Bovenstaande kritiek is echter marginaal bij het grootste minpunt van Alone in the Dark: de besturing. Deze rammelt namelijk fundamenteel aan alle kanten. Vooral vanuit het standaard derdeperoonsperspectief is het erg lastig om Edward goed en wel door de omgeving te manoeuvreren. In nauwe ruimtes moet je hem eerst bijdraaien en dan naar voren sturen. Dit gaat met hetzelfde pookje, dus als je deze iets te schuin houdt, dan zal hij draaien en lopen tegelijk. Het is een heel gepriegel om jezelf soms goed te positioneren om een hendel over te halen of een voorwerp op te pakken. Je kunt ook overschakelen naar een eerstepersoonsperspectief en hoewel dit beter voelt, bedient het lang niet zo goed als een doorsnee shooter. Vooral als je tussen twee objecten doorloopt beweeg je erg haperend, alsof je van de ene naar de andere plek wordt geteleporteerd. Ook ziet sommige ogenschijnlijk prachtige locaties er vanuit dit standpunt ineens een stuk minder uit. Het vechten vanuit derdepersoonsperspectief is trouwens ook rampzalig. Je zwaait objecten rond met de rechter analoge stick, maar dit luistert vrij nauw waardoor Edward soms niet of heel lafjes zal slaan. Je objecten bewegen precies zoals je de stick beweegt, dus je moet heel snel bewegen wil je enige impact hebben. Ander probleem is dat je dwars door vijanden heenslaat wanneer ze bijvoorbeeld net opstaan. Pas als ze weer 'actief' zijn kun je ze raken. Sla je dus net iets te vroeg, dan slaan zij jou. Niet omdat jou slag fysiek niet had gekund, het is voor het spel te ingewikkeld om de vorige animatie te onderbreken. Erg slordig en irritant. De besturing is niet alleen stug, hij is ook nodeloos ingewikkeld. Vooral in combinatie met het complexe inventarisscherm en de beperkte inventarisruimte, ben je met simpele handelingen soms erg lang bezig. Wanneer je bijvoorbeeld jezelf wil helen en je komt ergens een kastje met gezondheidsprullaria tegen, dan zul je eerst plek moeten maken in je inventaris om deze dingen op te kunnen pakken. Vervolgens ga je in een speciale heelmode waarin je wond voor wond met een spuitbus of verband moet behandelen. Daarna is er weer plek in je inventaris om de zojuist weggegooide voorwerpen in te stoppen. Iets wat bij andere games met één druk op de knop kan, duurt hier al snel een minuut. De eerste keer lijkt het leuk, zo wond voor wond jezelf beter maken, maar uiteindelijk snap je waarom andere games dit wat pragmatischer aanpakken. Maar buiten dit alles, is Alone in the Dark ook nog eens enorm buggy. Edward staat regelmatig half in de omgeving of loopt tegen onzichtbare muren aan en valt door de grond wanneer hij sterft. Soms verschijnen voorwerpen uit het niets, even later zakt de framerate tot een dieptepunt. En dan zijn er nog bugs die de gameplayervaring echt in de weg zitten. Zo gooide ik een explosieve fles richting een deur om hem kapot te schieten. Bleek mijn wapen leeg te zijn – het spel herlaadt namelijk niet als hij leeg is, maar pas als je dan nog een keer schiet. Even de fles oppakken en opnieuw proberen, zou je denken, ware het niet dat de fles dwars door de deur was gevlogen. Met als gevolg dat ik weer heel Central Park kon afschuimen op zoek naar een nieuwe fles. En toch wil je Alone in the Dark op de een of andere manier sympathiek vinden. De makers hebben duidelijk geprobeerd een leuk spel te maken, ze zijn zeer innovatief geweest, normaal dingen die we maar al te graag belonen. Er zitten een paar erg toffe scènes in het spel ook, vaak scènes waarin niet gevochten hoeft te worden maar waarin verhaalelementen aan het licht komen of een goed uitgedachte puzzel. Maar telkens wanneer het spel zich van de goede kant lijkt te laten zien, komt er een gruwelijk irritante puzzel of een gevecht waarin je nauwelijks wordt voorzien van voorwerpen en kogels om het er enigszins levend vanaf te brengen. Daar komt bij dat het spel eigenlijk ook zonder alle problemen niet briljant was geweest. Was de besturing wel goed geweest, waren alle innovatieve ideeën wel tot hun recht gekomen, dan was het verhaal nog steeds niet wereldschokkend. Eerder ietwat clichématig, met een aantal tenenkrommende one-liners en een paar irritante personages. Vooral Sarah kun je soms wel neerschieten wanneer ze weer loopt te mekkeren over je rijvaardigheid, terwijl je jezelf sowieso al zit op te winden over de besturing van de auto's. Later in het spel komt het verhaal wel wat beter op gang, het is alleen de vraag of je zover zult komen.
