Veel games proberen alles tegelijk te doen. Ze willen én een enerverende singleplayer, én een vette competitieve multiplayer én een coöpmodus aanbieden. Army of Two: The 40th Day laat er geen gras over groeien waar de nadruk ligt: op de coöperatieve multiplayer. Deze is bedoeld voor twee spelers, niet meer en niet minder. Maar in plaats van daarvan de ultieme, meest uitgebreide variant ooit te maken, probeert Army of Two wat krampachtig ook de liefhebbers van singleplayer en competitieve multiplayer te bedienen.
Army of Two draait om het tweemansleger Rios en Salem, twee buitenproportioneel gespierde huurlingen die in Shanghai verzeild zijn geraakt terwijl de stad door terroristen vakkundig met de grond gelijk wordt gemaakt. Terwijl Rios en Salem zich langs hordes in rode harna en gehesen vijanden vechten, storten op de achtergrond de vele wolkenkrabbers van de Chinese metropool tegen de vlakte. Een kleur- en actierijk decor voor een shooter die geen serieus verhaal wil vertellen, maar die je vooral een lange reeks locaties vol vijanden aan wil bieden.
Aggro
De locaties zijn meestal open opgezet, wat intere ante mogelijkheden biedt om vijanden te flanken. Het Aggro-systeem, dat is overgenomen uit de eerste Army of Two, speelt hierbij een belangrijke rol. De speler die het agre iefst speelt en het meest op de vijanden schiet, zal de aandacht van de vijanden naar zich toe trekken. De andere speler kan zich dan makkelijk aan de aandacht onttrekken en via een andere route achter de vijanden opduiken, waarna hij ze vrij eenvoudig in de rug kan schieten. Hij zal op deze manier wel snel de aandacht op zich vestigen, waarna de andere speler de kans krijgt om de vijanden te verra en.
Deze wi elwerking maakt de coöperatieve multiplayer zeker in de latere mi ies intere ant. De opzet van de omgevingen wordt steeds weidser en het aantal vijanden en hun sterkte nemen toe. Waar je in het begin nog makkelijk af kunt door beiden te soleren, is samenwerking in latere mi ies van levensbelang. Bepaalde sterkere vijanden zijn alleen te doden door hun zwakke plek op de rug te beschieten. Deze zijn onmogelijk te verslaan als de andere speler niet hun aandacht naar zich toe trekt, zodat de ander hem moeiteloos in de rug kan knallen.
In je eentje
Army of Two: The 40th Day kan echter ook als singleplayer-game gespeeld worden. De andere speler wordt dan overgenomen door de AI, maar een echt goed alternatief is dit niet. Niet dat je AI-kompaan slecht is overigens. Hij knalt er driftig op los en zal zich relatief weinig in de nesten werken. Je zou bijna kunnen zeggen dat hij té goed is, want het spelen met een computergestuurde medestander is aanzienlijk makkelijker dan het samenwerken met een mens van vlees en bloed.
De computergestuurde teamgenoot is waarschijnlijk wat sterker en beter gemaakt, om te compenseren voor zijn gebrek aan tactisch inzicht. Op deze manier is hij in ieder geval niet irritant, maar de echte kracht van de coöperatieve gameplay gaat wel verloren. De opdrachten die je aan je AI-maatje kunt geven, zijn beperkt. Je kunt hem laten aanvallen, positie laten houden of bij jou laten aansluiten. Geen van deze opties komt echter van pas wanneer je een vijand wil flanken. Wanneer hij bijvoorbeeld positie moet houden, zal hij ook niet vluchten wanneer er een gast met een vlammenwerper aan komt. Tegen de tijd dat jij achterom bent gelopen, is je maatje al gebarbecued.
Nieuw, nieuw, nieuw!
De vernieuwingen van The 40th Day ten opzichte van het origineel bevinden zich met name aan de oppervlakte. De grootste fundamentele verbeteringen vinden we terug in de besturing, waarbij vooral het coversysteem erg natuurlijk is uitgewerkt. Verder zul je zo nu en dan gijzelaars moeten bevrijden, kun je vijanden als menselijk schild gebruiken, zijn er enkele morele en kun je doen alsof je je overgeeft, mock surrender genaamd.
