol van momenten waarbij je nadenkt, de omgeving leest en waarbij schieten slechts een middel is, nooit een doel.

Pas nu beseffen we dat we dit type shooters mi en. Ze zijn er nog wel, maar de echte giganten doen niet meer aan sfeer, aan beleving of aan vertelling. De shooter anno 2012 draait om spektakel, schieten en behendigheid. En ze zijn allemaal gebouwd op dezelfde principes, waar we vanaf de eerste seconde een dik wapen in handen krijgen en leven bijgevuld wordt als we even dekking zoeken. Wat is er gebeurd met games? Dat is er dus gebeurd, de focus is verlegd naar andere zaken. Of dat een goed of een slecht iets is durven we niet te zeggen. Daar mogen gamers en hun koopgedrag over besli en. Wij kunnen alleen stellen dat deze mod mi chien wel de beste ooit is en dat het fantastisch is om even in een tijdmachine van dit genre te mogen stappen. We kunnen alleen zeggen dat we ons hiermee niet meer of minder vermaakt hebben dan met een avondje Call of Duty online met vrienden. En uiteindelijk kunnen we maar één conclusie trekken: het is waanzinnig dat een game uit 1998 in het jaar 2012 als een fri e wind aan kan voelen. Een prestatie die gedeeld mag worden met zowel het team achter Black Mesa, als het team achter de originele Half-Life.