Review

Alone in the Dark (X360)
subtitle
Alone in the Dark is misschien nog het best te vergelijken met een agressieve, incontinente puppy. Je wilt zo graag van hem houden, maar telkens wanneer het de goede kant op lijkt te gaan, bijt hij van zich af, krabt hij in je gezicht en poept hij je woonkamer onder. Aanvankelijk ben je nog vergevingsgezind en hoop je dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt. Wanneer de wonden echter niet meer helen en de stank definitief in de vloerbedekking is getrokken, dan gaat de puppy toch maar de deur uit.
- Pluspunten
- Episodische opzet met mogelijkheid scènes te skippen. Sfeervolle omgevingen en muziek. Aantal goed uitgedachte puzzels
- Minpunten
- Te beperkte ruimte in inventaris. Het spel zit zijn eigen goede ideeën in de weg. Stugge, overgecompliceerde besturing. Autorijden. Veel bugs
intro text
Voor Atari is er
alles aan gelegen dat Alone in the Dark een succes wordt. Niet alleen kan het
bedrijf een financiële injectie wel gebruiken, ook kan het zo aantonen dat het
als relatief kleine uitgever op kan boksen tegen de miljoenenprojecten van de
concurrentie. Daarom zijn kosten noch moeite gespaard om van Alone in the Dark een topgame te maken. Innovatie is het toverwoord: zoveel nieuwe spelideeën als
men kon verzinnen, zoveel zitten erin. Een half jaar extra uitstel moest er
daarnaast voor moeten zorgen dat het spel ook in afwerking niets tekort schiet.
De ambities van Atari zijn duidelijk: de nieuwe standaard vestigen in het genre
van de survival-horror.
In Alone in the Dark speel je Edward Carnby, een paranormaal
detective, maar dat weet hij zelf aanvankelijk nog niet. Je wordt namelijk
wakker op een soort van ziekenhuisbed terwijl een paar duistere figuren in de
kamer met elkaar praten. Tegenover je zit een man die in een vergelijkbare
situatie zit als jijzelf, die later Theophile Paddington blijkt te heten. Jullie beiden worden elk door een van de slechteriken meegenomen om geëxecuteerd te
worden. Dan ineens scheuren de meuren open en word jou begeleider door de muur
verorberd, een mooi moment voor jou om te ontsnappen. Terwijl het gebouw
stapsgewijs instort, baan jij je een weg naar buiten. Onderweg pik je Sarah op,
een kunsthandelaar die je de rest van het spel met haar gezeur zal vergezellen
en ook Theophile voegt zich later bij je. Met een race door de openscheurende straten
van New York eindig je uiteindelijk in Central Park, waar je natuurlijke
instinct je zal dwingen om de vreemde gang van zaken te verklaren.
Wie Alone in the Dark in de aanloop naar de release
enigszins gevolgd heeft, kent de speerpunten. Allereerst is er de setting:
Central Park. Dit gigantische park in New York is de centrale locatie in het
spel en is grotendeels vrij te verkennen, uniek voor een horrorgame waarin men
je normaal gesproken door nauwe gangetjes en afgetimmerde huizen leidt. Tweede
speerpunt: de inventaris. Dit is geen saai scherm, maar de binnenkant van je
jas, waarin je alle voorwerpen die je met je meedraagt prachtig kunt zien.
Derde speerpunt: die voorwerpen zijn op creatieve manieren met elkaar te
combineren, onder het motto: “wat in het echt kan, kan ook in de game”. Vierde
speerpunt: de DVD-achtige aanpak. Niet langer zit je vast in een bepaald level
om het spel vervolgens maar op te bergen, Alone in the Dark laat je, zonder
verdere sancties, hele delen van het spel overslaan. Dit hangt samen met een
episodische aanpak, waarbij je voorafgaand aan de episode het voorafgaande
verhaal nog eens kort samengevat krijgt. En dan is er nog een vijfde speerpunt:
het gebruik van vuur. Objecten die in de fik kunnen vliegen, kun je met een
vuurtje in het level aansteken en daarmee kun je vervolgens weer andere dingen
in de fik zetten. Het vuur is noodzakelijk om tegenstanders definitief te
verslaan, maar kan soms ook lelijk je weg versperren. Een brandblusser biedt
dan uitkomst.
De speerpunten klinken indrukwekkend, maar de uitwerking van
elk van deze aspecten is in de praktijk wat minder. Veel van de interessante
nieuwe dingen waar Alone in the Dark mee op de proppen komt, komen binnen het
spel namelijk nauwelijks tot hun recht. Dit komt met name door beperkende en
onbegrijpelijke ontwerpkeuzes, maar soms ook door de algehele opzet van het
spel. Het lijkt alsof een aantal van de interessante ideeën laat tijdens de ontwikkeling
bedacht zijn en vervolgens met veel moeite in een bestaande spel verwerkt zijn,
waardoor ze eerder wat geforceerd overkomen en hun potentie nauwelijks weten
waar te maken.
Neem bijvoorbeeld het combineren van de verschillende
voorwerpen. Het klinkt zo mooi, alles wat je vindt op elkaar uitproberen om zo nieuwe
wapens en gadgets te bedenken. Je zult in de praktijk echter nauwelijks
toekomen aan dit combineren, omdat je inventaris veel te weinig ruimte biedt om
verschillende voorwerpen voor zo'n combinatie mee te nemen. Omdat je sowieso je
wapen, kogels, batterijen voor je zaklamp, verband en een spuitbus voor je
wonden mee wil nemen, blijft er voor overige voorwerpen nauwelijks plek over.
Laat staan voor meerdere voorwerpen die je later eventueel kunt combineren met
elkaar. Je moet ook maar net de voorwerpen voor een bepaalde combinatie bij
elkaar vinden, soms liggen ze zo ver uit elkaar dat je het ene voorwerp allang
weer uit je inventaris hebt gehaald om plek te maken voor weer een ander
voorwerp.
Neem ik een rol plakband mee, of toch een mes? Beiden kunnen
soms verdraaid goed van pas komen, maar je weet nooit wat je te wachten staat
en wat nuttig is. Leuk experimenteren is er nauwelijks bij, omdat je het maar
moet doen met wat je toevallig bij je draagt. Uiteindelijk ga je voor de
zekerheidjes: een paar explosieve
flessen en een doorladen wapen, zodat je zowel tegenstanders, dichte deuren als
auto's moeiteloos uit de weg ruimt. Want wat moet je met een mes? Hopen dat je
een auto tegen komt om de benzineleiding door te snijden, om vervolgens een
lege fles (moet je ook net hebben!) met benzine te vullen en daarmee weer een
benzinespoor te maken om vijanden mee in te sluiten? Je zult er wel heel
geforceerd naartoe moeten werken, want met het huidige inventarissysteem komen
dit soort situaties niet op je pad.
