Battlefield: Bad Company 2 legt de lat voor online shooters wederom bijzonder hoog. Het is alweer even geleden dat we zoveel plezier hebben gehad met dingen opblazen, vijanden afmaken en vlaggen veroveren. En hoe zit het dan met Modern Warfare 2, horen wij je nu denken. Nou, ook daar kunnen we kort over zijn. Als het aankomt op teamwork en een online voertuigenoorlog dan zet Bad Company 2 zijn concurrent moeiteloos opzij.
In je eentje
Je zou haast vergeten dat de Bad Company-reeks als enige Battlefield-game ook een singleplayer-campagne bevat. Hoofdrolspeler in deze korte maar krachtige campagne is andermaal Preston Marlowe: een soldaat met een problematisch verleden en daarom voor de rest van zijn legercarrière verbonden aan B-company. Samen met sergeant Redford (leider van het zooitje ongeregeld), techneut Sweetwater en explosievenexpert Haggard vormen ze Bad Company, een markante eenheid die meer dan eens de kastanjes uit het vuur mag halen voor Ome Sam.
In Bad Company 2 zijn het echter geen goudstaven meer die op redding wachten, maar ligt het lot van de Verenigde Staten in handen van jou en je maten. De mi ie behelst het vinden van een geheim wapen, ergens in Zuid-Amerika, maar door een overmacht aan Ru ische soldaten en huurlingen lijkt het bij voorbaat al kansloos om levend uit deze ellende te geraken. Een voordeel: de belofte dat ze na deze mi ie eindelijk met pensioen mogen (waar hebben we dat eerder gehoord?) klinkt ze als muziek in de oren.
Zoals gezegd, is de campagne bijzonder snel voorbij. Veteranen die het eerste deel hebben gespeeld zullen in een magere zes uur door de campagne heen zijn. Gelukkig is ieder van de zes uur even vermakelijk. De actie is namelijk van een ongekend niveau. Sta je het ene moment op een besneeuwde bergvlakte een satelliet te verdedigen die nog na ligt te smeulen van zijn vlucht door de dampkring, het andere moment klim je door een vrachtschip heen dat ergens in een zinderende woestijn ligt. En ergens daartu en mag je met een tank kleine dorpjes in puin schieten of vlieg je over de dichtbegroeide jungle van Bolivia, met je vinger aan de trekker van een mini-gun.
Plus en min
Hoewel het verhaal soms wat geforceerd en voorspelbaar overkomt, wordt het op een bijzonder prettige manier verteld met behulp van strak geregi eerde tu enfilmpjes. Bovendien zorgen je drie teamleden, zoals ze dat ook al deden in het eerste deel, voor een komische noot en wat afleiding tu en de intense vuurgevechten door. Wie de tijd neemt om naar de ‘boeiende’ gesprekken tu en het drietal te luisteren, krijgt tips over bokswedstrijden en leuke grappen met betrekking tot Modern Warfare 2 en de mietjes die dit spel spelen (dit zijn Haggards woorden, niet de onze). De geluidseffecten en dialogen zijn sowieso van hoog niveau en trekken je echt in de game. De geweren klinken, zover wij ons kunnen voorstellen, levensecht. Wanneer je in de jungle schiet, hoor je zelfs de echo van de kogels nog.
De singleplayer heeft naast de korte duur ook wat andere problemen. Zo valt de kunstmatige intelligentie wat tegen en staan vijanden af en toe in het niets te staren terwijl hun strijdmakkers achter elkaar omgelegd worden. En het feit dat ze eigenlijk altijd op dezelfde punten spawnen, maakt het er niet beter op. Aan de andere kant werkt het checkpointsysteem veel beter dan de directe respawn en ook de besturing van de voertuigen voelt een stuk fijner aan dan we gewend zijn in Bad Company.
Het hoofdgerecht
Maar als we heel eerlijk zijn, moet je het singleplayergedeelte eigenlijk zien als een leuk voorafje; of een heerlijk de ert als je meteen voor het hoofdgerecht gaat. Het hoofdgerecht is in Bad Company 2 een geweldig multiplayer-gedeelte, met alles erop en eraan. Waar de fans in het eerste deel redelijk teleurgesteld waren met slechts één multiplayer-modus (Conquest werd pas later toegevoegd middels een patch) , zijn er in Bad Company 2 vier verschillende modi voorhanden.
