De vreemde wereld ziet er uit als een verwrongen nachtmerrie met herkenbare alledaagse voorwerpen en gebouwen die door een soort vervorming van tijd en ruimte met elkaar verknoopt zijn. Hoewel vakkundig uitgevoerd en in een zeer solide ogende omgeving, is dit inmiddels een wel heel herkenbare opening voor een avonturengame. Al snel zijn ook andere tropes herkenbaar: terminals met informatie, gesproken logboeken en key-cards. Toch zijn al die vertrouwde elementen niet afstotend. Juist in virtual reality is het eigenlijk wel fijn dat de standaard avonturenspelideeën zo herkenbaar aanwezig zijn. Het is daarom meteen duidelijk wat het spel van je verwacht.
Beweging
De primaire manier van voortbewegen is het welbekende teleporteren. Je wijst naar waar je heen wilt en met een druk op de knop flits je er naartoe. Voor wie dat wil is er de optie om ‘smooth locomotion’ aan te zetten, wat betekent dat je door de wereld glijdt alsof je op een segway staat. Deze manier van bewegen is echter alleen aan te bevelen voor wie een ijzeren maag heeft. De overgrote meerderheid is beter af met het teleporteersysteem.
Apex Construct is bovendien zowel zittend als staand te spelen, al is het gevoel van aanwezigheid in de spelwereld natuurlijk vele malen groter wanneer je staat. De game ondersteunt kamervullende vr, dus als je genoeg ruimte hebt (en in het geval van een Rift een room-scale setup) kun je heen en weer wandelen om de omgeving op een nog realistischer manier te verkennen.
De spelwereld zit vol met interactieve elementen en soms moet je dozen of andere rommel uit de weg halen om bepaalde geheimen of noodzakelijke aanwijzingen te vinden. Dat laatste is gelukkig niet de hele tijd zo, dus wees niet bang dat je opeens de vr-versie van pixel hunting moet uitvoeren. Noodzakelijke voorwerpen, aanwijzingen en schakelaars zijn altijd redelijk makkelijk te vinden.
Terminal
Een interactief element dat je regelmatig tegenkomt is de computer terminal. Her en der in de spelwereld vind je computers met toetsenborden, die je handmatig bedient met ouderwetse DOS-commando’s. Het is een heel leuk idee, wat op papier het gevoel van aanwezigheid versterkt. In de praktijk is het intypen van commando’s zo onhandig met de bewegingscontrollers dat het je eerder uit de game haalt. Blijkbaar hebben de makers door dat dit allemaal beter zou moeten werken dan het doet, want je kunt volstaan met afkortingen. ‘Open tr’ werkt net zo goed als ‘open travelers’. Wat echter toch wel een fout genoemd kan worden, is dat deze afkortingen ook werken als je wachtwoorden in moet typen. Hilarisch, eigenlijk, in een wereld waarin robots je achtervolgen en een kunstmatige intelligentie je begeleidt. “Joh, de helft van het wachtwoord is meer dan genoeg!”
Wachtwoorden en cijfercodes zijn de belangrijkste obstakels voor het openen van deuren, al heb je ook regelmatig andere speciale voorwerpen nodig. Hierbij is (opnieuw) geen verwarring over wat waarvoor is. Het is meteen duidelijk wat je waar in moet stoppen en waarom. De puzzels zijn daarmee dus ook niet de belangrijkste uitdaging in het avontuur.
Die eer is voorbehouden aan de gevechten die je voert met je boog. Aan het begin heb je één soort pijl, maar gaandeweg ontdek je nieuwe types, die verschillende functies vervullen. Daarnaast is er een upgradesysteem. Als je vijanden uitschakelt verschijnt een lichtgevende bol. Raak die aan en je krijgt ‘radiance points’, wat in deze wereld toevallig ook de munteenheid is voor het kopen van levensdrankjes en upgrades voor je wapen en schild. Doodgaan betekent dat je een deel van je RP verliest.
Gevechten bestaan uit het uitschakelen van verschillende typen robots, die gaandeweg sterker worden en nieuwe trucs in petto hebben. Je vuurt pijlen af alsof je een echte boog gebruikt, dus je trekt de pijl met de pees naar je toe en laat hem los om te schieten. Het voelt meteen geweldig en heel natuurlijk. Je hebt een onbeperkte voorraad standaard pijlen, maar de speciale versies zijn beperkt via een cooldown. Daarnaast heeft je boog een schildfunctie. Als je die gebruikt kun je pijlen afweren maar zelf even niet schieten. Er zijn overigens ook momenten dat je het zonder wapens moet redden. Dit sluipen is eigenlijk het enige grote minpunt in het spel: het werkt niet. Vooral in teleportmodus wordt je ofwel steeds gezien, ofwel flits je heel snel langs vijanden die je nooit kwaad kunnen doen. Jammer.
Kaart
Het spel is geen doorlopend avontuur, maar is opgedeeld in mi ies. Vanuit een safe house kies je welke mi ie je gaat doen, waarna je een nieuw gebied betreedt. Mi ies duren ongeveer drie kwartier tot een uur, afhankelijk van hoeveel tijd je neemt om geheimen te ontdekken en logbestanden te lezen. Hoewel er niet zo heel veel mi ies zijn (het spel is in een uur of zes te voltooien) heb je wel keuze uit welke mi ie je op welk moment wil doen. Voor het verhaal maakt het niet zo veel uit, maar het geeft in elk geval de illusie van vrijheid. De mi ies zijn herspeelbaar om alle geheimen te verzamelen. Dat laatste is wellicht leuk voor de meest fanatieke spelers, maar een voltooide game heeft niet zo bar veel extra te bieden. Leuker is het om elke mi ie zo grondig mogelijk te spelen zodat je hem niet meerdere keren hoeft te voltooien.
Dat laatste is toch al een beetje een probleem door het onhandige savesysteem. Je kunt de game namelijk alleen opslaan als je in de safe house bent. Tu endoor helemaal niet. Dat betekent dat als je even wilt pauzeren, je alle voortgang (met uitzondering van ontdekte geheimen) kwijt bent. Je moet dus de volgende keer dezelfde mi ie vanaf het beging spelen en kunt niet halverwege inspringen. Wel is het zo dat puzzels en wachtwoorden altijd hetzelfde zijn. Weet je dus het wachtwoord van die elektronische deur, dan kun je die meteen intypen in de terminal. Je hoeft niet eerst helemaal naar de kamer waar de aanwijzingen verstopt liggen. Toch is dit ontbreken van een echte savefunctie frustrerend. Vooral omdat je niet weet hoe ver je nog moet voor je het einde van het level hebt bereikt en dus wellicht afhaakt terwijl je nog maar een of twee minuten van voltooiing af zit.
Mooi
Toch zijn deze minpunten geen game breakers. Apex Construct voelt als een volwaardige game waar je lekker je tanden in kunt zetten. De omgevingen zijn overtuigend genoeg en het verslaan van vijanden voelt geweldig door de combinatie van fysiek een boog spannen en precies mikken. Ook helpt het goede acteerwerk om het geheel net naar een hoger plan te tillen. Door de zeer solide uitvoering en stabiele en intere ante implementatie van virtual reality is Apex Construction wat wij hoopten dat Obduction VR zou zijn en is het een stap voorwaarts voor het inmiddels wat in verval geraakte genre van avonturenspellen.
Apex Construct is verkrijgbaar op Steam en in Oculus Home en is speelbaar op pc met Rift of Vive. Een PSVR-versie verscheen eerder. Wij testten de Oculus Rift-versie.