De singleplayer van Hardline begint herkenbaar. Je trapt de deur in van een appartement en stormt een kamer binnen, exact zoals we dat kennen uit een willekeurige Call of Duty-game. Amper een minuut later vervalt de actie in een achtervolging die rechtstreeks is gestolen uit het teleurstellende Medal of Honor: Warfighter. De toon voor een weinig verra end avontuur is gezet.
Aan die geringe ambitie wordt gedurende de zes uur durende singleplayer zonder al te veel moeite voldaan, vooral in verhalend opzicht. “You are playing dangerous games”, zegt hoofdpersonage detective Mendoza op een gegeven moment tegen zijn vrouwelijke evenknie. We raggen op dat moment met een bootje door de Everglades om cocaïnebuilen te zoeken en tegelijkertijd krokodillen te ontwijken. Het voelt nogal clichématig aan. “That’s my favorite kind of play”, klinkt haar weerwoord niet veel later.
Facepalmend leggen we even de controller neer. Goed, Battlefield: Hardline is géén singleplayer-ervaring die je met zijn fantastische dialoog en diepe ethiek bij de keel grijpt.
De singleplayer: ’leuk’ , maar niet meer dan dat
De opzet is daar te dom voor. Je speelt de kla ieke good cop gone bad. Je verkent als agent de hardline (jawel) tu en het handelen zonder medeweten van je politiekorps én het willen beschermen van de samenleving tegen een corrupt ambtenaar ysteem. Daarbij ga je meer dan eens over de schreef, maar het spel legt totaal niet uit waarom.
Hardline speelt niet met ethiek, de game maakt haar belachelijk. De singleplayer stelt geen relevante vragen. De modus legt je op een veelvoud aan locaties binnen te stormen om iedereen te dwarsbomen die je pad kruist. In plaats van tegenstanders dood te schieten, kun je er ook voor kiezen ze je penning te laten zien en ze zo geboeid naar de grond te werken. Nou, wat zijn we toch ethisch bezig. Not.
Dat alternatief op het doodschieten van tegenstanders is bovendien veel te effectief. Al zwaaiend met je politie-badge werk je gehele groepjes tegenstanders naar de grond, zelfs in het heetst van de strijd. Het is bijna lachwekkend. De onintere ante personages, het uit context getrokken politieambt en enkele clichématige plottwists zorgen ervoor dat de singleplayer niet aan de kwaliteitseisen voldoet van de meeslepende singleplayer-ervaring die de game wil zijn.
Op het vlak van gameplay weet Hardline beter wat zijn kracht is. Wie met nul verwachtingen het verhaal aangaat, zal meer dan eens glimlachend opkijken dankzij de spectaculaire actie. In zijn genre is dat een cliché, maar ze is wel terecht. Met name de nog altijd indrukwekkende Frostbite-motor staat haar mannetje, bijvoorbeeld tijdens shoot-outs te midden van een orkaan, gedurende een borstkrabbel door een met water ondergelopen liftschacht of wanneer je een trits helikopters uit de lucht mag knallen met een oude tank. Niet nieuw, wél spectaculair in beeld gebracht.
Er zijn in de lineaire levels van Hardine meerdere momenten waarop je andere guns of gadgets kunt selecteren. Ook als je doodgaat kun je je uitrusting aanpa en. Hoewel Hardline je wel degelijk aan het handje neemt, is er genoeg ruimte om je tactiek af te stemmen op de tegenstand en het level. Een goed voorbeeld is het allerlaatste level, waarin wij helemaal niemand (!) omleggen of - zucht - ‘arresteren’. We kloppen in het slotstuk van de singleplayer bij de achterdeur van het fort van de ‘eindbaas’ aan zonder zijn ‘leger aan bewakers’ óóit te ontmoeten. Dat allemaal met enkel een zipline en een grappling hook.
Het kunnen uitdenken en uitvoeren van dergelijke tactieken voelt goed, maar tegelijkertijd moet je die vrijheid in perspectief plaatsen: twee levels eerder hangen we uit het pa agiersraam van een personenauto en schieten we minimaal honderd kogels op onze achtervolgers met een Desert Eagle zonder dat we die óóit hoeven te herladen. Hardline is al solerend best vermakelijk, maar enkel als je geen hoge eisen stelt. Het ongeloofwaardige gezwaai met je politie-badge kan gemakkelijk voor irritatie zorgen. Daar dien je je overheen te zetten wil je van de ervaring genieten.
