Het verhaal van de nieuwe Asterix en Obelix schreeuwt potentie voor een toffe game. Het draait deze keer namelijk om de slechterik Brutus, de zoon van Caesar, die een sleutel te pakken heeft gekregen waarmee hij tu en dimensies kan wi elen. Dit idee is erg grappig uitgewerkt omdat de verschillende dimensies strip, game en film zijn. Bepaalde personages zijn dus veranderd in een blad papier en zien er uit zoals in de strip, en in de filmpjes komen ook daadwerkelijk echte acteurs uit de film langs. De gamer zal gelijk vol ideeën zitten voor een coole game die gebruikt maakt van deze dimensies door bijvoorbeeld wat elementen uit Paper Mario te jatten, maar helaas.
In plaats daarvan worden Asterix en Obelix in een dertien in een dozijn platformspel gegooid. Zo'n type spel dat je al meerdere keren gespeeld hebben, maar waar nu een Asterix en Obelix plaatje overheen is geplakt. Oké, eerlijk is eerlijk, de humor van de strip blijft heel aardig en die is dan ook prima vertegenwoordigd in de dialogen en filmpjes, maar voor de rest komt het neer op het heen en weer springen van platform naar platform en ondertu en puzzels oplo en en Romeinen in elkaar meppen. Omdat je met twee personages bent zul je regelmatig moeten samenwerken door bijvoorbeeld met Obelix op een knop te staan zodat Asterix weer een stukje verder kan. Dit platforming neemt een groot deel van het spel in beslag, dus wil je graag alleen sporten dan kun je beter je heil zoeken in Mario & Sonic at the Olympic Games. Het hele spel is overigens wel compleet met zijn tweeën te spelen.
Asterix en de Olympische Spelen is duidelijk bedoeld voor kinderen, maar tijdens het spelen ga je jezelf toch afvragen of de makers dit ook wel in hun achterhoofd hebben gehouden. Het spel is namelijk verra end ingewikkeld, en niet op een goede manier. Door ingewikkelde knoppen- en bewegingscombinaties moeten er namelijk bepaalde puzzels opgelost worden, maar de uitleg van deze bewegingen laat erg te wensen over. Het is te onduidelijk en gaat veel te snel. Het kost dan ook de nodige tijd om uit te vogelen wat de makers precies van je willen.
Het spel komt nergens echt bovengemiddeld uit de bus, maar heeft toch nog wel wat grappige puntjes. Zo wordt je arsenaal van aanvallen door het spel heen uitgebreid, en kun je op een gegeven moment een Romein als zweep gebruiken door zweepbewegingen te maken met je linkerhand. Ook kun je Romeinen de lucht in slaan zoals in de strips, en kun je vervolgens kiezen waar ze landen (het liefst op andere Romeinen). En hoewel ik niet teveel wil verklappen, is ook het eindgevecht noemenswaardig, omdat je het daar letterlijk tegen een miljoen Romeinen moet opnemen. Het is niet bijzonder, maar steekt wel enigszins positief af tegen de rest van het spel.
Asterix en de Olympische Spelen zou niet zo heten als je ook nog eens aan de slag kunt gaan met oude Romeinse Olympische sporten. Door het spel heen zul je deze sporten voldoende af moeten sluiten, maar daarnaast zijn ze ook als lo e minigames te spelen. Er zijn in totaal negen sporten waarvan een aantal wel heel erg op elkaar lijkt. Zo moet je een sprint trekken door te drummen met de controllers, maar moet je met de race exact hetzelfde doen met toevoeging van de mogelijkheid om een mep aan je tegenstander te verkopen. Ook hamerwerpen en speerwerpen lijkt erg op elkaar, behalve dat je bij het speerwerpen eerst moet rennen. Dan is er ook nog een wedstrijdje Romeinen meppen, en een wedstrijdje Romeinen in een bepaalde volgorde meppen. En de drie overgebleven sporten zijn touwtrekken (door bewegingen op het scherm over te nemen), ballen over een net schoppen en een paardenrace.
Eigenlijk heeft het sporten hetzelfde probleem als het platforming: er is niets wat we niet eerder hebben gezien en het blijft niet boeien. Denk je spel nog uit te willen spelen voor de toffe filmpjes of het boeiende verhaal dan moeten we je daar ook mee teleurstellen, want blijkbaar moeten we daarvoor wachten op de film en de strip.