Assassin’s Creed Valhalla is geslaagd teruggesnoeid

In Assassin’s Creed Valhalla neem je de rol aan van Eivor en kies je zelf of dat een man of een vrouw is. Een volstrekt cosmetische keuze die verder niets verandert aan het verloop van de game. Omdat ik als mannelijke Eivor speelde, verwijs ik in deze review naar ‘hem’. Eivor is een van de vele Vikingen die aan het einde van de negende eeuw Scandinavië verlaat en zich probeert te settelen in Engeland.

Netflix-serie

Het middeleeuwse Engeland moet het meer hebben van zijn natuurschoon dan van zijn prominente oriëntatiepunten, want zelfs Londen is in die tijd niet veel meer dan een boerennederzetting gebouwd op Romeinse ruïnes. Ondanks die primitiviteit is Engeland in die tijd een kruitvat dat op exploderen staat. Het land is verdeeld in vier verschillende koninkrijken. Buitenlandse indringers, zoals Eivor, laten de spanningen steeds verder oplopen. Uiteraard blijkt The Order of the Ancients op de achtergrond ook weer aan allerlei touwtjes te trekken. Voor Eivor het weet is hij betrokken bij een complot dat veel groter is dan zijn eigen ambitie om een nederzetting te bouwen.

Dat klinkt als doorsnee Assassin’s Creed-materiaal, maar toch doet Valhalla een aantal dingen wezenlijk anders dan zijn voorgangers. Neem bijvoorbeeld de manier waarop het verhaal is opgedeeld. Valhalla bestaat uit overzichtelijke Arcs, die ook als zodanig worden gepresenteerd. Elke verhaalboog heeft een duidelijk begin en einde en richt zich steeds op een bepaald gebied. In de ene verhaalboog moet je een lokale koning helpen aan de macht te blijven en knok je mee in grote veldslagen waarin je gefaseerd een kasteel bestormt. Een andere verhaallijn haalt weer meer inspiratie uit de klassieke Assassin’s Creed en leunt op speurwerk en sluipmoorden met de Hidden Blade.

Verhaalmissies volgen elkaar binnen zo’n verhaalboog relatief snel op, zonder dat je als speler de hele tijd wordt afgeleid. Het heeft wat weg van een serie op Netflix, waarin ieder gebied een eigen seizoen is. Zijmissies en -activiteiten zijn er nog steeds in overvloede en je bent vrij die te ondernemen wanneer jij daar zin in hebt, maar het voelt natuurlijker om het land te verkennen tussen die verhaalbogen in. Zijmissies ‘vervuilen’ bovendien je questlijst niet meer: ze zijn echt bedoeld om meteen en snel tussendoor te doen. Zo ontstaat er een fijne cadans van missies spelen, het landschap verkennen en zijactiviteiten ondernemen.

Weg met de icoontjes

Zelfs tijdens missies is Assassin’s Creed Valhalla terughoudender met icoontjes en aanwijzingen. Een voorbeeld: ik kom op een gegeven moment twee Noormannen tegen die een huis willen plunderen. Ze hebben echter geen fakkel en kunnen dus niks in de fik steken. En wat is een plundering nou zonder een fel vreugdevuur? In plaats van dat er gelijk in beeld verschijnt wat jij moet doen, laat de game het aan je eigen verbeelding over dat je met een fakkel het rieten dak kunt aansteken.

Bij een andere missie moet ik een verrader zien te ontmaskeren. Het is mogelijk om meteen een schuldige aan te wijzen, maar je kunt ook mensen in het dorp ondervragen of een heel spoor het moeras in volgen. In plaats van dat je exact weet hoeveel hints je nog moet verzamelen, moet je nu meer vertrouwen op je eigen instinct. Het heeft mij een paar uur gekost, maar uiteindelijk heb ik wel de juiste persoon als verrader aangewezen.

Bug of feature?

