Het redden van de wereld doe je in Animaniacs natuurlijk niet door al het kwaad in een bloederig gevecht neer te knallen, maar door muntjes (en uiteindelijk ook de Edgars zelf) te verzamelen. Al rennend, springend en slaand, baan je je een weg door zes verschillende omgevingen. De omgevingen zijn ieder gebaseerd op een filmset, en variëren van western tot griezel thema's. Alle kla iekers komen kleurrijk aan bod en zien er helikopterend ook wel aardig uit. Kijk je echter van wat dichterbij naar het vertoonde, dan zie je toch dat het spel detail mist om echt levendig en sfeervol over te komen. Animaties herhalen zich binnen enkele seconden en de op een afstand kleurrijke wereld, wordt ingezoomd opeens heel monotoon.
De gameplay van Animaniacs is vrij oppervlakkig en duidelijk gericht op de jongere gamers. Of het spel deze gamers ook echt zal bekoren is vraag twee, daar vooral de camerastandpunten het spel in de weg zitten. Je moet te vaak het heft zelf in handen nemen en de camera op een wél logische plaats neerzetten. En al neem je zelf de controle over de camera, dan nog kun je niet alle plekken bereiken. Een dode hoek is in Animaniacs eerder regel dan uitzondering.
De besturing van Wakko, Yakko en Dot is oersimpel en voldoet aan de eisen van de gameplay. Leuk, intere ant of spectaculair wordt het spel hierdoor nooit, daar je altijd bezig bent met iets dat al in duizend andere games gedaan is. Nu is het motto “beter goed gejat, dan slecht bedacht” een prachtige leven preuk voor een game, maar is deze ook niet van toepa ing op Animaniacs. De game is namelijk niet goed gejat, de uitwerking is simpelweg te gebrekkig. Om het spel in één woord te beschrijven, is de term “saai” nog het best op z'n plaats.
Om The Great Edgar Hunt naast de regulaire spring en schop-gameplay nog wat diversiteit mee te geven, vinden we ook tal van mini-games in de spelwereld. De hoofdrol in deze mini-games is voor het alom gevreesde duo Pinky and the Brain, de muizen die in de serie altijd probeerden de wereld over te nemen, maar hierin keer op keer faalden. Helaas behaalt het koppel ook in de game weinig eer en zijn de mini-games niet langer dan een minuutje boeiend.
Net zoals de serie, pretendeert Animaniacs een humoristisch geheel te zijn. Waar dit in de serie echter soms nog best lukte (Pinky and the Brain zijn nu eenmaal meesterlijk) slaat de game de plank volledig mis. Terwijl het spel zich richt op de jonge gamers, worden de semi-grappen in zo'n ongelooflijk rap tempo er doorheen gejast, dat niemand er ook maar een hout van zal begrijpen. Vocaal doen de voice-actors verder weinig mis en klinkt het vijftal bekende personen net zoals in de serie.
Muzikaal is er daartegen wel weer wat op de game aan te merken. De summiere achtergrondmuziek brengt de mi ende sfeer ook niet terug in het spel en het is echt zonde dat de geluidjes zo simplistisch klinken. Een paar leuke songs zouden de game absoluut wat vrolijker en levendiger gemaakt hebben.
Animaniacs: The Great Edgar Hunt is een matige, saaie game, die niets nieuws onder de kap heeft en alles dat het herkauwt ook nog eens kwalitatief teleurstellend doet. Grafisch is het spel op het eerste gezicht best okay, maar blijkt later dat alles toch wat zwakjes uitgewerkt is. De gameplay is geen ramp, maar werkt vooral door de tegenwerkende camera op de zenuwen. Een bescheiden nee voor Animaniacs dus.
Gameplay: 4,5Graphics: 5,0Geluid: 5,0Totaal: 4,9