Geweldige confrontaties
Toch is het opvallend dat enkel in de ondergeschikte singleplayer-modus het ‘agenten tegen de boeven’-thema een belangrijke rol speelt. Hardline is geen echte cops ’n robbers-game, zeker niet als je Payday-achtige taferelen verwacht. Alleen de nieuwe Heist-modus (waarin de criminelen de inhoud van twee kluizen moeten stelen) geeft enigszins blijk van dat thema. Hardline moet je simpelweg zien als een Battlefield 4-game zonder de grootschalige oorlogsvoering. Dan begrijp je ook beter wat de multiplayer zo vermakelijk maakt.
Die invalshoek wordt geïllustreerd door meerdere aanpa ingen. Je loopt merkbaar sneller dan in andere Battefield-games, je hebt geen last van typische Battlefield-variabelen als mortierinslagen en overscherende straaljagers en je bent nauwelijks afhankelijk van vizieren die een lang afstand chot mogelijk maken. In de kleine levels van Hardline tref je vaak een duidelijk knelpunt aan waar de actie zich centreert. Er zijn (grote) levels waarin dit niet het geval is, maar die worden al sinds de lancering genegeerd door de community. Hardline is namelijk niet op z’n best als je doelloos rondloopt op zoek naar een tegenstander.
De submachine-geweren en a ault rifles voeren dan ook de boventoon in Hardline. En terecht, want ze schieten weergaloos weg, zoals we al aankaartten in de bèta. Het in Battlefield karakteristieke sluipschuttersgeweer speelt in Hardline een bijrol. Ze is een handig hulpmiddel in louter de grote maps.
Laat je daar niet door afschrikken: de actie voldoet aan alle kwaliteitseisen van een volwaardige Battlefield-game. De nieuwe invalshoek schittert dankzij enkele nieuwe modi. Neem Rescue, waarin de agenten gijzelaars moeten bevrijden en de gijzelnemers dat moeten voorkomen. Dan heeft Hardline opeens meer weg van een tactisch schouwspel als Counter-Strike of Rainbow Six. In zulke kleinschalige modi (Rescue is vijf tegen vijf) is Hardline op z’n best.
Een andere favoriet van ons, de ‘bankroofmodus’ Heist, is grootschaliger dan Rescue, maar is niet met kla ieke Battlefield-modi als bijvoorbeeld Conquest of Rush te vergelijken. Er is in Heist nauwelijks ruimte voor individualisme. Online trekken spelers vrijwel altijd als collectief richting de kluis die opengebroken moet worden. Dat automatisme is vanzelfsprekend omdat er weinig aantrekkelijke alternatieve routes zijn. De actie focust zich op concrete punten in de maps, wat systematisch vermakelijke confrontaties met het andere team oplevert.
Ook Hotwire is een nieuwe favoriet van ons, al draait die modus met name om de fun en veel minder om competitiviteit. In Hotwire zijn de typerende Conquest-veroverpunten uit Battlefield vervangen door motoren, vrachtwagens en personenauto’s. Je dient in zo’n ‘mobiel Conquest-punt’ rond te rijden om punten binnen te harken, hetgeen bijna zonder uitzondering garantstaat voor intense achtervolgingen en drive-by-shootings, zeker als je met meerdere mensen in één wagen zit.
Helaas wordt Hotwire op dit moment misbruikt om betere uitrusting te vergaren. Spelers krijgen een flinke puntenbonus als ze in een van de Hotwire-voertuigen door de map cro en. Dat doen ze dan ook in veelvoud, gezien punten in Hardline geld waard zijn en geld nodig is om nieuwe equipment te kopen. Dat neemt iets weg van de fun, zeker omdat momenteel vaste routes worden gereden die de kans verkleinen om met een RPG opgeblazen te worden.
De kracht
Hardline kent wel meer foutjes. Zo kun je het aftellen aan het begin van een level overslaan door op de startknop te drukken en die input daarna snel te annuleren. Met name in een modus als Rescue, waarin je maar één leven hebt, kun je daar gemakkelijk misbruik van maken omdat je dan sneller bij je punt van bestemming bent. In diezelfde modus wil het bovendien gebeuren dat je wapen zonder scope spawnt. Dat is compleet triviaal en daarom nogal ergerlijk. Gelukkig zijn dat zaken die heel simpel gepatched kunnen worden.
Op dit moment spelen we Hardline met een vast team en is het bij vlagen oprecht genieten geblazen. De compacte opzet leent zich voor tactieken die de serie nooit gekenmerkt heeft. Niets Call of Duty-kloon, niets Battlefield 4-DLC; Hardline staat geheel op zichzelf. Wellicht ben je daarin teleurgesteld als je de grootschalige gameplay van eerdere Battlefield-games verwacht, maar juist omdat Hardline die grotendeels ontbeert, is deze spin-off verra end leuk om te spelen. Hardline is dan ook geen radicale vernieuwing, het is een competitieve interpretatie van de zo gefinetunede Battlefield-gameplay.