Astro’s Playroom is veel meer dan een techdemo

Het spel bestaat uit vier werelden, naast een hubwereld en een laatste eindfase. De eindbaas bereik je al na ongeveer twee tot drie uur spelen. Er zijn nog korte, unieke challenges na het uitspelen, maar dat is het wel. De game is dus erg kort, al maakt de eindbaas veel - zo niet alles - goed. Het zou een doodzonde zijn te verklappen waarom, maar het is misschien wel een van de beste eindbazen ooit. Maar goed, dat geldt alleen als je al wat langer meedraait in de wereld van PlayStation-consoles.

Nostalgie

Dat laatste is sowieso een ding in Astro’s Playroom: deze platformer is een soort ode aan het merk PlayStation. Alle collectibles bestaan uit oude PlayStation-hardware. Het is uiteindelijk je doel om aan de hand van al die vondsten een eigen PlayStation-museum bij elkaar te sprokkelen. Maar ook de levels zelf barsten van subtiele en minder subtiele verwijzingen naar Sony’s verleden. De triggers, pookjes en knoppen van de nieuwe PlayStation-controllers zijn bijvoorbeeld integrale onderdelen van het landschap.

Die spelwerelden zijn immers letterlijk opgebouwd uit onderdelen van de nieuwe console. Zo heb je de immens kleurrijke GPU Jungle, waarin de HDR de ogen uit je kassen brandt. In deze wereld bezoek je het groene Graphics Woud, de schitterende Raytrace Ruïnes en de overweldigend witte Teraflop Toppen. De andere drie spelwerelden spelen in op de nieuwe koeling (ijs, zon en strand), de ssd (een Tron-achtige wereld) en de CPU (van alles wat).

Al die spelwerelden zijn tot de nok toe gevuld met details. De Astro’s, die kleine koddige robotjes, zijn om iedere hoek en in iedere kier te vinden. Dan spelen ze bijvoorbeeld Botcharted of Bot of War tegen elkaar op kleine televisies, lanceren ze elkaar de ruimte in, of doen ze Solid Snake uit Metal Gear Solid na. Het is onmogelijk alle details de eerste keer in je op te nemen. En jeetje, wat zijn die Astro’s schattig! Wat dat betreft is Astro’s Playworld een hele fijne en gemoedelijke wereld om in rond te dolen, ook vanwege de geweldige muziek.

Dus ja: Astro’s Playroom is een hele overtuigende kennismaking met de PlayStation 5. Natuurlijk betreft het een korte game, maar dit niveau aan afwerking en oog voor detail is zeldzaam in een platformer. Er is zoveel beweging op je scherm dat je soms nauwelijks weet waar je moet kijken. Bovendien draait de game - op 60 fps - als een tierelier. Natuurlijk is Astro’s Playroom niet per se technisch overweldigend. De levels zijn immers klein. Maar wat je voorgeschoteld krijgt, is indrukwekkend.

DualSense

Gelukkig is Astro’s Playroom ook een daadwerkelijk leuke platformer om te spelen. Er zitten tig spitsvondige spelmechanieken in, en die draaien allemaal om de indrukwekkende mogelijkheden van de nieuwe DualSense-controller. Sterker nog: véél meer dan een standaard demo die moet etaleren hoe krachtig de PlayStation 5 is, is Astro’s Playroom een DualSense-demo. En daarin excelleert het magistraal.

Astro Playroom is een soort showcase van waar de nieuwe DualSense-controller toe in staat is. En dat is nogal wat. Kleine disclaimer: ik had persoonlijk niet verwacht ooit nog in mijn leven verrast te worden door een controller. Maar Astro’s Playroom bewijst dat de DualSense tot behoorlijke verrassingen in staat is. De haptische feedback en adaptieve triggers gaven mij echt het gevoel iets ‘nieuws’ op een console mee te maken. Dat klinkt overdreven. ”Het is maar een controller”, immers. En HD Rumble op de Switch was het ook nét niet. Maar dit is anders. De haptische feedback van de DualSense is écht indrukwekkend. Je voelt het verschil tussen lopen op ijs en door zand. Als het regent, voel je de tikkende druppels op de paraplu door je controller. Het is alsof er kleine, puntje precieze elastiekjes in je controller worden afgeschoten. De precisie en verdeling van de haptische feedback is beter dan ik ooit in een apparaat heb gevoeld.

