Toch ben je mi chien niet meteen weg van de uitermate simpele stijl die in Bit.Trip Void wordt gepresenteerd. Je bestuurt een pixelig bolletje met de analoge stick en moet de zwarte puntjes die door het beeld heen zweven, verzamelen. Ondertu en moet je witte bolletjes ontwijken. Houd je dit zo even vol, dan wordt je bol steeds groter, waardoor het ook steeds moeilijker wordt de witte bolletjes te ontwijken. Wordt het echt te moeilijk, dan druk je op de A-knop en verkrijg je een dikke score. Hoe groter je bol, hoe hoger de score.
Groter en groter
Dit zorgt voor een constante afweging: je wilt steeds groter en groter worden om meer punten te krijgen, maar dat verhoogt wel het risico dat je een wit bolletje aanraakt. Je eigen bol wordt dan in één klap klein, terwijl de ‘combo’ die je aan het opbouwen was, verloren gaat. Word je te vaak geraakt door witte puntjes of mis je teveel zwarte puntjes, dan kom je ook nog eens in een soort schemerwereld, waarbij het beeld stijlvol naar zwart-wit schiet. Dit is je laatste kans weer beter te presteren voordat je Game Over bent. Als een gek witte puntjes ontwijken en zwarte puntjes oppikken dus.
En dat is het hele concept achter Bit.Trip Void. Drie werelden, met elk drie levels waarin de zwarte en witte puntjes in diverse bewegingen en vormen door het beeld razen. Sommige puntjes pulseren, anderen wijken juist weer uit wanneer je er dicht bij komt. De drie werelden zijn aan de magere kant. Het helpt ook niet dat de manier waarop en wanneer de puntjes in beeld komen hetzelfde blijft als je eenzelfde level opnieuw probeert. Dat is natuurlijk wel goed om het patroon te onthouden en volgende keer beter te scoren, dus het is een begrijpelijke keuze van de ontwikkelaar. Maar had dan een paar extra levels gemaakt…
Kleine smet
Om nog maar een smet op deze verder zeer prettige ervaring op te noemen: er zijn geen leaderboards. Als verwende gamers is het voor ons tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld om zo hoog mogelijke scores in games te halen zodat deze te vergelijken vallen met andere gamers op internet. Helaas, deze optie zit niet in Bit.Trip Void. Een opmerkelijke afwezigheid waarvoor ondergetekende eigenlijk geen logische reden kan bedenken.
Maar verder is dit een heerlijk verslavend spelletje. Het is knap lastig om op papier te zetten waarom Bit.Trip Void zo leuk is. Tja, waarom is Tetris leuk? Om de graphics zal het niet zijn. En ook al is de presentatie van Void simpel doch stijlvol, met toffe muziek, bliepjes en bloepjes op de achtergrond en een erg consistente grafische stijl, het is toch echt de gameplay die je terug trekt. Het is gewoon zo puur, zo simpel van concept, dat je het prima in een verloren kwartiertje op kan pakken. Wanneer je aan het wachten bent voordat je naar je werk gaat of wat vrienden over de vloer hebt voor het uitgaan bijvoorbeeld. Je bent er zo goed als verzekerd van dat ze binnen de kortste keren vragen of ze ook eens mee mogen doen. En dat komt goed uit: twee spelers kunnen tegelijk spelen, waardoor de game een competitief randje krijgt. Meer van deze eenvoudige maar verslavende ervaringen graag, Nintendo!