Axel & Pixel is een fantasierijk avonturenspel gericht op kinderen, dat voelt als de interactieve tegenhanger van een Villa Achterwerk-programma. De visuele stijl is een combinatie van foto's en handgetekende voorwerpen. De klungelige, brabbelende hoofdfiguren doen denken aan het VPRO-programma Buurman en Buurman. Dat is mi chien niet zo vreemd, want buiten het duoschap delen beiden de Tsjechische bakermat als overeenkomst. Alles lijkt erop dat Axel & Pixel ook voor de oudere gamer wat te bieden heeft. Maar het eindresultaat is eigenlijk voor niemand.
Axel is een schilder en Pixel is zijn hond. Ze vallen samen in slaap op de schommelstoel en belanden vervolgens in een surrealistische droomwereld. Uiteraard is het aan de speler om daar weer uit te ontsnappen. De droomwereld ziet er werkelijk prachtig uit. Het is een bijzondere collage van foto's, geschilderde en getekende elementen, dat desondanks niet overkomt als een allegaartje. Er zit veel diepte en beweging in en door geregeld in en uit te zoomen, voelt het niet als een statisch plaatje.
Aanwijzen en klikken
De hoofdmoot van Axel & Pixel is het point-and-click-gedeelte. In tegenstelling tot de meeste adventuregames beslaan de puzzels telkens maar één scherm waar je niet meer terugkeert zodra je verder komt. Qua opzet lijkt Axel & Pixel wel wat op de Goblins-games, al zijn de puzzels aanzienlijk eenvoudiger. Voorwerpen die je oppakt hoef je bijvoorbeeld niet handmatig te combineren, maar zullen automatisch worden gebruikt als je op een bijpa end voorwerp klikt. Voorwerpen zullen ook pas actief worden, wanneer ze daadwerkelijk bruikbaar zijn.
Gezien de jonge doelgroep lijkt deze versimpeling van het adventuregenre enigszins logisch. Maar mi chien zie je de bui al hangen: van echt puzzelen is weinig meer over. In Axel & Pixel hoef je eigenlijk niets meer te doen dan het scherm aflopen op bruikbare objecten. Vind je iets, dan probeer je het uit en zo loop je eigenlijk volautomatisch door de puzzels heen. Een zeldzame keer moet je twee objecten kort na elkaar gebruiken, maar meestal volstaat simpelweg al het bruikbare aanklikken. Je hebt de oplo ing vaak al gevonden, voordat je het probleem geconstateerd hebt. Soms klik je een simpel object aan om alleen maar te kijken wat het is, en Axel maakt er volautomatisch een zweefvlieger van. Of een roeispaan. Of een vlot.
Het enige waar wat vindingrijkheid bij komt kijken, is het behalen van alle geheimen in het spel. Het verkrijgen daarvan heeft echter niet zozeer met denkwerk te maken, maar meer met de dingen in de juiste volgorde doen. Bind je eerst het touw vast aan het mandje, of aan de slak? Dat bepaalt vreemd genoeg, of je de tube verf kunt pakken. Het is van tevoren nauwelijks in te schatten wat er precies gaat gebeuren, waardoor het vrijspelen van alle geheimen vooral een kwestie is van de puzzel in alle mogelijke volgordes af te lopen. Soms komt er wat timing bij kijken, maar dat is het ook wel. Vervelend is daarbij dat je niet van alle geheimen weet waar je ze gemist hebt, waardoor je het hele spel herhaaldelijk moet aflopen om ze allemaal te vinden.
Minigames
Door de leuke animaties is Axel & Pixel voor de aller jongste gamers mi chien nog wel leuk. Dat de puzzels eigenlijk geen puzzels zijn, zal ze weinig kunnen schelen en het spel ziet er uiterst aandoenlijk uit. Maar helaas wordt hun plezier vergald door de te moeilijke minigames en rare legpuzzels die in schril contrast staan met de doodsimpele hoofdmoot van het spel. Zo is de minigame waarin je met een monstertruck door een berglandschap rijdt, een soort Trials HD; bijzonder lastig. Je valt geregeld in een afgrond en loopt echt te priegelen met de gevoelige besturing. Voor de spelers waar Axel & Pixel gezien de bizar makkelijke puzzels voor bedoeld is, zijn deze minigames ongeschikt. Ook de toepa ing van Quick Time Events past totaal niet binnen het spel. Het hele laatste hoofdstuk is bijvoorbeeld één lange sequentie van knopjes. Doodeenvoudig voor de gamer, maar onmogelijk voor een kleuter die voor het eerst de controller in handen heeft.
Of je Axel & Pixel de moeite waard vindt, hangt volledig samen met het visuele aspect. De prachtige, kunstzinnige achtergronden zijn met veel zorg en fantasie vormgegeven en zitten vol leuke details. De animaties zijn grappig en de oplo ingen voor de problemen, hoewel ze niet uit jezelf komen, zijn origineel. Maar puur als spel heeft Axel & Pixel nauwelijks inhoud. En in dat opzicht zijn er talloze niet-interactieve alternatieven die net zo kunstzinnig en fantasierijk zijn. Dat de minigames het spel diskwalificeren als kindergame, maakt het beoordelen er niet makkelijker op. Axel & Pixel mist een eenduidige visie. Iets meer diepgang in de puzzels was ook voor de jongste gamers geen ramp geweest. Dan had men zich de kunstgrepen buiten die puzzels om kunnen besparen, wat een veel hogere score zou hebben opgeleverd.