Decennia voordat het fascisme in Italië en Duitsland vele volkeren zou terroriseren, was er in Japan al sprake van een toenemende groei van militarisme en een hang naar imperialisme. Een blinde gehoorzaamheid aan de keizer in combinatie met een militair regime en gestage economische groei, zorgden voor een explosief mengsel. Een kwaadaardige supermacht was geboren temidden van hulpeloze overzeese buurlanden. Slechts de militaire kracht van de Verenigde Staten kon het Japanse keizerrijk weerhouden van totale Zuidoost-Aziatische dominantie. Al vóór 7 december 1941 breidde het verdorven Japanse fascisme zich als in inktvlek uit over Zuidoost-Azië, dood en verderf achterlatend. Wanneer het Amerikaanse leger verslagen zou zijn, zou de weg naar Australië openliggen. Op de roemruchte zevende van december kruisten onder leiding van vice-admiraal Chuichi Nagumo Japanse torpedo’s op de vredig in Hawaï gelegen Amerikaanse vloot af, om het startsein te geven voor een lange en bloedige aaneenschakeling van island-hopping en zeeslagen. Over het al dan niet aanwezig zijn van Amerikaanse voorkennis van de aanval doen hardnekkige theorieën de ronde, vast staat dat hoofdpersoon van de game Henry Walker compleet overdonderd wordt. De slachting bij Pearl Harbor vormt het startsein voor Battlestations: Midway, een game die zich geheel richt op de bloedige en voor ons onderbelichte reeks aan hevige confrontaties tussen Japan en de Verenigde Staten op het Pacifische toneel. Battlestations: Midway vertelt het verhaal van de jonge Walker, een lage officier die gedurende de game verder gepromoot wordt om uiteindelijk de regie te voeren tijdens de befaamde slag bij Midway. Tijdens de missies zul je niet veel van het verhalende aspect merken, maar deze missies zullen dan ook aaneengeregen worden door prachtige, pre-rendered tussenfilmpjes. Zo doet de cinematische opening zeer sterk denken aan de film Pearl Harbor (je zou haast vergeten dat er in dit romantische drama ook nog oorlogsscènes zitten). Alle tussenfilmpjes zijn lekker Amerikaans, en hoewel ze niet altijd de juiste snaar weten te raken, voegen ze tonnen met sfeer en inlevingsvermogen toe. Het concept van de game is een mix tussen wervelende actie en tactisch vernuft. Voordat elke missie begint, krijg je een landkaart, welke ook als tactische kaart tijdens de missies zal fungeren, waarop je doelen en subdoelen staan aangegeven. Wanneer de missies van start gaan, coördineer je je acties via deze kaart. Je kunt routes voor schepen, vliegtuigen en onderzeeërs aangeven en aanvallen bevelen. Dit werkt zeer gebruiksvriendelijk en zorgt ervoor dat je nooit het overzicht kwijtraakt tijdens een grootse slag. Uiteraard is er veel meer dan de tactische kaart. Elk voertuig kun je namelijk afzonderlijk besturen. Uiteraard zullen de verschillende eenheden zelf acties uitvoeren wanneer je ze niet direct bestuurt, maar deze directe besturing voegt ongelooflijk veel toe en is in de meeste gevallen goed uitgewerkt (hierover later meer). Misschien klinkt het concept nog een beetje vaag, aangezien het de eerste keer is dat er een game gemaakt wordt welke twee spellen ineen is: een tactisch spel en een derdepersoons actiespel met oorlogsvoertuigen. Het beste is dan ook om het geheel met een missie uit de Amerikaanse campagne toe te lichten. In één van de missies is het de bedoeling om de verdediging van de vijand te vernietigen, om zo de weg vrij te maken voor je landingsboten. Je hebt een vliegdekschip, destroyers en B-17 bommenwerpers tot je beschikking. Via de tactische kaart kun je de destroyers aanklikken en een vijandelijk schip laten aanvallen door erop te klikken. Jouw schepen zullen dan automatisch tot de aanval overgaan. Als je het wat meer in eigen hand wilt houden, kun je het schip besturen en zo zelf artilleriegranaten afvuren plus de richting en snelheid van je schip bepalen. Ook kun je wisselen tussen wapens: er zijn afhankelijk van het schip torpedo’s, artillerie, flak en depth charges (tegen onderzeeërs) beschikbaar. Tijdens het gevecht kan je schip beschoten worden, en dan is het tijd om te reparen. Met een druk op de R-toets ga je naar het reparatiescherm, waarbij je reparateurs op eenvoudige wijze kunt toewijzen aan beschadigde onderdelen. Wanneer je dit gevecht hebt beslist, schakel je over naar je bommenwerpers en stuur je deze af op het vijandelijke vliegveld. Elk vliegtuig is eenvoudig met de pijltjes en de muis te besturen, hoewel de vliegtuigen soms wat