Alpha Protocol noemt zichzelf een ’spionage-RPG‘, maar zit meer in de richting van een third-person shooter met een vleugje RPG. De opzet is simpel. Michael Thorton is een getalenteerde jongeman, en wordt gerekruteerd door een overheidsinstelling die officieel niet bestaat, om op zoek te gaan naar de verloren raketten van een Amerikaanse wapengigant. Natuurlijk gaat niets zoals gepland; vriend blijkt vijand en vice versa. Voor hij het weet zit hij tot aan z’n knieën in de complotten. In principe goede ingrediënten voor een potentieel superspannende game, maar het eindproduct smaakt raar. Op veel vlakken heeft de ontwikkelaar duidelijk niet genoeg z’n best gedaan en dat geeft een bittere nasmaak.
Mankementen
Want als er iets opvalt aan de game, is het wel dat er van alles mankeert. De game oogt wat verouderd. Veel textures zijn bij nadere inspectie ontzettend lelijk en de game heeft zelfs moeite met het inladen van die textures. Wat ook pijn doet aan de ogen zijn de animaties. Iedereen die je rond ziet lopen lijkt de moonwalkte kunnen, in de zin dat ze meer stappen zetten dan nodig is voor de afstand die ze afleggen. Dit laat pijnlijk zien hoe personages boven de vloer zweven.
Maar er zijn meer, veel meer slordigheden te bespeuren. Zo loop je soms op onverklaarbare wijze de lucht in wanneer je langs muren loopt, blijf je hangen achter een stuk dekking, ontbreekt er tekst bij interactieve voorwerpen en kijk je dwars door muren heen. Slordigheden die compleet onnodig zijn, en er op lijken te wijzen dat de game zelfs na het vele uitstel nog niet lang genoeg in ontwikkeling is geweest. Vreemd, zeker voor een ontwikkelaar als Obsidian die in het verleden toch wel bewezen heeft meer te kunnen.
Zelfs als je voorbij deze slordigheden kijkt, leveren de eerste uurtjes weinig speelplezier. Omdat het RPG-aspect pas later om de hoek komt kijken, ben je in eerste instantie aangewezen op vrij standaard schietactie. Zodra je je training achter de rug hebt, word je naar je eerste locatie in het Midden-Oosten gestuurd. Hier kun je uit een aantal lo e mi ies kiezen die je langzaam dichter bij je uiteindelijk doel brengen.
Ontwerpfouten
Het gros van de mi ies bestaat hierbij uit het van punt A naar punt B geraken en ondertu en kluisjes en computersystemen kraken en af en toe een zak geld oppakken. Vooral bij de eerste mi ies straalt de eentonigheid er van af. Onlogische ontwerpkeuzes en de gebrekkige A.I. van je tegenstanders maken het er niet beter op. Zo kunnen de gedragingen van je tegenstanders behoorlijk op de zenuwen werken. Iedere vijand heeft een vast wandelpatroon en blijft aan het eind van een bepaalde route even stilstaan om zich vervolgens weer om te draaien. Niet bijzonder spannend, maar je weet in ieder geval precies hoe je iemand kunt besluipen.
Maar stel dat je net even te laat op hem af kruipt, en hij zich twee tellen voordat je hem uit kunt schakelen al omdraait. Hij ziet je, dus je springt direct op ‘m af om hem met een paar snelle stoten uit te schakelen. Hij heeft niets over z’n radio kunnen zeggen, geen kreet geslaakt, niks. Maar toch wordt er op onverklaarbare wijze alarm geslagen en is het complete vijandelijke team in rep en roer. Het alarm zorgt ervoor dat de vijand een aantal extra manschappen krijgt en iedereen, ongeacht of je nu in zicht bent of niet, precies weet waar je zit en waar je naartoe wil. De enige oplo ing is dan met grof geweld iedereen in zicht neer te maaien en zo snel mogelijk een wandpaneel of een veldradio te vinden. Deze simplistische opzet gooit eigenhandig het gehele stealth-aspect uit het raam. Tenzij je gedurende het spel vol investeert in speciale vaardigheden zoals tijdelijke onzichtbaarheid, kun je maar beter flink wat ammunitie kopen tu en de mi ies in, want je zult menig magazijn legen op je tegenstanders.
