Games worden volwa en. Kijk naar de groeiende verscheidenheid aan games die en je zult het met ons eens zijn. Ondanks dat het grootste gedeelte van games nog steeds uit simpele shooters bestaat, net zoals we vijftien jaar geleden honderden platformers voor onze kiezen kregen, is er wel steeds meer ruimte voor verschillende grafische stijlen. Vooral de retrostijl is weer helemaal terug en Nintendo haakt daar al een tijdje slim op in via de Art Style-reeks op de DSi en de Wii.
Maar zelfs voor de Art Style-reeks oogt Light Trax wel heel erg simpel. Een zwarte achtergrond met wat witte lijnen die de contouren van de ‘racebaan’ vormen en een aantal gekleurde lijnen, je tegenstanders, die snel over je beeld heen schuiven. Jij bent één zo’n lijntje en het is de bedoeling om als eerste over de finish zien te komen.
Start your engines
Je hoeft maar één knop in te drukken om vooruit te gaan, maar het vergt wat extra werk om je tegenstanders in te halen. Je bouwt namelijk extra snelheid op als je naast een andere ‘lijn’ racet, terwijl je juist langzamer gaat als je over precies dezelfde route als de tegenstander gaat. Je moet dus dicht bij de route van je tegenstanders blijven, maar niet té dichtbij, anders gaat het mis. Daar komt bij dat er verschillende obstakels op een parkoers staan die je snelheid ook doen afnemen.
Door het abstracte uiterlijk kan het even duren voordat je het bovenstaande principe echt door hebt. De game kwam oorspronkelijk in Japan op de GameBoy Advance uit en veel is er niet veranderd. Nintendo heeft nu wel een derde dimensie toegevoegd die er voor zorgt dat de camera af en toe een ander perspectief laat zien, maar nog steeds is Light Trax waarschijnlijk één van de meest simpel ogende games van deze generatie. Dat kan je storen, of je kunt de minimale stijl juist waarderen. De stijl is uniek, maar over smaak valt niet te twisten.
Eentonig
Wat minder smaakgebonden is, is de gameplay. Die wordt na een paar races behoorlijk eentonig. Steeds dat lijntje dat de andere lijntjes in moet halen. Er verandert weinig aan dit principe en je kunt er niet veel van je eigen creativiteit in kwijt. Het gevoel bekruipt je hierdoor al snel dat gratis flashgames tegenwoordig nog meer vrijheid kennen. In feite doe je niet veel anders dan in de meeste racegames, maar door de minimale grafische stijl en de herhalende gameplay verlies je al snel je intere e.
Je begrijpt overigens constant dat de beperkingen er expres zijn, dat het een stijl is die de game uit wil dragen. Een prachtig schilderij kun je na vijf minuten echter ook wel hebben gezien en dat zul je hoogstwaarschijnlijk ook met Light Trax hebben. We kunnen een simpel principe best waarderen, Nintendo, maar dit gaat wel erg ver terug naar de basis van games. Iets te ver wat ons betreft.