stroef besturen. Later in de game zul je ze beter onder controle krijgen, maar het stuurt niet optimaal. Gelukkig gaat het afwerpen van bommen en torpedo’s en het aangaan van dogfights zo gebruiksvriendelijk, dat dit minpuntje de gameplay niet hindert. Met een druk op de SHIFT-knop open je de bommenluiken, en met een muisklik verlaat het dodelijke projectiel je vliegtuig.En zo gaat het de gehele game door. Je wisselt razendsnel tussen eenheden om op vitale momenten in de strijd het heft in eigen handen te nemen. Door middel van de eenvoudige tactische kaart en de bewust simpel gehouden besturing van het geheel, voel je jezelf al snel als een vis in het Pacifische water. Helaas moet je wel door een ellenlange training heen bijten om van dit moois te genieten. Maar daarna openbaart zich de gameplay van Battlestations: Midway in volle glorie. Of je nu met je flak een vijandig vliegtuig in de lucht uiteen doet spatten, met je B-17 een bommenregen doet neerdalen op een vijandelijk vliegveld of met een torpedojager over het water scheert richting een Japans vliegdekschip: het voelt allemaal even lekker aan. De game klinkt als één groot feest, en deels is dat waar. De gewaagde mix tussen genres is zeker goed uitgepakt, maar niet vlekkeloos. De game mist namelijk dat kleine beetje extra. Voor een strategische game is het veel te simplistisch, en voor een actiegame niet actierijk genoeg. Nu is het simplistische strategische aspect in principe niet erg, omdat de strategie duidelijk in dienst staat van de actie. Doch bij de actie mis je het ‘Call of Duty-gevoel’. Er is geen verhit geschreeuw, de wapens klinken niet alsof je trommelvliezen het elk moment kunnen begeven en de eenheden knallen niet met vele sierlijke ontploffingen en rondvliegende lichamen uit elkaar. Hierdoor vraag je je tijdens het spelen wel af of je wel een actiegame speelt, aangezien de actie hiervoor te matjes is. Hoewel het geheel technisch gezien in orde is, mis je de meeslependheid die actiegames horen te hebben. Er valt natuurlijk over te twisten of Battlestations: Midway een actiegame is, maar het actie-aspect voelt simpelweg niet intens genoeg aan. De graphics helpen in dit opzicht ook niet mee. Hoewel bijvoorbeeld de modellen van vliegtuigen goed ogen, en ook het uit elkaar knallen van vliegtuigen in de lucht met brokstukken die over het zeeoppervlak neerdalen een lust voor het oog is, schieten de graphics op veel gebieden tekort. Zowel de zeespiegel als de geringe landoppervlakten die de game bevat, ogen niet goed. Er is geen branding daar waar de zee in contact komt met het land en alles op land ziet er simpelweg lelijk uit, of het nu een fort is of een heuvelrug. Een ander minpunt is dat de campagne aan de korte kant is. Na alweer elf missies is het gedaan met de verhaalmodus van de game. Er zijn nog wel een aantal extra missies met lekker wat uitdaging, maar de campagne had langer gemoeten. Al helemaal als je beseft dat de game eindigt bij Midway, daar waar de overwinning van de Amerikanen pas begon. Het is vanuit dat oogpunt jammer dat de game niet de talloze gevechten tot aan de overgave van Japan behelst. Toch is er niets mis met de replaywaarde van de game. Battlestations: Midway kent namelijk verschillende moeilijkheidsgraden, waarbij je op een hoger niveau sneller en preciezer zult moeten handelen. Ook de eerder genoemde extra missies houden je nog even bezig. En dan is er multiplayer. Hoewel het online spelen met de reviewversie helaas niet mogelijk was, belooft dit concept enorm veel met meerdere spelers. Het is uiteraard Japanners tegen Amerikanen, en zowel het goed uitvoeren van tactiek en vaardigheden wat betreft dogfights beloven voor een uitermate intrigerend spektakel te zorgen. Battlestations: Midway is een moeilijke game om te beoordelen. Eidos heeft een gok genomen met het op deze manier combineren van strategie en actie, iets dat we nog niet eerder in een game gezien hebben. Die gok is voor het grootste gedeelte goed uitgepakt. Het geheel speelt lekker weg en de grote diversiteit aan voertuigen die elk afzonderlijk te besturen zijn is een groot pluspunt. De campagne mag dan kort zijn, de extra uitdagende missies en de hogere moeilijkheidsgraden, alsmede de multiplayer, beloven meer replaywaarde dan je op het eerste gezicht zal denken. Elke game kan beter, en deze kan dat aanwijsbaar ook, maar Eidos verdient lof voor het getoonde lef dat het tentoon heeft gesteld met het uitbrengen van dit verfrissende spel.