Als je de films A.I. of I, Robot ooit hebt gezien, weet je ongeveer wat je van Binary Domain kunt verwachten. In het spel worden in een futuristisch Japan robots gemaakt die denken en eruitzien als mensen. En dat mag niet, volgens een clausule in de ‘nieuwe Geneefse Conventie’.
Jij, Dan, wordt er samen met een internationaal team op uitgestuurd om het een en ander uit te zoeken omtrent die ‘hollow children’, zoals de robots genoemd worden. Aldaar stuit je naast complotten vooral op talloze robots die jou het leven zo’n negen uur lang zuur maken. Pak die blikopener er maar alvast bij.
Leuk!
Na ongeveer een uurtje spelen maakt Binary Domain een weinig ambitieuze indruk. Dat komt met name door de saaie opzet van de eerste mi ies en de dialoog die aanvankelijk van clichés aan elkaar hangt. Vooral je eerste teamgenoot lijkt voor het wereldrecord open deuren intrappen te gaan. Pas tig oneliners later ontpopt zich een soort van intere ante verhaallijn. Dan ontmoet je andere teamgenoten, worden toffe settings als metropolen geïntroduceerd en breekt het spel vaak genoeg met het lukraak op robots schieten om je volledige aandacht te grijpen.
Die afwi eling bestaat onder meer uit knallen op achtervolgende politieauto’s vanuit een busje, toeterloos waterscooteren door een riolenstelsel en het door een waterafvoer naar beneden suizen terwijl je obstakels ontwijkt. Het zijn vermakelijke momentjes, maar ze verhullen niet dat Binary Domain vooral een shooter is, al zij het één met goede bedoelingen. Zo kun je jouw wapens en die van teamgenoten verbeteren middels het uitgeven van credits en dien je goed om te gaan met je teamgenoten omdat ze anders boos op je kunnen worden. Van dat laatste zien wij het nut niet in, maar goed, het systeem speelt gelukkig een marginale rol.
De game doet qua uiterlijk bij vlagen denken aan Vanguish, ook vanwege de witte, smetloze omgevingen later in het spel. En net als die game is Binary Domain een erg mooie verschijning. Je verwacht het eigenlijk niet van een titel die relatief geruisloos op de markt is verschenen, maar Binary Domain doet grafisch niet onder voor een Gears of War 3 of – trollolol – Call of Duty Modern Warfare 3. De game experimenteert zelfs met het in beeld brengen van verhalende of juist actierijke momenten: af en toe neemt de camera het uit het niets van je over, waardoor filmische scènes en gameplay op een toffe manier in elkaar overvloeien.
Minder geweldig
Maar zo afgewerkt als de game op dat vlak is, zo ronduit slordig zijn de fouten die je tijdens het spelen het leven zuur maken. Neem de mogelijkheid om via je headset met teamgenoten te communiceren. Origineel (hoewel…), maar daar is dan ook alles meegezegd. Het praten met je teamgenoten werkt voor geen ene meter. Zo vroeg een teamgenoot ons of we klaar waren om onze reis te vervolgen. “Yeah”, antwoordden we correct met Amerikaanse tongval, maar geen respons. Poging twee. “Yeah. Yeah. Yea- ah. Yeaaaaah. Yesh. Yes. Yeah.” Nog steeds geen reactie. Geagiteerd spreken we een nauwelijks hoorbare “huh” uit. “Then let’s go, tough guy!”, klinkt het ironieloos uit de speakers.
Maar goed, je hoeft niet per se met een microfoon te spelen, dus de schade valt te overzien. Helaas zijn er nog vele andere oneffenheden. Het richten gaat veelal moeizaam en het coversysteem haalt het niet bij dat van Gears of War. Ook ergerlijk is dat je exact voor een object moet staan om een actie (bijvoorbeeld het openen van een deur of beklimmen van een ladder) juist uit te voeren. De matige kunstmatige intelligentie is tevens een doorn in het oog, want zowel vriend als vijand (soms handig, soms niet) lopen veelal uit het niets voor je langs. Om nog maar te zwijgen over de framerate, want tijdens actierijke momenten heb je echt het gevoel naar een PowerPoint-slideshow op een verstofte Pentium III te kijken. Nee, een smetloze ervaring is Binary Domain allerminst.
Niet slecht
Maar toch speel je door, want hoe ergerlijk Binary Domain soms ook is, het spel is wel degelijk vermakelijk. Zoals gezegd is er genoeg variatie, oogt alles schitterend en ontwikkelt het verhaal zich dusdanig dat het een drijfveer vormt om het einde te bereiken. Bovendien geven grootschalige eindbaasgevechten de game net dat beetje extra charme. Tu en de toptitels is vanwege de vele fouten en slordigheden echter geen ruimte voor een game als Binary Domain. Daar verandert de multiplayer, die totaal onorigineel is en standaard schietactie combineert met standaard modi, weinig aan. Uiteindelijk komen de meeste eigen ideeën niet goed uit de verf, waardoor er maar weinig te beleven valt dat je niet al eerder ervaren hebt.