Alex Rider: Stormbreaker is de game van de film Stormbreaker, die hier begin oktober in première ging. De film vertelt het verhaal van 14-jarige knul die voor de MI6 op een missie wordt gestuurd waarbij hij de wereld van de ondergang moet redden. Daarbij maakt hij, als een ware James Bond-puber, gebruik van allerlei gadgets waaronder een Nintendo DS die met speciale cartridges tot van alles en nog wat opgebouwd kan worden. Het hoeft dan ook niet echt te verbazen dat de DS het enige platform is, waarop Alex Rider: Stormbreaker verschenen is. Het spel biedt een afwisseling van normale missies en minigames. Bij de normale missies loop je door een 3D omgeving en kijk je over de schouder van Alex. Je moet meestal op zoek naar een sleutel of keycard, terwijl je onderweg met de nodige bewakers op de vuist gaat. Door de omgeving goed uit te pluizen vind je nuttige objecten, zoals ervaringspunten, gezondheid en wachtwoorden waarmee je unlockables vrij kunt spelen. De gewone missies zijn matig tot slecht. Ze komen allemaal op hetzelfde neer en de besturing laat flink te wensen over. Het lijkt alsof er een grote onzichtbare doos rond Alex zweeft die zijn collisie met de omgeving bepaalt. Ook het draaien en vechten gaat moeizaam. Tijdens de eentonige gevechten komt het regelmatig voor dat Alex plotseling de andere kant op slaat, waarna de tegenstander weer enkele klappen kan uitdelen. Lukt het je echter om wel op je tegenstander gemikt te blijven, dan kost het totaal geen moeite om hem neer te leggen, zolang je afwisselend op X en Y blijft drukken, krijgt hij niet de kans een tegenaanval te openen. Daarbij komt ook nog eens dat het spel grafisch nauwelijks iets voorstelt. Het is weliswaar maar een DS-spelletje, maar de omgevingen zijn zo klein, kaal en repetitief, dat het een lachertje wordt. Ook de animaties zijn niet meer van deze tijd. Poppetjes die met hun onderbenen naar achteren flappen, schijnen te rennen. Qua uiterlijk lijken de personages ook totaal niet op hun filmtegenhangers. Alex heeft bijvoorbeeld een veel te dunne kop en lijkt tig jaar ouder dan de 14-jarige knul die hij voor moet stellen. De minigames zorgen gelukkig voor een welkome afwisseling. Hoewel de meeste minigames ook maar weinig voorstellen, zijn er een aantal die wel leuk zijn uitgewerkt. De beste is zondermeer snooker, waarmee je jezelf door een redelijke besturing nog wel even kunt vermaken nadat je het hoofdspel hebt uitgespeeld. Andere minigames zijn motorracen, paardrijden, abseilen en onderwaterverven. Stuk voor stuk maken ze deel uit van het verhaal in de singleplayercampagne, maar ze zijn ook los te spelen via het hoofdmenu. Het zijn ook vooral de minigames waarbij de speciale functies van de Nintendo DS optimaal benut worden. Zo is er een parachuteminigame waarbij je moet blazen om jezelf voort te bewegen tot al je speeksel niet meer in je mond zit, maar op de DS zelf. In een andere minigame moet je afdalen van een gebouw door een wieltje op het touchscreen rond te draaien. Helaas werkt de patroonherkenning hier niet helemaal mee, waardoor je soms wel draait met je stylus, maar het wieltje niet meegaat. Het blijft dan ook vooral bij gimmicks. Alex beschikt over tal van gadgets die je tijdens het spelen kunt gebruiken, maar voordat je ze überhaupt denkt nodig te hebben, is het spel al uitgespeeld. Binnen een tweetal uurtjes kijk je al na de aftiteling. En dat voor een spel waarin niet eens multiplayer zit! Zelfs de snooker-minigame is niet met zijn tweeën speelbaar, een gemiste kans. Je kunt eventueel nog wat tijd uittrekken om de unlockables vrij te spelen, maar dit heeft men nodeloos ingewikkeld gemaakt. Je moet namelijk alle wachtwoorden die je vindt handmatig voeren en daarvoor steeds heen en weer moet pendelen tussen verschillende menu’s, mocht je geen pen en papier bij de hand hebben om ze op te schrijven. Een laatste euvel dat nog even genoemd moet worden, is de vertelwijze van het verhaal. Dit gebeurt namelijk door een plaatje uit de film op het bovenste scherm en een kort gesprekje op het onderste schermp. Hierbij zie praten verschillende personages door elkaar, maar de interface wekt de indruk dat het om een dialoog gaat. Nog irritanter daarbij is dat acties die zogenaamd plaatsvinden, niet met een nieuw filmplaatje worden ondersteund maar hoogstens met wat vrije interpretatie uit de tekst zijn op te maken. Heb je de film niet gezien, dan is er in de meeste gevallen geen touw aan vast te knopen.