Voor Atari is eralles aan gelegen dat Alone in the Dark een succes wordt. Niet alleen kan hetbedrijf een financiële injectie wel gebruiken, ook kan het zo aantonen dat hetals relatief kleine uitgever op kan boksen tegen de miljoenenprojecten van deconcurrentie. Daarom zijn kosten noch moeite gespaard om van Alone in the Dark een topgame te maken. Innovatie is het toverwoord: zoveel nieuwe spelideeën alsmen kon verzinnen, zoveel zitten erin. Een half jaar extra uitstel moest erdaarnaast voor moeten zorgen dat het spel ook in afwerking niets tekort schiet.De ambities van Atari zijn duidelijk: de nieuwe standaard vestigen in het genrevan de survival-horror. In Alone in the Dark speel je Edward Carnby, een paranormaaldetective, maar dat weet hij zelf aanvankelijk nog niet. Je wordt namelijkwakker op een soort van ziekenhuisbed terwijl een paar duistere figuren in dekamer met elkaar praten. Tegenover je zit een man die in een vergelijkbaresituatie zit als jijzelf, die later Theophile Paddington blijkt te heten. Jullie beiden worden elk door een van de slechteriken meegenomen om geëxecuteerd teworden. Dan ineens scheuren de meuren open en word jou begeleider door de muurverorberd, een mooi moment voor jou om te ontsnappen. Terwijl het gebouwstapsgewijs instort, baan jij je een weg naar buiten. Onderweg pik je Sarah op,een kunsthandelaar die je de rest van het spel met haar gezeur zal vergezellenen ook Theophile voegt zich later bij je. Met een race door de openscheurende stratenvan New York eindig je uiteindelijk in Central Park, waar je natuurlijkeinstinct je zal dwingen om de vreemde gang van zaken te verklaren. Wie Alone in the Dark in de aanloop naar de releaseenigszins gevolgd heeft, kent de speerpunten. Allereerst is er de setting:Central Park. Dit gigantische park in New York is de centrale locatie in hetspel en is grotendeels vrij te verkennen, uniek voor een horrorgame waarin menje normaal gesproken door nauwe gangetjes en afgetimmerde huizen leidt. Tweedespeerpunt: de inventaris. Dit is geen saai scherm, maar de binnenkant van jejas, waarin je alle voorwerpen die je met je meedraagt prachtig kunt zien.Derde speerpunt: die voorwerpen zijn op creatieve manieren met elkaar tecombineren, onder het motto: “wat in het echt kan, kan ook in de game”. Vierdespeerpunt: de DVD-achtige aanpak. Niet langer zit je vast in een bepaald levelom het spel vervolgens maar op te bergen, Alone in the Dark laat je, zonderverdere sancties, hele delen van het spel overslaan. Dit hangt samen met eenepisodische aanpak, waarbij je voorafgaand aan de episode het voorafgaandeverhaal nog eens kort samengevat krijgt. En dan is er nog een vijfde speerpunt:het gebruik van vuur. Objecten die in de fik kunnen vliegen, kun je met eenvuurtje in het level aansteken en daarmee kun je vervolgens weer andere dingenin de fik zetten. Het vuur is noodzakelijk om tegenstanders definitief teverslaan, maar kan soms ook lelijk je weg versperren. Een brandblu er biedtdan uitkomst.De speerpunten klinken indrukwekkend, maar de uitwerking vanelk van deze aspecten is in de praktijk wat minder. Veel van de intere antenieuwe dingen waar Alone in the Dark mee op de proppen komt, komen binnen hetspel namelijk nauwelijks tot hun recht. Dit komt met name door beperkende enonbegrijpelijke ontwerpkeuzes, maar soms ook door de algehele opzet van hetspel. Het lijkt alsof een aantal van de intere ante ideeën laat tijdens de ontwikkelingbedacht zijn en vervolgens met veel moeite in een bestaande spel verwerkt zijn,waardoor ze eerder wat geforceerd overkomen en hun potentie nauwelijks wetenwaar te maken. Neem bijvoorbeeld het combineren van de verschillendevoorwerpen. Het klinkt zo mooi, alles wat je vindt op elkaar