Zelf moeten nadenken is vaak een stuk leuker dan alleen maar naar het volgende pijltje op de kaart rennen, maar helaas leent Assassin’s Creed zich hier niet altijd voor. ‘Traditiegetrouw’ komt het nog weleens voor dat je een personage ineens niet kan aanspreken of dat een benodigd object niet wil laden. Voorheen had je wel door dat je beter even een checkpoint kon herladen, maar nu blijf je regelmatig in het ongewisse: doe ik nou iets verkeerd, of is de game stuk?

Het lichte wantrouwen dat er technisch iets niet helemaal goed gaat, is zeker niet ongegrond. Valhalla heeft namelijk de nodige ruwe randjes. Denk aan harde overgangen tussen filmpjes en gameplay, ontbrekende geluidseffecten of spontane, spastische animaties. Maar ook aan poorten en deuren die na respawnen potdicht blijven, waardoor tijdens een kasteelbestorming een deel van de manschappen achterblijft. De meest merkwaardige bug was dat plotseling al mijn nieuwe saves ‘corrupt’ waren. Na het herstarten van de game bleken de oude saves ineens toch te werken. Een lekker gevoel geeft dat niet.

Vaker met hetzelfde bijltje hakken

Ook de animaties tijdens het vechten ogen niet altijd even soepel. Er zit een vreemd contrast tussen hoe flitsend snel Eivor kan ontwijken en hoe traag hij een strijdvlegel rondslingert. Bij speciale aanvallen sluiten de animaties vaak ook niet helemaal lekker op elkaar aan, waardoor Eivor of in het luchtledige slaat, of een hele rare sprong maakt.

Dat gezegd hebbende voelt vechten in Valhalla erg bevredigend zodra je het vechtsysteem eenmaal doorhebt. Het is niet meer nodig om Eivor aan de lopende band met nieuwe wapens uit te rusten en hoeft dus ook niet steeds te wennen aan andere eigenschappen. Je vindt wel nieuwe wapens met andere eigenschappen, maar die zijn niet per se beter of slechter dan het wapen dat je al hebt. Als je wil, kun je de hele game met dezelfde bijl uitspelen.

De bijl; de hamer; de strijdvlegel: elk wapen voelt anders, maar stuk voor stuk geven ze je een gevoel van onversneden bruutheid dat past bij de Vikingen. Rondvliegende ledematen en onthoofdingen zijn dan ook aan de orde van de dag. Valhalla is daarmee even wennen na het vrij luchtige Odyssey, maar ook in de Middeleeuwen was er gelukkig ruimte voor een humoristische noot.

Flyten en dobbelen

Vooral ‘Flyting’ zorgt regelmatig voor een grote grijns op het gezicht. In deze Viking Rap Battles moet je telkens een zin kiezen die niet alleen rijmt op wat je tegenstander net heeft gezegd, maar ook iets dat qua ritme aansluit. Eivor schroomt het niet om over iemands uiterlijke kenmerken of moeder te beginnen, maar de juiste diss vinden is makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien wel de leukste zij-activiteit is het tactische dobbelspelletje Orlog. De spelregels daarvan zijn simpel genoeg dat je het na één keer doorhebt, maar ingewikkeld genoeg om keer op keer te blijven boeien.

Dat is eigenlijk ook meteen de rode draad van heel Assassin’s Creed Valhalla. Vergeleken met zijn voorganger is Valhalla een stuk makkelijker te doorgronden, met minder spelmechanieken, statistieken en afleidingen. Tegelijkertijd is de content die overblijft zo gestructureerd dat je als speler nog meer de spelwereld in wordt getrokken. Is Valhalla de hemel om glorieus voor te sterven? Nee, maar het is wel een fijne game om weer tientallen uren in rond te dolen.

Assassin’s Creed Valhalla is vanaf 10 november verkrijgbaar op pc, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X en S en Google Stadia. Voor deze review is de game gespeeld op een Xbox One X.

Lees meer reviews: