Anthem is zowel heel goed als bizar slecht

In je eentje zijn de missies niks aan en loop je regelmatig tegen gevechten aan die bijna niet zijn te winnen. Logisch, want het is een online game die het beste tot zijn recht komt met anderen. Vlieg je met randoms een missie in, dan kom je altijd wel bij iemand in het team die door de missies heen racet. Zij triggeren al het volgende doelwit, terwijl jij nog aan het rondzoeken bent naar loot. En in Anthem moet je vliegensvlug met je teamgenoten mee, anders komt er een gigantische waarschuwing in beeld en word je vooruit geteleporteerd.

Nodig je een groep vrienden uit, dan is de situatie nog steeds niet ideaal. Om de haverklap word je teruggestuurd naar het stadje Fort Tarsis, waar je – al dan niet verplicht – minutenlang met personages staat te praten. Dan moet je dus iedereen in je partychat vragen om al die tijd even hun kop te houden, of je erbij neerleggen dat je het verhaal niet kunt volgen en de gesprekken dan maar overslaat.

Mythische shit

Als je maar met een half oor luistert, ga je Anthem namelijk niet begrijpen. De ingewikkelde termen vliegen je om de oren in dit generieke verhaal over goed versus kwaad. BioWare zet een mythische achtergrond neer, waarin de scheppers van de wereld zijn vertrokken en hun relieken als een rotzooitje achter hebben gelaten. Die artefacten staan in verbinding met de Anthem of Creation, een soort achtergrondmagie dat altijd aanwezig is. Ze zijn nog altijd krachtig en kunnen een cataclysme veroorzaken. Een duistere groep wil nu die macht beheersen voor eigen gewin.

Het is een onnodig ingewikkelde opzet voor een simpel verhaaltje, waarin alle subtiliteit die we van BioWare gewend zijn ontbreekt. De wereld waar je in gedropt wordt, is totaal niet geloofwaardig. Jouw gilde van Freelancers heeft bijvoorbeeld twee jaar geleden gefaald in een missie om een cataclysme te stoppen, en om de een of andere reden zorgde dat er voor dat de gehele mensheid Freelancers nu haat. Deze groep helden met robotpakken wordt ineens bespuugd omdat het een keertje mislukt is, terwijl ze hun hele leven in dienst stellen van het beschermen van mensen.

Jouw keuzes maken verder geen enkele impact op het verhaal. In gesprekken met de uitstekend geacteerde personages krijg je vaak een binaire keuze, maar dat heeft geen invloed op het verloop van het spel. Ook tijdens de missies heb je weinig bewegingsvrijheid. De saaie opdrachten komen altijd op ongeveer hetzelfde neer: vlieg naar een plek, schiet op de vijanden en vlieg naar de volgende plek. Misschien moet je soms een minuut een bepaalde locatie verdedigen, of gloeiende bolletjes oppakken en ergens heenbrengen, maar echt inspirerend wordt het nooit. Tel daar een groep onoriginele vijanden bij op die je steeds maar weer tegenkomt – alien, bandiet, wolfje, titaan – en je krijgt constant het gevoel dat het beter had gekund.

Robocop

Het is dan maar goed ook dat het vechten zelf zo ontzettend fijn aanvoelt. De vuurgevechten in je Iron Man-achtige Javelins zijn om je vingers bij af te likken. Met je exosuit zweef je sierlijk over het slagveld, flankeer je vijanden van alle kanten of vlieg je agressief op ze af om ze met granaten te bestoken. Zeker tegen de moeilijkere vijanden moet je echt samenwerken met teamgenoten. Vooral het intrigerende combosysteem helpt hierbij: als de ene speler bijvoorbeeld een vijand bevriest met een ijsgranaat, kan de ander extra schade doen met een vuurbal.

De vliegende Javelins zijn hierbij een groot pluspunt. Het rondvliegen geeft gevechten veel meer dynamiek en biedt vele tactische opties. Daarnaast loont het om met de verschillende klassen te experimenteren. De lompe Colossus vereist wat minder tactisch inzicht, omdat die vooral middenin het gevecht staat en met zijn dikke pantser de kogels opvangt. Maar met Storm kun je veel gevarieerder uit de hoek komen, omdat je daarmee minutenlang in de lucht kunt blijven zweven. Bovendien kan dit exosuit van een veilige afstand schieten met bliksemschichten of andere natuurlijke elementen, wat weer helpt bij het maken van succesvolle combo’s.

Zelfs als je niks te bevechten hebt, zijn de Javelins de grote ster van Anthem. Het rondvliegen in de prachtige wereld is een genot, ook al moet je soms even landen om je jetpacks af te laten koelen. De open wereld waar je vrij in rond kunt neuzen is redelijk groot, maar mist een beetje afwisseling. Voor het grootste deel vlieg je door verlaten jungles met afgebrokkelde ruïnes, met hier en daar een grottenstelsel of lavameer.

Schiet eens op!