De eerste twee, Rush en Conquest, zijn oude bekenden en behoeven niet zo heel veel uitleg meer. In Rush is het zaak om telkens twee communicatiepunten te veroveren of te verdedigen. Zijn beide punten veroverd, dan schuift de kaart een klein beetje op naar de volgende twee punten. In Conquest is het recht toe, recht aan vlaggen veroveren, waardoor je de aandacht niet op een klein stukje van de kaart, maar juist op het gehele gebied moet focu en.
Heel anders wordt het wanneer je een van de twee overige modi kiest: Squad Rush en Squad Deathmatch. Squad Rush is in feite hetzelfde als de standaard Rush, maar met maximaal acht spelers (twee squads van vier) gaat het er een stuk intenser aan toe en wordt samenwerken met je teamleden van cruciaal belang. En wil je helemaal dat teamgevoel krijgen, dan moet je Squad Deathmatch gaan spelen. In deze modus speel je met maximaal zestien spelers (vier squads van vier) en wint het squad dat als eerste het vooraf afgesproken aantal kills haalt. De vier modi hebben allemaal hun charmes en bieden de mogelijkheid om te kiezen voor een speltype dat het beste bij je past. Hierdoor wordt Bad Company 2 een stuk toegankelijker dan zijn voorganger, zonder daarbij de fans van het eerste uur uit het oog te verliezen.
Tot in perfectie
Het zijn echter niet alleen de aantrekkelijke speltypes die de game zo goed maken. Een onderdeel dat minstens zo belangrijk is, is de balans tu en de vier speelbare kla en en de mogelijkheid om ze verder uit te breiden door het stijgen in rang. Natuurlijk kennen we dit beloning ysteem vooral van Modern Warfare 2, maar ontwikkelaar Dice is ervaren genoeg om het systeem nooit als een kopie aan te laten van voelen. Dit komt door een paar kleine aanpa ingen. Zo kun je tijdens een potje constant kiezen met welke wapens of gadgets je wilt spelen en zorgen de verschillen tu en de kla en onderling ervoor dat er geen enkele veel sterker aanvoelt dan de rest.
Waar Bad Company 2 vooral in uitblinkt, is de schaal en het realisme van de gevechten. De gebieden waarin je speelt lijken zo levensecht dat je jezelf soms even afvraagt of je werkelijk op je zolderkamertje in Lutjebroek zit. Waar je bij andere online shooters vaak het gevoel hebt dat de makers zomaar wat objecten en gebouwen hebben geplaatst, heb je in bad Company 2 echt het idee dat Dice bij elke map tot in het kleinste detail heeft nagedacht over het ontwerp en de uitvoering daarvan. In het eerste deel kwam je nog wel eens een map tegen die bijvoorbeeld erg gunstig was voor sluipschutters, terwijl dat gevoel dit keer veel minder overheerst.
Uiteraard zorgt de sterk verbeterde Frostbite 2 engine ervoor dat alles ook bijzonder mooi wordt weergegeven. Een fantastisch voorbeeld is het Laguna Presa level. Met een gigantische dam op de achtergrond en de vele eilandjes en dichtbegroeid struikgewas, biedt het level een superb decor voor de actie. Dat je dankzij diezelfde Frostbite engine nu ook alles kapot kunt schieten en huizen letterlijk met de grond gelijk maakt, zorgt niet alleen voor een nog hogere graad van realisme, maar ook voor een extra stukje strategie. Waar je schuilt in Bad Company 2 kan namelijk het verschil betekenen tu en leven en dood.
In alles komt naar voren dat de makers van Bad Company 2 echt wel weten waar ze mee bezig zijn. Het samenwerken met je teamleden staat constant op de voorgrond en je kan het zo gek niet bedenken of je wordt ervoor beloond. Je krijgt zelfs punten voor het spotten van een vijand als die vervolgens wordt afgemaakt door je team. En zo kunnen we nog wel even doorgaan met het opnoemen van kleine details die het online gedeelte van Bad Company 2 zo goed maken. Dat sommige spelers vanaf de release enige hinder ondervinden om verbinding te krijgen, is zeer spijtig en kan Dice ook zeker worden aangerekend. Maar dat neemt niet weg dat Battlefield Bad Company 2 een dijk van game is die het online shootergenre weer een stukje mooier heeft gemaakt.