uitproberen om zo nieuwewapens en gadgets te bedenken. Je zult in de praktijk echter nauwelijkstoekomen aan dit combineren, omdat je inventaris veel te weinig ruimte biedt omverschillende voorwerpen voor zo'n combinatie mee te nemen. Omdat je sowieso jewapen, kogels, batterijen voor je zaklamp, verband en een spuitbus voor jewonden mee wil nemen, blijft er voor overige voorwerpen nauwelijks plek over.Laat staan voor meerdere voorwerpen die je later eventueel kunt combineren metelkaar. Je moet ook maar net de voorwerpen voor een bepaalde combinatie bijelkaar vinden, soms liggen ze zo ver uit elkaar dat je het ene voorwerp allangweer uit je inventaris hebt gehaald om plek te maken voor weer een andervoorwerp.Neem ik een rol plakband mee, of toch een mes? Beiden kunnensoms verdraaid goed van pas komen, maar je weet nooit wat je te wachten staaten wat nuttig is. Leuk experimenteren is er nauwelijks bij, omdat je het maarmoet doen met wat je toevallig bij je draagt. Uiteindelijk ga je voor dezekerheidjes: een paar explosievefle en en een doorladen wapen, zodat je zowel tegenstanders, dichte deuren alsauto's moeiteloos uit de weg ruimt. Want wat moet je met een mes? Hopen dat jeeen auto tegen komt om de benzineleiding door te snijden, om vervolgens eenlege fles (moet je ook net hebben!) met benzine te vullen en daarmee weer eenbenzinespoor te maken om vijanden mee in te sluiten? Je zult er wel heelgeforceerd naartoe moeten werken, want met het huidige inventari ysteem komendit soort situaties niet op je pad. Ook een ander speerpunt, het vrij toegankelijke CentralPark, is in de praktijk lang niet zo leuk als dat het op papier lijkt. Alone inthe Dark is namelijk een strikt lineaire game en het grootste deel van de tijdzit je niet in Central Park, maar in één van de vele gebouwen rond het park.Daarin loop je, zoals we dat gewend zijn van horrorgames, een recht pad afwaarin omgevingspuzzels en gevechten elkaar afwi elen. Wanneer je weer evenmag luchten in Central Park, dan staat je vaak niet meer te wachten dan van Anaar B te rijden. Pas aan het einde van het spel mag je het hele parkdoorkruisen om een aantal bovennatuurlijke bomen in de fik te zetten. Door hetpark begeef je je te voet of met de auto, maar gezien de omvang van het park isdit laatste het beste alternatief. Helaas is de besturing van de auto's zo slechten onnauwkeurig, dat je continu tegen van alles opknalt en daarmee direct totstilstand komt. Als je pech hebt zit je auto ook nog eens muurvast in deomgeving. Echt vrolijk word je er niet van. Waar de Central Park-locatie hethoogtepunt van het spel had moeten zijn, is het nu eerder frustrerend om weerhet park te doorkruisen. De hoekjes afzoeken naar leuke plekjes is ook geenaanrader: er is nauwelijks wat te zien, behalve gebrek aan afwerking. En dehoognodige gezondheid pray is ook nergens te bekennen.Wat dan wel leuk heeft uitgepakt, is de DVD-achtige opzetvan het spel. De mogelijkheid om scènes over te slaan is een briljante vondstdie het spel veel toegankelijker maakt voor het grote publiek. Ook dedoorgewinterde gamers zullen er echter maar al te graag gebruik van maken:sommige scènes in Alone in the Dark zijn namelijk zo frustrerend, dat je ze naeen vijftal pogingen liever voor gezien houdt. Dieptepunt wat dat betreft is derace door de straten van New York: tot op de seconde gescript en als je ookmaar één stuurfoutje maakt, kun je helemaal opnieuw beginnen. Het is trouwensprettig dat wanneer je een scène overslaat, je een korte recapitulatie van hetverhaal krijgt. Helaas gaat die samenvatting slechts tot het begin van eenhoofdstuk en niet tot de scène waar je je exact bevindt, waardoor je alsnogiets mist wanneer je binnen een episode een scène vooruitspoelt.