Het verhaal, dat zo’n twintig uur lang is, kakt op vele momenten in, zeker omdat je regelmatig op wandelsnelheid door Fort Tasis kuiert om je volgende missie op te halen. Halverwege de campaign kom je bovendien een vervelende drempel tegen, waar je ineens allerlei nietszeggende opdrachtjes als ‘open vijftien kisten’ en ‘dood vijftig vijanden met een mêleeaanval’ moet voltooien om verder te kunnen. Maar het zijn vooral de vele laadschermen die irritatie opwekken.

Na elke missie worstel je je door een ellenlang resultatenscherm. Daarna kun je niet direct door met de volgende missie, maar reis je eerst af naar Fort Tarsis (laadscherm) om daarna weer een missie te kiezen (laadscherm). Als je dan ook nog je Javelin wil uitrusten met nieuwe wapens, moet je eerst de Forge openen (laadscherm), en vervolgens weer terug naar Fort Tarsis (laadscherm). Het laden is met de day one-patch wel merkbaar korter geworden, maar de frequentie van de onderbrekingen haalt nog steeds de flow uit het spel.

Voor een lootshooter maakt Anthem het bijzonder moeilijk om van je loot te genieten. Als je tijdens een missie een mooi paars item vindt, kun je niet gelijk zien wat het is. Pas na je missie krijg je je nieuwe snufjes te zien, waarna je ze in je Javelin kunt schroeven. Als tijdens de volgende missie blijkt dat je nieuwe geweer toch niet zo lekker aanvoelt, kun je er niks meer aan doen. Pas als je weer terug bent in Fort Tarsis (en een paar laadschermen verder bent), kun je je oude gear weer terugzetten.

Daarnaast is het opvallend hoe generiek de loot eigenlijk is. Er zijn maar een handjevol verschillende geweren, die verder weinig spannende kenmerken hebben. Het vinden van nieuwe gear betekent meestal dat het een paar punten meer schade doet, of een weinig verheffende eigenschap als ’+5% munitie voor pistolen‘ heeft. Pas op het allerhoogste Grandmaster-niveau krijg je nieuwe vaardigheden waar je bloed sneller van gaat stromen.

Endgame

Dan moet je echter wel veel tijd doorbrengen in de endgame, maar dat is op dit moment nog niet aan te raden. Na het uitspelen van het verhaal wacht er niets unieks op je, alleen bekende missies op een hogere moeilijkheidsgraad. Er zijn wel drie dungeon-achtige Strongholds van een halfuur per stuk – de derde is stiekem gewoon de laatste verhaalmissie – die wat meer uitdaging bieden, maar ook die komen uiteindelijk neer op kamers vol met vijanden om neer te maaien.

Vanaf level 30 speel je de Grandmaster-moeilijkheidsgraden vrij en dan wordt eigenlijk duidelijk dat de combat van Anthem misschien toch niet zo goed in elkaar steekt. Op dit niveau kan een enkele treffer al dodelijk zijn, maar de kogels zijn vaak bijna niet te ontwijken. Anthem is veel te slordig en rommelig om zo perfect te kunnen spelen. Aan de ene kant zijn de Javelins niet precies genoeg te besturen om nooit geraakt te worden. Maar het probleem ligt ook bij de rammelende gameplay, waarbij vijanden soms ineens verschijnen of verdwijnen, ze hun animaties niet helemaal afmaken of beginnen en er niet goed valt te zien wanneer ze een aanval gaan inzetten.

Tel daar een groot aantal bugs bij op en Anthem voelt gewoon niet af. Zelfs na de day one-patch gebeurt het bijvoorbeeld nog regelmatig dat het geluid helemaal wegvalt. De enige oplossing is om de game opnieuw op te starten, maar dat is niet echt handig wanneer je middenin een missie zit. Ook verdwijnt er regelmatig een groot stuk van Fort Tarsis, om later weer tevoorschijn te springen, en blijft de cursor vaak in beeld staan nadat je het menu hebt gesloten.

Onder deze berg problemen schuilt een fantastische game. Het is zo jammer dat Anthem op zoveel fronten zichzelf in de weg zit, want van de gameplay zelf krijg je niet snel genoeg. Maar zonder boeiende missies en loot is er weinig reden om deze game langer dan een week te blijven spelen. Het is te hopen dat BioWare snel verder kan bouwen op het sterke fundament dat echt wel in Anthem zit verscholen, anders stort deze game als een oververhitte Javelin ter aarde.

Anthem is gerecenseerd op een pc en is verder verkrijgbaar op PlayStation 4 en Xbox One.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Conclusie

6

Oké

Conclusie

Zelden zien we een game die zo lekker speelt en toch zo teleurstelt. Onder een berg aan problemen schuilt in Anthem een goede game, maar zelfs met een superkrachtige exosuit weet het daar niet onder vandaan te komen.

Plus- minpunten

Fantastische combat

mooie wereld

heerlijk om in Javelins rond te vliegen

goed geacteerd

Saaie missies

ongeïnspireerde loot

verhaal en actie komen niet samen

traag

valt uit elkaar op de hoogste niveaus

veel bugs en laadschermen