Bayonetta 2 - Heerlijke heksenketel

Wat was Bayonetta toch een heerlijke verfrissing toen Sega de game bijna vijf jaar geleden uitbracht op de Xbox 360 en PlayStation 3. In een tijd waarin actiegames over elkaar heen buitelden met de ene na de andere bloederige trailer, draaide het werk van ontwikkelaar Platinum Games om een magische heks die op speelse wijze ondeugende engelen een kopje kleiner maakte in een zoektocht naar haar eigen identiteit. Belangrijker nog: het ingenieuze risk-reward-systeem. Door op het laatste moment een aanval te ontwijken, kon je vervolgens in slow-motion terugslaan met joekels van combo’s. Een waanzinnige clash van absurde stijl en geniale gameplay, zoals die eigenlijk alleen door Japanners bedacht kan worden.

Ondanks een lawine van lof vielen de verkoopcijfers relatief tegen en lang leek het erop dat het bij een eenmalige oefening zou blijven. Tot Nintendo besloot dat een directe opvolger perfect zou zijn als exclusiefje voor de Wii U, in een dappere poging om meer fanatieke gamers naar de spelcomputer te lokken. Of dat ook zal lukken, blijft gezien het commerciële succes van deel één maar de vraag. Aan de kwaliteiten van Bayonetta 2 zal het in elk geval niet liggen: we hebben te maken met een heerlijke sequel volgens het boekje, plus een beetje meer.

Marvel-kaskraker

Aan persoonlijkheid ontbrak het de gelijknamige, opzettelijk overdreven welgevormde hoofdrolspeelster al niet. Maar Bayonetta 2 maakt van de bebrilde heks iets meer een mens: ze is geen gewelddadige zonderling met geheugenverlies meer, maar eerder een superheld die met een groep vrienden waar ze om geeft het kwaad bestrijdt. Dat wil overigens niet zeggen dat het verhaal net zo goed te behappen is als in de gemiddelde Marvel-kaskraker. Verwacht hetzelfde soort clichés, maar je zult je ook regelmatig achter de oren krabben als je in tussenfilmpjes met de zoveelste plotwending of zelfs een tijdparadox geconfronteerd wordt. Voor wie het eerste deel niet gespeeld heeft is er helemaal geen touw aan vast te knopen. Vandaar ongetwijfeld dat Nintendo in de speciale editie van het spel ook die game heeft gestopt.

Qua gameplay kent Bayonetta 2 dan eigenlijk alleen het eerste deel als zijn gelijke. Je doorkruist levels van gevecht tot gevecht, waarin het een waar genot is om vijanden tot pulp te slaan, trappen, schieten, hakken en zagen. De sleutel tot succes ligt in het activeren van enkele tellen slow-motion, Witch Time genaamd, door op het juist moment een aanval te ontwijken. Daarna sla je genadeloos toe met brute combo’s, waarbij het verbazingwekkend is hoeveel variaties er mogelijk zijn met slechts een tweetal aanvalsknoppen. Nieuw is de Umbran Climax, waarbij je opgebouwde magische energie gebruikt om je klappen kort van extra kracht en bereik te voorzien.

Je eerste playthrough van het spel lijkt soms vooral bedoeld om bekend te worden met de vele mogelijkheden. Pas wanneer je op hogere niveaus gaat spelen, bij voorkeur met als doel het behalen van een zo hoog mogelijke score, toont het spel zich een paradijs voor de hardcore gamer. Een andere nieuwigheid voor Bayonetta 2 is de Tag Climax, waarin je online met een andere speler losse gevechtssituaties afwerkt in een strijd om de hoogste score. Dat levert immers geld op, waarmee je weer nieuwe wapens, hulpvoorwerpen, kostuums en zelfs extra personages kunt verdienen. Neem van ons aan dat zelfs fanatieke spelers lange tijd bezig zullen zijn om alles te zien wat er te zien valt – alles bij elkaar is er flink meer content dan in het eerste deel.

Feest van herkenning

De game onderscheidt zich verder van de concurrentie door de waanzinnige taferelen die voor je ogen plaatsvinden. Het ene moment bevecht je engelen op een straaljager, even later verken je een Venetiaans aandoende stad en dan daal je weer af naar de hel. Uiteindelijk reis je zelfs door de tijd. Alleen de levels onderwater en in de lucht komen wat minder uit de verf, omdat het gevechtssysteem inboet aan nauwkeurigheid wanneer jij en je vijanden ook in de hoogte om elkaar heen dansen. Het zijn momenten waarop Bayonetta 2 net te veel van zijn vertrouwde opzet afwijkt. Al zorgen de iets te nadrukkelijke verwijzingen naar Nintendo dan weer de nodige hilariteit, met name bepaalde kostuums waar je Bayonetta desgewenst in kunt hijsen.

De game blijft te midden van alle chaos een lust voor oog en oor, met een mix van heftige orkestrale stukken en poppy remixes. Hoewel de grafische upgrade ten opzichte van deel één niet meteen opvalt, is het geheel wel degelijk een stuk kleurrijker, gedetailleerder en gelikter. Wel lijkt er minder variatie in het leveldesign te bestaan, waardoor je een groot deel van de game in gelijkwaardige ogende omgevingen doorbrengt. Daar staat tegenover dat je het ditmaal niet alleen opneemt tegen engelen, maar ook demonen de wereld uit mag helpen – waardoor de ontwerpers zich verder hebben kunnen uitleven wat betreft het ontwerp van de meest wonderlijke creaturen.

Ondanks de overdaad aan bombast maakt Bayonetta 2 wel minder impact dan zijn voorganger. Wellicht omdat de toon vijf jaar terug al nadrukkelijk gezet werd en het vervolg alleen maar voortborduurt op die beginselen, waardoor je het onverwachte vaak stiekem al verwacht. Al is het evenzogoed fantastisch om te beleven hoe de game die verwachtingen keer op keer waarmaakt.