Zo voel je de voetstapjes links en rechts ook links en rechts in je controller. Het verschil tussen zachte en harde rumble is dan ook nog nooit zo prominent geweest. De speaker op de controller draagt daar ook aan bij: omdat de controller kleine tikjes kan uitdelen, versterken de tikkende geluiden die heel subtiel uit je controller komen de feedback. Dat lees je goed: geluid uit je controller, zonder dat het irritant is en je het meteen wilt uitschakelen. Blijkbaar is ‘t mogelijk.

De nieuwe microfoon, waar je in moet blazen om zo bijvoorbeeld propellers te starten, maakt iets minder indruk als het om spelmechanieken gaat. Die zal in de praktijk vooral gebruikt worden voor het chatten - hopelijk bewust, en niet door een elfjarige die met zijn moeder over huiswerk praat terwijl hij zijn microfoon niet gedempt heeft. Het is in die zin moeilijk voor te stellen dat de microfoon meerwaarde heeft: de meeste mensen die willen chatten hebben daar een headset voor. Maar we laten ons graag verrassen.

De nieuwe adaptieve triggers maken daarentegen direct veel indruk. Ze zijn allerminst vergelijkbaar met bijvoorbeeld de triggers van de Xbox One en Series X en S, die op verschillende manieren kunnen vibreren. De DualSense-triggers kunnen zowel links als rechts, onafhankelijk van elkaar, verschillende vormen aan feedback leveren. Zo kan het in bepaalde spelsituaties opeens lastiger dan wel makkelijker zijn om de trigger in te drukken. Dat voel je bijvoorbeeld tijdens het aanspannen van een boog.

Daarnaast kunnen de triggers ook een soort van ‘klik’ simuleren: pas na het leveren van genoeg druk is het dan mogelijk om de hele trigger in te drukken. Neem het starten van een raketmotor. Aanvankelijk begint de motor te haperen en brommen als je de trigger halverwege indrukt. Pas als je voorbij ‘de klik’ bent, omdat je de trigger hard ingedrukt houdt, start de motor en kun je de rest van de trigger indrukken. Astro’s Playroom zit vol met zulke voorbeelden, die vrijwel allemaal het nut van de nieuwe triggers bewijzen. Als je een touw uit de grond trekt, wordt de spanning op de triggers bijvoorbeeld steeds groter, en wordt het steeds moeilijker ‘door te zetten’. Maar er zijn ook momenten dat je een springveer moet indrukken en zo moet ‘opladen’: je voelt dan de spanning op de veer terwijl je de trigger omlaag drukt. Dat voelt bijna onwerkelijk.

Indrukwekkend

Het is nog maar de vraag hoe andere ontwikkelaars de mogelijkheden van de DualSense gaan benutten. Astro’s Playroom is overduidelijk gemaakt om die mogelijkheden te etaleren - dat ligt er echt extreem dik bovenop. Of met name derde partijen ook zoveel tijd gaan nemen om die opties zo goed te benutten, valt nog te bezien. Astro’s Playworld bewijst in elk geval dat adaptieve triggers en haptische feedback meer kunnen zijn dan een gimmick. Of we over drie maanden nog steeds net zo onder de indruk zijn, ligt aan de ontwikkelaars. De potentie is er zeker.

En niet alleen die controller maakt Astro’s Playworld de moeite van het spelen waard. Voor de duidelijkheid: Astro’s Playworld is een geweldige platformer. De spelmechanieken zijn divers en er is zoveel in de levels om te zien. De muziek is bovendien prachtig en de vormgeving van de spelwerelden is er een om verliefd op te worden. Wel liggen de vele PlayStation-verwijzingen er soms érg dik bovenop. Het voelt een beetje alsof je in een interactieve commercial bent beland. Maar daar kijk je gemakkelijk doorheen. Astro’s Playworld is een eerste kennismaking met nieuwe hardware die hele generaties zal bijblijven. Kom maar op met dat vervolg!

Astro’s Playroom wordt gratis meegeleverd met iedere PlayStation 5.

Laatste reviews op Gamer.nl: