Waar Apotheon zijn inspiratie vandaan heeft gehaald is geen geheim. Deze game ontleent zijn grafische stijl van het aardwerk uit de Griekse oudheid. Heldendaden, mythes, en de vele streken van goden werden op deze vazen uitgebeeld met zwarte figuren die vaak in ietwat ongemakkelijke posities staan.
Apotheon neemt die specifieke tekenstijl van duizenden jaren oud als uitgangspunt en bouwt er een eigen Griekse mythe omheen. Deze draait om Nikandros, een doodgewone dorpeling die de status van held op zich neemt nadat de goden in opdracht van Zeus zijn dorp hebben verwoest. Als held van de mensheid beklimt Nikandros Olympus en verklaart hij de oorlog aan de goden die hem hebben geprobeerd uit te roeien.
Nikandros’ mythe
Olympus dient als hub waar je als Nikandros steeds naar terugkeert. Iedere god heeft zo zijn of haar domein waarin je steeds drie opdrachten moet uitvoeren voordat je ook maar in zijn of haar buurt kan komen. In de bo en van de godin van de jacht, Artemis, moet je eerst drie legendarische beesten doden voordat er een audiëntie met de godin mogelijk is. Op de zee van Poseidon is het zaak eerst drie eilanden te veroveren voordat de zeegod van de bodem ontwaakt.
Die opzet van een nieuw gebied met die verschillende opdrachten herhaalt zich bij iedere god, maar omdat Apotheon steeds iets anders weet te bieden, stoort dat niet. Zo is iedere omgeving met zorg in elkaar gezet en zijn er genoeg verborgen hoekjes en grotten te vinden waar de nodige schatten zijn te vinden. De game wi elt vergelijkbare situaties ook steeds op een creatieve manier af. In het gevecht met Artemis wordt Nikandros bijvoorbeeld veranderd in een hert, waarna je de godin zelf weer in prooi moet zien te veranderen.
Niet ieder eindbaasgevecht is even geslaagd en ook het merendeel van de gevechten is eigenlijk steeds op dezelfde manier opgebouwd. De keuze uit verschillende wapens uit de bronstijd is behoorlijk met speren, zwaarden, bijlen en pijl en boog, maar de game maakt het je lastig om hiervan te genieten. De ietwat zweverige besturing is de grote boosdoener. Terwijl je wanhopig met wapens in de rondte zwaait, een pijlenregen ontwijkt of een speer probeert te werpen wordt een beetje precies richten je door de onhandige besturing onmogelijk gemaakt. Wanneer je vijanden raakt, merk je het effect duidelijk, maar minstens zo vaak lijken klappen helemaal niet aan te komen. De diepgang die wel degelijk in deze gevechten schuilt, komt veel beter tot zijn recht wanneer het gaat om een tegen een-gevechten. Net iets te vaak staat er echter een half legioen op Nikandros te wachten.
Gebroken aardwerk
Dat Apotheons gevechten hierin tekort schieten is jammer, want er is overduidelijk tijd en moeite ingestoken om het de nodige diepgang te geven. Zo is er een bijzonder groot arsenaal aan wapens die na veelvoudig gebruik stuk gaan, waardoor je constant je speelstijl moet aanpa en. Speren kunnen gegooid worden met een dodelijk effect, dolken zijn perfect voor het besluipen van nietsvermoedende soldaten en aanvallen blokkeren met je schild voelt als een legitieme techniek om de strijd te winnen.
Dat de intere ante ideeën die Apotheon oppert niet allemaal even goed uit de Griekse verf komen is spijtig, maar te overzien. Veel kwalijker is de schandalige staat waarin de game op de PlayStation 4 lijkt te verkeren. Er zijn bugs waardoor Nikandros vast komt te zitten in de omgeving en er is een probleem waardoor trophies in veel gevallen niet werken plagen deze game. Vooral de vastlopers lijken afkomstig uit de doos van Pandora: in een half uur drie keer de game opnieuw moeten opstarten is Apotheon niet vreemd. Dat het spel om de haverklap automatisch opslaat zorgt er in ieder geval voor dat je niet te veel van je progre ie kwijtraakt.
Naarmate het einde nadert voelt Apotheon als een zooitje waarin te veel gevechten opgevolgd worden met bugs en een instabiele framerate. De kracht van de game zit ‘m dus in de grafische stijl. Hoewel achtergronden en platformen vaak herhaald worden is er door het kleurverschil en de hoeveelheid details toch genoeg visuele variatie. Een Metroid of Castlevania is het niet, maar Apotheon introduceert wel genoeg geheimen en optionele opdrachten, waardoor ieder goddelijk domein het verkennen waard is.