Maar goed, dan maar een paar headshots maken en je bent klaar. Althans, het zou fijn zijn als dat kon, maar niets is minder waar. Hier komt het RPG-aspect namelijk om de hoek kijken. In het begin zul je nog nauwelijks over vaardigheden beschikken, waardoor je zelfs met een pistool op vijf meter afstand met moeite een headshot kunt maken. Ja, als je een tijdje het richtkruis stil houdt dan kun je een critical hit maken, maar een tijd lang open en bloot richten terwijl er meerdere mannen met machinegeweren op je schieten is zelden een goed idee. Ofwel, je gebruikt meer ammunitie dan je zou willen om iemand om te leggen, totdat je later in de game meer punten hebt kunnen besteden aan je schietvaardigheid. In dit opzicht lijkt het op Ma Effect, met het verschil dat het hier op de zenuwen werkt. Een dergelijk systeem werkt mi chien wanneer je met zwaarden aan de slag gaat of de ontwikkelingscurve niet zo stijl is, maar niet wanneer je als geheim agent snel en ongezien vijanden uit moet kunnen schakelen.
De grap is dat het RPG-aspect ook meteen de kracht van de game is. In het begin is het behoorlijk vervelend dat je als beginner op gevaarlijke mi ies gestuurd wordt, maar later beschik je over een scala aan vaardigheden die het spel een stuk leuker maken. De ontwikkeling die je als speler doormaakt is relatief vrij. Je kunt alles investeren in je sluiptechnieken en kennis van elektronica, zodat je ieder systeem kunt omzeilen en vijanden je pas doorhebben wanneer het te laat is. Wil je voor de directere aanpak gaan dan loont het weer om te investeren in je kennis van gadgets (waaronder explosieven) en een sterker lichaam dat meer kan inca eren. Buiten deze persoonlijke ontwikkelingen om kun je ook nog eens tu en mi ies door wapens en upgrades kopen, en tijdens mi ies op zoek gaan naar verborgen upgrades.
Relaties
Ontwikkeling vindt er ook plaats in jouw relatie tot anderen. Door de mi ies heen bouw je relaties op met sleutelfiguren en bouw je een netwerk op van contactpersonen. Hoe je dit opbouwt hangt af van je keuzes tijdens mi ies en de manier waarop je reageert tijdens gesprekken. Je kunt altijd profe ioneel reageren op iedere mogelijke situatie, wat weer respect oplevert bij zakenmannen en militairen. Je kunt agre ief en kort door de bocht reageren, wat veel mensen op scherp zal zetten, maar juist weer voor grote bewondering bij specifieke personen kan zorgen. Wat dit betreft heb je echt veel vrijheid in je aanpak en kun je zelf bepalen hoe diep je interacties gaan. Wel of geen liefde, alleen te werk gaan of met ondersteuning, vertrouwen wekken of haat zaaien, alles heeft z’n eigen charme. Onderzoek je bovendien zoveel mogelijk je omgeving tijdens mi ies dan kun je feiten te weten komen over personen of organisaties die je weer tegen hen kunt gebruiken tijdens gesprekken.
Ondanks een aantal plotgaten weten de persoonlijke intriges te boeien, hoewel er wel een kanttekening te plaatsen valt bij het dialoogsysteem zelf. In tegenstelling tot wat Bioware doet, het geven van concrete antwoordmogelijkheden en daar zelf de houding bij in te schatten, draait ontwikkelaar Obsidian het om. En dat kan leuk uitpakken, maar omdat je slechts weet wat voor houding je aanneemt en niet exact wat je zult zeggen kan het soms niet uitpakken zoals je dacht. Mi chien is die sarcastische houding volgens jou een keer veel te mild, of een agre ieve houding meer arrogant. Het is maar een klein punt, maar je laat de interpretatie van een bepaalde houding compleet over aan de ontwikkelaar en hebt daardoor minder controle over wat je zegt.
Alpha Protocol is moeilijk om lief te hebben maar toch te leuk om volledig af te straffen. Weet je door te bijten dan krijg je een oprecht spannende game voorgeschoteld met veel vrijheid in je persoonlijke ontwikkeling, en her en der zeer intere ante sleutelfiguren. Maar aan de andere kant is het ook onvergefelijk dat er überhaupt doorgebeten moet worden. Onnodige slordigheden en vreemde ontwerpkeuzes maken de game niet bijzonder aantrekkelijk, en als je dan ook nog eens een paar uur moet wachten totdat het meest intere ante element van de game z’n charme laat zien weet je eigenlijk genoeg. Thorton is geen meesterspion, maar eerder een romanticus, verliefd op idolen als Sam Fischer, Jason Bourne en James Bond, maar weet nooit hetzelfde niveau te halen.