Liefhebbers van A a in’s Creed komen op dit moment om in de zee aan content die Origins biedt. De laatste dlc is deze maand nog uitgekomen. De game vernieuwde de serie op vele manieren en om nu terug te moeten keren naar een verouderde formule voelt niet helemaal lekker. Was deze heruitgave anderhalf jaar geleden uitgebracht, toen AC een jaartje oversloeg, dan had hij niet zo schraal afgestoken bij zijn moderne broer.
Terug naar het oude
Het valt nu namelijk des te meer op hoe grondig Origins de serie heeft aangepakt. Vooral de besturing, waar we in die tijd ook al geen fan van waren, voelt in de remaster behoorlijk stroef. De renknop was in die tijd bijvoorbeeld hetzelfde als de freerun/klimknop, wat de game soms moeilijk te besturen maakt. Een rondje rennen resulteert altijd in een onbedoelde klimpartij tegen een lantaarnpaal, deur of boom. In Origins ren je tegenwoordig automatisch en het is de vraag waarom dat niet is meegenomen in deze heruitgave. Een remaster mag je wat ons betreft namelijk best aangrijpen om zwakke punten te verbeteren.
Ook de combat voelt ondermaats als vanouds. Origins nam de gevechten op de schop door meer tactiek te eisen van de speler in ontwijken, verdedigen en combo’s. In Rogue sta je net als vroeger te wachten tot één van je vele tegenstanders je aanvalt, zodat je kunt counteren. Een grote groep vijanden is niet heel veel moeilijker dan één tegenstander, omdat ze je netjes om de beurt komen aanvallen.
Volgmi ies
Dan zijn er nog de beruchte volgmi ies die weer hun opwachting maken. Zodra iemand je de opdracht geeft om een doelwit ongezien te volgen, weet je al dat je een boel frustratie staat te wachten. Je moet genoeg afstand houden om niet op te vallen en dichtbij genoeg blijven om iemand niet kwijt te raken. En als het misgaat moet je weer van vooraf aan beginnen. Ook zijn er infiltratiemi ies waar je direct game over bent wanneer je a a ijn iets doet dat niet de bedoeling was. Door de stroeve besturing gebeurt dat helaas maar al te vaak.
Tot slot is er de overdaad aan mechanieken en collectables waar Ubisoft in die tijd bekend om stond. Wie de kaart opent wordt overdonderd door een grote hoeveelheid aan optionele mi ies en verzamelbare voorwerpen. Je moet uitkijkpunten ontgrendelen, kisten openen, piratenliedjes verzamelen, gloeiende bollen oprapen en bewaakte forten uitschakelen. Als je je diverse buidels wilt verbeteren, moet je jagen op dieren, en wie zijn schip wil upgraden heeft hulpbronnen als hout en textiel nodig. Er is zelfs een hele optionele modus waarin je je oorlog chepen op mi ies stuurt en geld verdient wanneer ze succesvol terugkeren.
Spelen met de vijand
Het zijn bekende minpunten uit de serie, die vijf maanden na Origins extra opvallen. Toch zijn we blij dat Rogue nu te spelen is voor iedereen die zijn oude consoles al had opgeborgen in 2014, want qua verhaal is het een van de intere antere delen uit de serie. Hoofdpersoon Shay is moreel ambigu en scheidt zich al snel af van de A a ins, om het grootste deel van de game zonder duidelijke toewijding door te brengen.
Het moment dat je je eerste ex-broeder omlegt en je aansluit bij de Templars voelt heerlijk verfri end in een franchise die normaal gesproken star vasthoudt aan de tegenstelling tu en goed en kwaad. Het verhaal is daarom boeiend en vult de gaten in tu en deel 3, 4 en Unity. Ook het hedendaagse verhaal, waarin je weer rondloopt in een Abstergo-kantoor waar de Animus wordt gebruikt om games te maken, breidt de lore van de serie uit. Deze omgeving werkt goed om je hier en daar wat stukjes achtergrondinformatie te voeren en is tegelijk een vehikel voor Ubisoft om zichzelf belachelijk te maken. Zo hoor je op de achtergrond twee medewerkers spottend over de game Child of Light praten: “Alles wordt in rijm verteld? Nee, bedankt.” Uiteindelijk is het wel jammer dat het moderne verhaal geen voorwaarts momentum heeft en weinig nieuws brengt, maar daar heeft de hele serie sinds deel drie al last van.
Yo ho, yo ho
Rogue kent meer hoogtepunten, zoals de zeegevechten die terugkeren uit Black Flag. Het reizen per boot voelt nog steeds geweldig en het afschieten van je vele kanonnen op je tegenstanders is een genoegen. Het komt regelmatig voor dat je het verhaal laat voor wat het is om je te vermaken op de open zee en iedereen die je tegenkomt naar de bodem van de zee schiet. Black Flag was al een prachtige piratensimulator en Rogue heeft dat perfect overgenomen. Je bemanning zingt heerlijke piratenliedjes terwijl de golven tegen je schip slaan. Je kunt beschadigde schepen enteren om hun bemanning af te slachten en vervolgens de boot aan je eigen leger toe te voegen. Maar je kunt hem natuurlijk ook aan gort knallen en er met hun buit vandoor gaan.
Voor wie Rogue al gespeeld heeft, is dit allemaal bekende kost. Voor hen is alleen de grafische update intere ant. De game ziet er ontegenzeggelijk mooier uit in volle 4k-glorie. Op de PlayStation Pro en Xbox One X is dat zelfs native 4k, en dat is te zien. Alles ziet er superscherp uit en de pracht en praal van het oude New York komt uitstekend tot zijn recht. Toch is de game uiteindelijk minder mooi dan Origins, want de leeftijd is er wel aan af te zien. De resolutie is scherp, maar de textures van onder andere gezichten vallen tegen, en de animaties van personages is soms wat stijf en onhandig. Er is wel meer bebo ing dan op de vorige generatie consoles, maar het is nog steeds duidelijk dat Rogue niet van de grond af aan is gebouwd voor 4k.
Deze remaster is uiteindelijk alleen aan te raden voor iedereen die zin heeft in A a in's Creed, Rogue nog niet heeft gespeeld en Origins en zijn uitbreidingen al helemaal heeft uitgeplozen. Het is best intere ant om in dit vergeten kindje uit de franchise te duiken, zeker wanneer je waarde hecht aan de lore van de serie. Maar een nieuw likje verf kan niet verbergen dat deze game op bijna alle fronten voorbij is gestreefd door een later deel.
A a in's Creed Rogue Remastered is nu verkrijgbaar voor Xbox One en PlayStation 4. Deze game is getest op een PlayStation 4 Pro.