Black Future ‘88 knalt je door een dystopische toekomst

De door de ontwikkelaar en uitgever zelfbenoemde ‘synth-punk’-stijl spreekt nog het meest voor Black Future ‘88. Wie een beetje gecharmeerd is van neonkleuren en duistere synthwave-muziek, voelt zich gauw tot deze game aangetrokken. Wat dat betreft schiet ontwikkelaar SuperScarySnakes – eigenlijk een éénmansstudio – gelijk raak met de pixelart graphics en speciaal gecomponeerde soundtrack, die een gave post-apocalyptische wereld schetsen met flinke scheuten Dead Cells, Contra en een vleugje Castlevania.

2D roguelike

Ook qua gameplay borduurt Black Future ‘88 verder op het patroon van bovengenoemde namen. Als overlevende van een hevige aanslag op de planeet doorloop je procedureel gegenereerde kamers in een duistere toren, die opgedeeld is in vijf opeenvolgende zones. Opvallend genoeg kun je deze 2D-omgevingen doorlopen door de game te spelen als een twin-stick shooter, al kun je ook vertrouwen op een verrassend goed werkend semiautomatisch richtsysteem, mits je enigszins de juiste kant op kijkt. Naarmate je afrekent met meer vijanden – uiteenlopend van drones tot bewakers, maar ook andere jagers en diverse eindbazen – en zelf sterker wordt, neemt ook de dreiging in de toren toe. Zo wordt je jacht op de voor de apocalyps verantwoordelijke superschurk alleen maar moeilijker naarmate je meer van zijn handlangers omlegt.

Al vrij vroeg in het spel speel je een handvol personages vrij, elk met sterke en zwakke punten en verschillende startwapens. Het arsenaal bestaat in totaal uit zo’n vijftig verschillende strijdmiddelen, van slappe pistooltjes tot machtige railguns en een keur aan zwaarden. Aan originaliteit geen gebrek: sommige wapens verschieten simpelweg ammunitie, anderen worden sterker met meer geld of wanneer je over meer of juist minder levenskracht beschikt.

Daarnaast zijn er vele speciale eigenschappen die je kunt bemachtigen, zoals het verbeteren van je ‘dash’-beweging om snel te ontkomen of het verhogen van de kans op goede loot. Sommige van deze perks leiden echter ook tot vloeken, die je juist kunnen tegenwerken. Zo kunnen ze extra druk zetten op de levensduur van je hart, dat aan het begin van elke levensduur letterlijk nog achttien minuten te kloppen heeft en je daarmee dwingt tot actie.

Hectische actie

Al die factoren bij elkaar maken dat de actie op piekmomenten wel heel erg hectisch kan worden. Wanneer je scherm vol vijanden staat en er plots potentieel nadelige bijwerkingen van perks gaan meespelen, kan het zo zijn dat je op een ogenschijnlijk onverklaarbare wijze het loodje legt, bijvoorbeeld omdat je rikketik het opeens begeeft. De game wil je daarmee wat leren, al is soms niet echt duidelijk wat je precies anders had kunnen doen. Wat daarbij ietwat kan helpen, is de optie om de tijd te vertragen – in enkele gevallen als skills, hoewel minder ervaren spelers er ook voor kunnen kiezen om dit hulpmiddel op elk gewenst moment in te zetten wanneer het allemaal even teveel wordt.

Black Future ‘88 is bovenal lekker vermakelijk en uitdagend, waarbij de game ook nog eens beschikt over een coöperatieve stand die met één exemplaar gespeeld kan worden – op de Nintendo Switch op hetzelfde scherm, via Steam middels Remote Play Together. Toch weet de game als geheel niet heel erg te blijven hangen. De erg op elkaar lijkende omgevingen maken elke playtrough toch wat repetitief, ondanks de fijne diversiteit aan wapens en speciale vaardigheden. Desalniettemin is deze 2D roguelike met z’n fijne uitwerking van z’n synth-punk-jasje zeker een geslaagde game waaraan je met genoeg doorzettingsvermogen een hoop plezier kunt beleven.

Black Future ‘88 is getest op Nintendo Switch en nu verkrijgbaar, ook op pc.

Black Future '88

7,5

Goed

Conclusie

Speel Black Future ‘88 vooral als je graag struint door procedureel gegeneerde 2D-kerkers met geinige wapens in de haak. Ondanks z’n onduidelijke en repetitieve momenten is dit een toffe roguelike.

Plus- minpunten

Strakke presentatie in retrostijl

uitdagende spelactie met originele wapens

coöperatieve stand

Soms wat vage doodsoorzaken

voelt wat repetitief