Alien Syndrome | Gamer.nl

Na eerdere trailers deze week is er een derde trailer van No Man's Sky uitgebracht.

Alien Syndrome is niet de eerste keer dat een oude, succesvolle titel opnieuw gebruikt wordt om een nieuw spel bekendheid te geven. Meer dan eens blijkt die titel dan niet garant te staan voor een goed spel, maar toch vallen consumenten nog altijd voor die truc. Alien Syndrome was in 1987 een arcadegame, en ligt nu in de winkels voor PSP en Wii. Wij grepen de Wii-afstandsbediening om het spel te testen.

Alien Syndrome is een weinig originele actie-RPG, met een verhaal van dertien in een dozijn. Ergens in de verre toekomst is er een ruimtestation dat al een tijd niets van zich heeft laten horen. Een soldaat, luitenant Aileen Harding, wordt er op uit gestuurd om het station te onderzoeken. Eenmaal aangekomen blijkt het schip overgenomen te zijn door smerige aliens waar jij je een weg doorheen moet knallen om antwoorden te vinden.

Vooruit, een afgezaagd verhaal hoeft tegenwoordig niets te betekenen. Aliens afknallen in de ruimte klinkt ook nog eens aanlokkelijk, dus er is nog niets aan de hand. Na een tijdje spelen blijkt echter dat SEGA het bereikt heeft om zelfs aliens afknallen in de ruimte tot iets saais te maken.

Alien Syndrome komt tegelijkertijd uit op de PSP en dat merk je. Qua graphics lijkt het exact op een PSP-game en dat betekent extreem weinig detail in je personage, je vijanden en de saaie lange grijze gangen waar je doorheen moet banjeren. Typisch is ook dat je personage al snel lijkt op de Master Chief uit de Halo-games. Dus wanneer je dan een eindloze stroom van Flood verwacht, word je wel beloond met een stroom aan aliens, maar deze keer zijn het gigantische rupsen, hersenen met tentakels en ander ongeïnspireerd ruimtespul.

Alien Syndrome is een actie-RPG en dat betekent heel veel items verzamelen en gebruiken, ervaringspunten opdoen, in levels stijgen en bepaalde attributen van jezelf verbeteren. In het begin kun je uit verschillende kla en kiezen. De een is weer beter in explosieven, terwijl de andere weer beter over weg kan met een vlammenwerper. Het is handig om je daarna aan je kla e te houden in verband met het levelen, maar je kunt je ook gerust wagen aan andere wapens in het spel.

De beperkte kracht van Alien Syndrome ligt in de besturing in de coöperatieve mode. Zo bestuur je Aileen met de analoge stick terwijl de camera van bovenaf naar beneden kijkt. Met de Wii-afstandsbediening hoef je vervolgens alleen nog maar te richten en te schieten. Simpel maar doeltreffend. Vervelender is hoe de besturing van de camera is opgelost door daarvoor het kantelen van de nunchuck te gebruiken. Je kunt je arm met nunchuck dus niet even laten hangen, want dan draait de camera rondjes. Dat de besturing verder niet altijd goed werkt blijkt wel wanneer je aan de slag wil gaan met een mêleewapen. Het idee is dan dat je door bewegingen met je Wii-afstandsbediening met je stok kunt slaan, maar het resultaat is dat je maar wat loopt te wapperen en hoopt dat Aileen goed reageert. Het resultaat is dat je al snel weer naar je wapens grijpt.

De grote, en mi chien wel de enige reden om Alien Syndrome aan te schaffen is de coöperatieve speelmode. Het hele spel is met vier spelers (allemaal Ailleen gek genoeg) te spelen. Hoewel de herhaling en redelijke saaiheid ook met vier spelers niet te ontwijken is, heeft het plezier van aliens knallen in de ruimte toch een beter effect met meerdere spelers, mits je niet als doel hebt om een goed spel te spelen. Speel het voor de gezelligheid en neem het niet al te serieus.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou