De vorige film van Tim Burton, Sweeney Todd, blonk uit in een duister sfeertje met extreem bloederig en shockerend geweld, gemixt met luchtige zangstukjes. Alice in Wonderland gooit het over een hele andere boeg: de kleuren spatten er vanaf en het geheel is allemaal een stuk vrolijker. Dit komt ook overduidelijk in de game van de film naar voren, waarin het bonte gezelschap van personages die Alice vergezellen in het Onderland, het spel van de nodige flair en sfeer voorziet. Deze verschillende personages kom je stuk voor stuk tegen gedurende je rondreis door de sprookjeswereld en je kunt altijd wi elen tu en alle beschermers van Alice om hun speciale vaardigheden te gebruiken.
Het verhaal van de game start wanneer Alice gevonden wordt door het Witte Konijn en de Zevenslaper in een wonderlijke sprookjeswereld. Gaandeweg wordt duidelijk dat de beschermers van Alice proberen de Rode Koningin uit het zadel te wippen om de heerschappij van het Onderland weer in de handen van haar zus de Witte Koningin te krijgen. Het verhaal wordt op een overtuigende manier verteld, door middel van zeer goed stemmenwerk en leuke tu enfilmpjes. Op dit vlak krijgt de game Alice in Wonderland alvast een dikke voldoende. Een plus hierbij is de geheel Nederlandstalige lokalisatie en de mogelijkheid om het gehele spel coöperatief door te spelen.
De gamestructuur van Alice houdt het midden tu en een lineair verhaal en een Zelda-achtige open wereld. Zo zul je vanuit een kamer met allerlei deuren de verschillende spelomgevingen kunnen bezoeken, maar is dit pas mogelijk wanneer je de beschikking hebt over de juiste speelbare personages. Zo bezoek je vanuit dezelfde kamer steeds nieuwe gebieden. In deze gebieden kun je min of meer vrij rondlopen om op zoek te gaan naar kisten en schaakstukken om je vaardigheden te verbeteren. Je wordt altijd wel één kant op gestuurd om zo het verhaal te continueren, maar de verschillende spelwerelden zijn vrij bezoekbaar.
Je begint de game met het Witte Konijn en zijn sceptische muizenmaatje de Zevenslaper. Het Witte Konijn kan de tijd manipuleren, waarmee het mogelijk is om bepaalde objecten tot stilstand te brengen. Gaandeweg het verhaal kom je andere bewoners van het Onderland tegen (waartu en je met een druk op de knop kunt wi elen), waarmee je objecten met telekinese kunt optillen, voorwerpen onzichtbaar kunt maken en zelfs doorgangen kunt creëren door middel van optische illusies. Het idee hierachter is zeker leuk, maar de uitvoering wat karig. Het grootste gedeelte van de tijd gebruik je deze vaardigheden voor de saaie handeling van het openen van kisten. En de puzzels die in het spel zitten, zijn vaak niet eens puzzels te noemen omdat je gewoon je verschillende vaardigheden moet gebruiken om verder te komen, zonder dat inzicht een vereiste is.
Waar de ene helft bestaat uit het doorlopen van de verschillende spelwerelden, zoeken van kisten en geheimen en het toepa en van de verschillende vaardigheden van je personages, bestaat de andere helft uit gevechten tegen de Kaartsoldaten van de Rode Koningin. Er is slechts één knop voor een vechtbeweging, en dat is de B-knop van de Wiimote. Hierdoor worden de gevechten simpelweg oersaai en tergend herhalend. Slechts soldaten met schild zijn niet zomaar te verslaan met de B-knop: hiervoor moet je de speciale vaardigheden van één van je personages gebruiken. Daar waar de gevechten in het begin al voor pijn in je wijsvinger zorgen, is dat op het einde al helemaal het geval. Er worden schier eindeloze stromen vijanden op je afgegooid zonder dat daaruit enig plezier valt te halen. Bovendien kun je niet echt dood: als je vier levensharten op zijn, spawn je meteen weer op dezelfde plek in de spelwereld.
Tijdens de gevechten zul je Alice moeten beschermen voor ontvoering door de Kaartsoldaten, maar deze mechaniek bestaat er slechts uit om soldaten die haar meedragen met de B-knop te slaan of, als ze in een ‘vortex’ wordt gesleurd, snel na elkaar op de, jawel, B-knop te drukken. De variatie in de gevechten is dus minimaal en dat is erg spijtig, want daardoor wordt de kwaliteit van de game Alice in Wonderland flink onderuit gehaald.
De gevechtsvaardigheden van je personages zijn overigens up te graden door het vinden van schaakstukken overal in de spelwereld. Maar aangezien deze stukken redelijk goed verstopt zijn, is het goed mogelijk om deze niet allemaal te vinden. Zo stuitten we in een van de vroege gevechten in het spel op Kaartsoldaten met schilden, waar we geacht werden om een upgrade te hebben om deze te neutraliseren. Omdat we deze niet hadden, werden de gevechten nog langduriger, want er was de noodzaak ontstaan om vóór elke uit te delen klap de vijand te bevriezen met het Witte Konijn. Ook het feit dat je sommige krachten niet kunt upgraden omdat je eerst eerdere krachten moet upgraden – waarvan je de schaakstukken niet hebt gevonden – is een onlogische ontwerpkeuze. Sowieso is de inbreng van al deze upgrades in de gameplay redelijk marginaal, waardoor dit hele systeem compleet op de schop had gemoeten.
Toch is Alice in Wonderland zeker een voldoende waard, al was het maar door de wonderlijk in de game overgezette spelwereld. Met name een kamer waar de zwaartekracht is omgedraaid – en waar een gigantisch groot geworden Alice op de kop in klemzit – doet eer aan de ondoorgrondelijke hersenspinsels van Tim Burton. Juist door deze momenten besef je je dat de potentie van deze game vele malen groter is geweest dan het eindresultaat. Maar desalniettemin geldt: de grote liefhebbers van de film zullen hiermee zeker geen miskoop doen.