De zomer van '98. Terwijl buiten de regenbuien werden afgewi eld door een verlegen zonnetje (typerend voor een zomer in Nederland), zaten een heel stel gamers thuis aan hun Nintendo 64 gekluisterd. De Britse ontwikkelstudio Rare leek op de veelbelovende leerling van meester Nintendo, want met Banjo-Kazooie wisten ze dezelfde kwaliteit te bereiken als het Japanse bedrijf dat met Super Mario 64 had gedaan.
Nostalgie is een sterk gevoel. Het is onmogelijk om een game die je tien jaar geleden hebt gespeeld, geheel objectief te bekijken. Toch is het ook nu nog merkbaar wat voor een aanvulling Banjo-Kazooie op Super Mario 64 was. Waar de levels van Super Mario 64 abstract waren en in dienst stonden van de diverse uitdagingen, daar probeerde Rare in Banjo-Kazooie van elk level een kleine wereld te maken. Grafisch was de titel ook veel sterker. Ja, Banjo-Kazooie kon het 3D-avontuur van de besnorde loodgieter recht in de ogen kijken.
Nu is Banjo-Kazooie op Xbox Live Arcade beschikbaar en krijgen alle mensen die de game toentertijd hebben gespeeld de kans om te testen of het een game is die de tand des tijd heeft doorstaan. Daarnaast zullen er ook een hoop mensen zijn die de game voor het eerst gaan spelen, nadat ze bijvoorbeeld de nodige plezier hebben ondervonden aan de nieuwe game in de reeks, Moertjes & Boutjes. De vraag is natuurlijk of beide groepen mensen zich genoeg met het origineel kunnen vermaken om de 1200 Microsoft Punten te rechtvaardigen.
Hoewel er feitelijk niets veranderd is aan Banjo-Kazooie (een paar Nintendo-logo's die vervangen zijn door Microsoft-logo's daargelaten), zijn de toch wat wazige beelden op de Nintendo 64 opgepoetst om het er allemaal wat schappelijker uit te laten zien op een HDTV. Daarbij was Banjo-Kazooie toch al één van de mooiste 3D-platformers van de betreffende generatie. Een hoop felle kleuren en voor die tijd een indrukwekkend aantal kleine details, maken het plaatje echt af. Van de spetters die de zwemmende voeten van Banjo achter laten in het water tot de goed uitgewerkte personages, Banjo-Kazooie oogt nog opmerkelijk prettig na een decennium visuele ontwikkeling.
Ook het geluid en de muziek in de game is nog altijd fantastisch uitgewerkt en zowel mensen die het allemaal al eens eerder hebben meegemaakt, als nieuwkomers zullen binnen de kortste keren alle deuntjes mee neuriën, zelfs wanneer ze niet meer aan het gamen zijn. Je kon het wel aan Rare over laten om pakkende nummers te componeren. Ook sterk is dat de muziek in de verschillende levels verandert naar verhand waar je precies bent. In de buurt van een grote vijand slaat de muziek bijvoorbeeld om naar een spannend riedeltje. Inmiddels zijn we dat natuurlijk gewend van games. In plaats van echte stemmen wordt de dialoog van de verschillende personages begeleid door grappig gebrabbel. Voor elk personage lijkt Rare het perfecte geluid te hebben gevonden.
De game zelf voldoet eigenlijk precies aan de formule van het 3D-platformgenre van die generatie spelcomputers. Banjo-Kazooie kwam net uit voordat we met z'n allen verzamelziek werden en dus moet er van alles gevonden worden. Puzzelstukjes om nieuwe levels te openen, muzieknoten om deuren die naar andere levels leiden te openen, Jinjo's (wezentjes die verdwaald zijn en waar er in elk level vijf van rondzwerven), eieren om mee te schieten, veertjes om mee te vliegen en de lijst gaat door. Toch werkt het niet echt storend. Wat dat betreft had Rare hier echt de limiet van hoeveel gamers het verzamelen van items trekken bereikt, voordat men er met Donkey Kong 64 schandalig overheen ging.
Erg sterk is dat het markante duo van de game, de sullige beer Banjo en de chagrijnige vogel Kazooie die in de rugzak van de beer huist, beschikt over een groot aantal moves die allemaal lekker werken en regelmatig gebruikt moeten worden om puzzels in de game op te lo en. Soms neemt Kazooie haar harige vriend bijvoorbeeld op de rug om zo steile heuvels te beklimmen, of vliegt ze met hem hoog boven het level om op voorheen onbereikbare plekken te geraken.
De gameplay werkt eigenlijk net zo goed met een Xbox 360 controller als met die van de Nintendo 64, maar soms valt het wel op dat de wereld niet stil heeft gezeten sinds de uitgave van Banjo-Kazooie. De camera doet af en toe lastig en je kunt hem bijstellen met de rechter analoge stick. Helaas schakel je de camera tu en vier verschillende kanten en verloopt het bijstellen niet vloeiend, zoals dat tegenwoordig altijd is. Ook zijn sommige opdrachten om een puzzelstukje te behalen belachelijk simpel. We zijn inmiddels gewend om altijd in 3D te spelen en van bepaalde opgaven staan we echt niet meer te trillen. Andere puzzels kunnen dan weer behoorlijk pittig zijn. Er is in ieder geval genoeg te doen (negen levels met in elk tien puzzelstukjes), dus je bent wel wat uren kwijt voordat je door deze platformer heen bent.