Bovenstaande kritiek is echter marginaal bij het grootsteminpunt van Alone in the Dark: de besturing. Deze rammelt namelijk fundamenteelaan alle kanten. Vooral vanuit het standaard derdeperoonsperspectief is het erglastig om Edward goed en wel door de omgeving te manoeuvreren. In nauwe ruimtesmoet je hem eerst bijdraaien en dan naar voren sturen. Dit gaat met hetzelfdepookje, dus als je deze iets te schuin houdt, dan zal hij draaien en lopentegelijk.  Het is een heel gepriegel omjezelf soms goed te positioneren om een hendel over te halen of een voorwerp opte pakken. Je kunt ook overschakelen naar een eerstepersoonsperspectief enhoewel dit beter voelt, bedient het lang niet zo goed als een doorsnee shooter.Vooral als je tu en twee objecten doorloopt beweeg je erg haperend, alsof jevan de ene naar de andere plek wordt geteleporteerd. Ook ziet sommigeogenschijnlijk prachtige locaties er vanuit dit standpunt ineens een stukminder uit.Het vechten vanuit derdepersoonsperspectief is trouwens ookrampzalig. Je zwaait objecten rond met de rechter analoge stick, maar ditluistert vrij nauw waardoor Edward soms niet of heel lafjes zal slaan. Jeobjecten bewegen precies zoals je de stick beweegt, dus je moet heel snelbewegen wil je enige impact hebben. Ander probleem is dat je dwars doorvijanden heenslaat wanneer ze bijvoorbeeld net opstaan. Pas als ze weer 'actief'zijn kun je ze raken. Sla je dus net iets te vroeg, dan slaan zij jou. Nietomdat jou slag fysiek niet had gekund, het is voor het spel te ingewikkeld omde vorige animatie te onderbreken. Erg slordig en irritant. De besturing is niet alleen stug, hij is ook nodeloosingewikkeld. Vooral in combinatie met het complexe inventari cherm en debeperkte inventarisruimte, ben je met simpele handelingen soms erg lang bezig. Wanneerje bijvoorbeeld jezelf wil helen en je komt ergens een kastje metgezondheidsprullaria tegen, dan zul je eerst plek moeten maken in je inventarisom deze dingen op te kunnen pakken. Vervolgens ga je in een speciale heelmodewaarin je wond voor wond met een spuitbus of verband moet behandelen. Daarna iser weer plek in je inventaris om de zojuist weggegooide voorwerpen in testoppen. Iets wat bij andere games met één druk op de knop kan, duurt hier alsnel een minuut. De eerste keer lijkt het leuk, zo wond voor wond jezelf betermaken, maar uiteindelijk snap je waarom andere games dit wat pragmatischeraanpakken. Maar buiten dit alles, is Alone in the Dark ook nog eensenorm buggy. Edward staat regelmatig half in de omgeving of loopt tegenonzichtbare muren aan en valt door de grond wanneer hij sterft. Somsverschijnen voorwerpen uit het niets, even later zakt de framerate tot eendieptepunt. En dan zijn er nog bugs die de gameplayervaring echt in de wegzitten. Zo gooide ik een explosieve fles richting een deur om hem kapot teschieten. Bleek mijn wapen leeg te zijn – het spel herlaadt namelijk niet alshij leeg is, maar pas als je dan nog een keer schiet. Even de fles oppakken enopnieuw proberen, zou je denken, ware het niet dat de fles dwars door de deurwas gevlogen. Met als gevolg dat ik weer heel Central Park kon afschuimen opzoek naar een nieuwe fles. En toch wil je Alone in the Dark op de een of andere maniersympathiek vinden. De makers hebben duidelijk geprobeerd een leuk spel temaken, ze zijn zeer innovatief geweest, normaal dingen die we maar al te graagbelonen. Er zitten een paar erg toffe scènes in het spel ook, vaak scèneswaarin niet gevochten hoeft te worden maar waarin verhaalelementen aan hetlicht komen of een goed uitgedachte puzzel. Maar telkens wanneer het spel zichvan de goede kant lijkt te laten zien, komt er een gruwelijk irritante puzzel of eengevecht waarin je nauwelijks wordt voorzien van voorwerpen en kogels om het erenigszins levend vanaf te brengen. Daar komt bij dat het spel eigenlijk ookzonder alle problemen niet briljant was geweest. Was de besturing wel goedgeweest, waren alle innovatieve ideeën wel tot hun recht gekomen, dan was het verhaal nog steedsniet wereldschokkend. Eerder ietwat clichématig, met een aantal tenenkrommende one-liners eneen paar irritante personages. Vooral Sarah kun je soms wel neerschieten wanneer ze weerloopt te mekkeren over je rijvaardigheid, terwijl je jezelf sowieso al zit opte winden over de besturing van de auto's. Later in het spel komt het verhaalwel wat beter op gang, het is alleen de vraag of je zover zult komen.