Geen van deze vernieuwingen overstijgt het niveau van een tijdelijke afleiding. De morele keuzes hebben bijvoorbeeld nauwelijks impact op het verdere verloop van de game. Afhankelijk van je keuze krijg je een stijlvol filmpje te zien, bestaande uit enkele striptekeningen, die de impact van je besli ing duidelijk maakt. De impact in het spel zelf is echter minimaal. De scènes met de gijzelaars zijn weer erg gekunsteld, waarbij vijanden toevallig allemaal met de rug naar je toe staan. Ook zijn deze scènes vaak in vrij krappe locaties, waardoor er maar weinig verschillende benaderingen zijn. Het mock surrender kan alleen op vooraf bepaalde plaatsen en voegt weinig toe aan de eigenlijke gameplay. De back-to-back vuurgevechten uit het eerste deel keren ook weer terug, maar slechts sporadisch: slechts twee keer in de volledige campagne.
Iets wat triviaal lijkt, maar toch enorm vervelend is aan The 40th Day, is het ontbreken van ondertiteling en volume-instellingen. Beiden zijn in geen velden of wegen te bekennen, terwijl juist dit spel ze meer dan welk ander spel nodig heeft. Standaard staat het volume van de muziek en geluidseffecten namelijk zo hoog, dat je de stemmen nauwelijks hoort. Hele scènes gaan langs je heen omdat je het simpelweg niet verstaat. Pas als je de speakers loeihard zegt, lukt het om door de herrie te horen wat er gezegd wordt. Dit kan mi chien iets verschillen afhankelijk van je speakers en instellingen, maar deze opties horen gewoon in het spel aanwezig te zijn.
Minstens zo onbegrijpelijk is de keus om één van de twee andere multiplayermodi, Extraction, de eerste maand exclusief te houden voor de mensen die het spel vooraf besteld hebben. Dat mensen met een pre-order een paar extra kostuums of een extra wapen krijgen is tot daar aan toe, maar een hele modus is toch een vrij harde belediging richting de mensen die het spel gewoon gekocht hebben. Want hoeveel spellen liggen na een maand niet alweer stof te happen? Overigens moeten we hieraan toevoegen dat we noch de Extraction, noch de competitieve multiplayermodus hebben kunnen uitproberen, dus of het een echt gemis is, weten we niet.
Formulematig
Army of Two: The 40th Day moet je echt kopen voor de coöperatieve multiplayer. In de singleplayer is het spel mi chien net bovengemiddeld, maar er zijn betere alternatieven op de markt. Het haalt zeker niet het niveau van bijvoorbeeld Gears of War. Daarvoor is de opbouw van het spel te formulematig en het verhaal te summier. In de cöopmodus is de formulematige opbouw, van kamertje naar kamertje met een overduidelijke sluis ertu en, juist zeer wenselijk. Je blijft als spelers altijd bij elkaar en het is overduidelijk welke uitdaging je samen moet tackelen. De filmpjes die het verhaal vertellen, zijn in coöp juist eerder een hinderlijke onderbreking.
Doordat het spel toch een beetje blijft schipperen tu en de singleplayer- en coöp-ervaring, laat het wel wat coöperatief potentieel liggen. Men had bijvoorbeeld veel vaker kunnen experimenteren met verschillende rolverdelingen, want de keren dat dat gebeurt levert het intere ante gameplay op. Zo zijn er erg leuke stukjes waar de ene speler zich door een meute vijanden werkt, terwijl de andere speler vanaf de overkant meehelpt door bijvoorbeeld te snipen. De gameplay steekt verder goed in elkaar en het afleiden van tegenstanders zodat de ander kan toeslaan, werkt uitstekend.
Toch is het spel wat summier als pure coöpgame. Eigenlijk had Army of Two naast de campagne nog meer coöperatieve content moeten bieden. Lo e locaties waarin tal van uitdagingen staan te wachten. Dan biedt het spel de content die je zou verwachten van een louter coöperatieve shooter. Nu heeft men de tijd die men daarin had moeten steken, 'verspild' aan de singleplayer en competitieve multiplayermodus.