Astonishia Story gaat om ridder en held Lloyd, die een fout heeft gemaakt in een mi ie. Hij moest een priester beschermen die een heel belangrijke staf bij zich had. Dit mislukte en de slechteriken zijn er vandoor met de staf. Laat die staf nou net een goddelijk artefact zijn en gecombineerd met nog een aantal goddelijke objecten zouden de slechteriken een verschrikkelijk sterke kracht op kunnen roepen. Aan Lloyd om de objecten weer terug te krijgen.
In zijn queeste zal hij niet solo op pad gaan, maar zoals gebruikelijk in de meeste RPG’s met een party het verhaal doorlopen. Zo krijg je al snel een bijlwerpende dwerg en een machtige tovenaar aan je zijde. De personages in het spel zijn echter weinig boeiend en een band met ze opbouwen doe je niet. Wel hebben ze allemaal gevoel voor humor en zit het spel vol met geinige grapjes. Irritant is wel dat je party vaak verandert. Regelmatig zullen er leden uit je party stappen en dan ben je zomaar alle items die je gegeven of gekocht hebt, kwijt.
Het idee van het spel is dat Lloyd met zijn groep verscheidende dorpen en steden afgaat om de verloren staf te vinden. In die plekken zal hij echter nog ander onrecht tegenkomen wat hij, als held die hij is, uiteraard moet bestrijden. Het spel wordt op twee manieren gespeeld. Allereerst op de wereldmap waar vijanden rondlopen welke je kunt ontwijken. Als je aangeraakt wordt, begint direct een gevecht. Kom je terecht in een dorp, bos of grot, dan zoomt alles als ware in en heb je alleen willekeurige gevechten.
De gevechten worden gevoerd in een vast veld waar de twee groepen tegenover elkaar gezet worden. Dit zeggende lijkt het erop dat je heel strategisch bezig moet zijn, maar dit valt erg tegen. Het vechten gaan turn-based en elke beurt kun je een stukje lopen en een aanval doen of een item gebruiken. Hoewel de een beter met zijn zwaard kan slaan en de ander van afstand spreuken kan werpen, komt het er toch voornamelijk op neer om naar de vijand te lopen en constant dezelfde aanval te doen totdat hij dood is. De omgeving kan op geen enkele manier gebruikt worden en de moeilijkheidsgraad van de gevechten is laag.
Met de gevechten verdien je ervaring en gelders. Met de ervaring gaan de partyleden levels omhoog, maar dit gaat helemaal automatisch. Je kunt niets zelf veranderen. De enige manier waarop je invloed hebt op de personages, zijn voorwerpen als pantsers en wapens. Deze zijn dan weer met de verdiende gelders te koop, net als andere items. Ook zul je gelders moeten hebben om in de herberg te kunnen slapen. Hierdoor heeft iedereen zijn levens- en magiepunten weer terug. Het overnachten is niet nodig voor het saven, want een groot pluspunt is dat je, buiten een gevecht om, altijd kunt saven.
Op audiovisueel gebied is Astonishia Story ook niet minder dan verouderd. Nu hoeft oud niet direct slecht te zijn en het spel ziet er dan ook best aardig en schattig uit, maar het blijft wat flauw dat al die oude spellen opnieuw uitgebracht worden, terwijl de PSP zoveel meer kan. Astonishia Story is nou ook niet zo’n goed spel waar alles kan leunen op de geweldige gameplay, want dat is maar gemiddeld. En dat de steden vol zitten met schattige hondjes, katjes en konijntjes is prima, maar dan moeten ze niet constant voor je voeten huppelen zodat je niet eens verder kunt lopen.
Astonishia Story is een leuke game, maar het is niets bijzonders. De gameplay, de personages, het verhaal en zelfs het audiovisuele gedeelte zijn gewoon erg flauw. Is er dan echt geen plezier te beleven? Natuurlijk wel. Diegene die echt een RPG op de PSP willen, hebben hier een prima spel waar zo’n 15 uur aan gameplay in zit. Verwacht alleen geen diepgaande RPG, maar een leuk spelletje dat zo nu en dan gespeeld kan worden totdat de echte RPG’s komen.