And Yet It Moves leek zijn heil al te hebben gevonden op de pc, maar stond vorige week ineens bij Nintendo’s opvang voor onafhankelijke ontwikkelaars voor de deur. Wat de game op het WiiWare-kanaal deed, werd duidelijk op het moment dat we de Wii-remote een kwartslag draaiden en aan de slag gingen met het spel.
Dat je met And Yet it Moves een indie-game in huis haalt, blijkt uit alles: van het wolkachtige menu tot de wazige muziek die op de achtergrond speelt. Wat echter het meest opvalt is de grafische stijl. Het ontwerp lijkt te zijn blijven steken in het kleutertijdperk, toen je als kind je schooljuf nog kon imponeren met waardeloos uitgeknipte plaatjes die je op een A4’tje had gelijmd. And Yet it Moves doet eigenlijk niet veel meer dan dat. De vijanden en omgevingen in de spelwereld treden ver buiten hun kniprandjes en zijn geanimeerd zoals je dat van stukjes papier zou verwachten.
Achterlijk geniaal
Toch raken we er na verloop van tijd overtuigd dat de ontwikkelaars van het spel hebben gehandeld uit genialiteit en niet gewoon last hebben gehad van een leerachterstand. Zeker later in het spel zorgen de steeds willekeuriger wordende lijmwerkjes voor een bijna psychedelische ervaring. De eerst paar levels laten je kort kennis maken met de opzet van het spel. De levels daarna stomen je, mi chien iets te voorzichtig, klaar voor dit spectaculaire sluitstuk. Wanneer And Yet it Moves eenmaal losbarst, dan komen alle kleuren van de regenboog voorbij en is geen enkel knipsel zijn vorm of plek op het scherm meer zeker. Op dat moment besluit ook de muziek, die voorheen alleen ter begeleiding diende, een rol te op te eisen in de explosie aan stimuli. De wereld deinst mee op de maat en door al die extase zou je bijna vergeten dat je het personage toch echt zelf door de levels zult moeten navigeren.
Dat we hiervoor bewust het woord navigeren in de mond nemen, heeft te maken met het feit dat je door de Wii-remote te kantelen de spelwereld in zijn geheel kunt laten draaien. Muren veranderen met een handomdraai in ondergronden om op te lopen en vallende stenen blijken ineens niet meer zo gevaarlijk als ze met een licht drafje je kant op komen rollen. Zo kan bijna ieder obstakel in het spel overwonnen worden door het vanuit een andere hoek te benaderen. Dat wil overigens niet zeggen dat de puzzels in het spel met één en dezelfde insteek op te lo en zijn. Hoewel het uiteindelijk altijd neer zal komen op het manipuleren van de omgeving, komen er steeds meer haken en ogen bij kijken die een doorzichtige aanpak vrij resoluut afstraffen.
Kanttekening
De bewegingsvrijheid in een spel als And Yet It Moves kan al snel leiden tot een te grote machtspositie van de speler doordat hij de wereld te gemakkelijk naar zijn hand kan zetten. De makers hebben echter puik werk afgeleverd door hier een effectieve oplo ing voor te verzinnen. De levels zijn dan wel eindeloos te kantelen, je personage zal nooit zijn momentum verliezen. Wie zich halsoverkop in het diepe werpt, zal het tij niet meer kunnen keren door net op tijd rechtsomkeert te maken. Met nekbrekende snelheden verliest zelfs papier het uiteindelijk van steen, of dit op het moment van inslag nu als vloer of plafond dienst doet. Het platformgedeelte zal dus altijd mee blijven wegen als succesfactor. Aan jou als speler de taak om de juiste balans te zoeken.
Als die balans eenmaal is gevonden, zul je het spel daarna al vrij snel uitspelen. And Yet it Moves neemt daarvoor zo’n drie uur van je tijd in beslag. Terwijl de aftiteling voorbij rolt, springt en valt kan het zijn dat je vrede hebt gesloten met de wetenschap dat het spel ten einde is. Wie daar echter nog niets van wil weten, ziet dat er nog wat meer te doen is. Zo zijn alle levels in verschillende modi te spelen, zoals Time Trial, Survival en Limited Rotation, waarbij de wereld maar een beperkt aantal keer gekanteld kan worden. Ook zijn er achievements te behalen die op hun beurt weer meer opties in het spel vrijspelen. Tot slot staan er een aantal bonuslevels klaar, voor wie zichzelf nog extra uit wil dagen.
En daarmee hebben we lang genoeg stilgestaan bij deze titel. And Yet It Moves een kunstwerkje geworden dat je eigenlijk digitaal in zou moeten lijsten, maar bij gebrek aan ruimte kun je er maar beter gewoon mee spelen.