Ook een ander speerpunt, het vrij toegankelijke Central
Park, is in de praktijk lang niet zo leuk als dat het op papier lijkt. Alone in
the Dark is namelijk een strikt lineaire game en het grootste deel van de tijd
zit je niet in Central Park, maar in één van de vele gebouwen rond het park.
Daarin loop je, zoals we dat gewend zijn van horrorgames, een recht pad af
waarin omgevingspuzzels en gevechten elkaar afwisselen. Wanneer je weer even
mag luchten in Central Park, dan staat je vaak niet meer te wachten dan van A
naar B te rijden. Pas aan het einde van het spel mag je het hele park
doorkruisen om een aantal bovennatuurlijke bomen in de fik te zetten. Door het
park begeef je je te voet of met de auto, maar gezien de omvang van het park is
dit laatste het beste alternatief. Helaas is de besturing van de auto's zo slecht
en onnauwkeurig, dat je continu tegen van alles opknalt en daarmee direct tot
stilstand komt. Als je pech hebt zit je auto ook nog eens muurvast in de
omgeving. Echt vrolijk word je er niet van. Waar de Central Park-locatie het
hoogtepunt van het spel had moeten zijn, is het nu eerder frustrerend om weer
het park te doorkruisen. De hoekjes afzoeken naar leuke plekjes is ook geen
aanrader: er is nauwelijks wat te zien, behalve gebrek aan afwerking. En de
hoognodige gezondheidsspray is ook nergens te bekennen.Wat dan wel leuk heeft uitgepakt, is de DVD-achtige opzet
van het spel. De mogelijkheid om scènes over te slaan is een briljante vondst
die het spel veel toegankelijker maakt voor het grote publiek. Ook de
doorgewinterde gamers zullen er echter maar al te graag gebruik van maken:
sommige scènes in Alone in the Dark zijn namelijk zo frustrerend, dat je ze na
een vijftal pogingen liever voor gezien houdt. Dieptepunt wat dat betreft is de
race door de straten van New York: tot op de seconde gescript en als je ook
maar één stuurfoutje maakt, kun je helemaal opnieuw beginnen. Het is trouwens
prettig dat wanneer je een scène overslaat, je een korte recapitulatie van het
verhaal krijgt. Helaas gaat die samenvatting slechts tot het begin van een
hoofdstuk en niet tot de scène waar je je exact bevindt, waardoor je alsnog
iets mist wanneer je binnen een episode een scène vooruitspoelt.
Reacties op: Alone in the Dark (X360)
Krannjik
Treedo
e6r6i6c
geert1
Ach, het is nog altijd beter dan de film
Edit: Insidegamer geeft het spel een 8! Misschien valt het dan nog mee. Ik ben benieuwd waar Metacritic.com op uitkomt met dit spel. Maar dat zal pas over een paar dagen zichtbaar worden.
metzman
Rustic
- karakters van minimaal 30 polygonen!
- in 16 oogstrelende kleuren
- 3rd person, met vaste camera standpunten
En genieten dat we deden! En nog écht schrikken van monsters die zich in een badkuip verstopt hadden. Hoewel, monster… kruising tussen inktvis en pokémon. zoiets. Maar dat schrikeffect heb ik al lang niet meer gehad (kan ook met leeftijd te maken hebben).
In die tijd konden we nog echt genieten van een juweeltje dat niet te maken had met 300 andere releases in dezelfde periode.
….vroeger…. zucht.
Fraggie
Loopy
Nee een 5, wtf?
Echt het laatste wat ik had verwacht, dus een beetje veel gehyped.
fant
sirFunkenstein
Of zal PS3 ook beter zijn?
En anders: gewoon een andere game kopen.
leven is simpel.
The Excepted
Like-A-Bunny
Hopen dat Silent Hill V het wél waarmaakt.
Tycoonbotnew
fant
metzman
tante soesa
D4rKy28
ik wist ook al dat deze titel de prullenbak in ging helaas.
wokkel
gunner14
En spijtig voor Atari maar deze titel zal ze ook niet boven water gaan houden.
Reanimationist
Zag er veelbelovend uit, maarja..