Review

Alex Rider: Stormbreaker
subtitle
intro text
Alex Rider:
Stormbreaker is de game van de film Stormbreaker, die hier begin oktober in
première ging. De film vertelt het verhaal van 14-jarige knul die voor de MI6
op een missie wordt gestuurd waarbij hij de wereld van de ondergang moet
redden. Daarbij maakt hij, als een ware James Bond-puber, gebruik van allerlei
gadgets waaronder een Nintendo DS die met speciale cartridges tot van alles en
nog wat opgebouwd kan worden. Het hoeft dan ook niet echt te verbazen dat de DS
het enige platform is, waarop Alex Rider: Stormbreaker verschenen is.
Het spel biedt een afwisseling van normale missies en
minigames. Bij de normale missies loop je door een 3D omgeving en kijk je over
de schouder van Alex. Je moet meestal op zoek naar een sleutel of keycard,
terwijl je onderweg met de nodige bewakers op de vuist gaat. Door de omgeving
goed uit te pluizen vind je nuttige objecten, zoals ervaringspunten, gezondheid
en wachtwoorden waarmee je unlockables vrij kunt spelen.
De gewone missies zijn matig tot slecht. Ze komen allemaal
op hetzelfde neer en de besturing laat flink te wensen over. Het lijkt alsof er
een grote onzichtbare doos rond Alex zweeft die zijn collisie met de omgeving
bepaalt. Ook het draaien en vechten gaat moeizaam. Tijdens de eentonige
gevechten komt het regelmatig voor dat Alex plotseling de andere kant op slaat,
waarna de tegenstander weer enkele klappen kan uitdelen. Lukt het je echter om
wel op je tegenstander gemikt te blijven, dan kost het totaal geen moeite om
hem neer te leggen, zolang je afwisselend op X en Y blijft drukken, krijgt hij
niet de kans een tegenaanval te openen.
Daarbij komt ook nog eens dat het spel grafisch nauwelijks
iets voorstelt. Het is weliswaar maar een DS-spelletje, maar de omgevingen zijn
zo klein, kaal en repetitief, dat het een lachertje wordt. Ook de animaties
zijn niet meer van deze tijd. Poppetjes die met hun onderbenen naar achteren
flappen, schijnen te rennen. Qua uiterlijk lijken de personages ook totaal niet
op hun filmtegenhangers. Alex heeft bijvoorbeeld een veel te dunne kop en lijkt
tig jaar ouder dan de 14-jarige knul die hij voor moet stellen.
De minigames zorgen gelukkig voor een welkome afwisseling.
Hoewel de meeste minigames ook maar weinig voorstellen, zijn er een aantal die
wel leuk zijn uitgewerkt. De beste is zondermeer snooker, waarmee je jezelf
door een redelijke besturing nog wel even kunt vermaken nadat je het hoofdspel
hebt uitgespeeld. Andere minigames zijn motorracen, paardrijden, abseilen en
onderwaterverven. Stuk voor stuk maken ze deel uit van het verhaal in de
singleplayercampagne, maar ze zijn ook los te spelen via het hoofdmenu.
Het zijn ook vooral de minigames waarbij de speciale
functies van de Nintendo DS optimaal benut worden. Zo is er een
parachuteminigame waarbij je moet blazen om jezelf voort te bewegen tot al je
speeksel niet meer in je mond zit, maar op de DS zelf. In een andere minigame
moet je afdalen van een gebouw door een wieltje op het touchscreen rond te
draaien. Helaas werkt de patroonherkenning hier niet helemaal mee, waardoor je
soms wel draait met je stylus, maar het wieltje niet meegaat. Het blijft dan
ook vooral bij gimmicks.
Alex beschikt over tal van gadgets die je tijdens het spelen
kunt gebruiken, maar voordat je ze überhaupt denkt nodig te hebben, is het spel
al uitgespeeld. Binnen een tweetal uurtjes kijk je al na de aftiteling. En dat
voor een spel waarin niet eens multiplayer zit! Zelfs de snooker-minigame is
niet met zijn tweeën speelbaar, een gemiste kans. Je kunt eventueel nog wat
tijd uittrekken om de unlockables vrij te spelen, maar dit heeft men nodeloos
ingewikkeld gemaakt. Je moet namelijk alle wachtwoorden die je vindt handmatig
voeren en daarvoor steeds heen en weer moet pendelen tussen verschillende
menu’s, mocht je geen pen en papier bij de hand hebben om ze op te schrijven.
Een laatste euvel dat nog even genoemd moet worden, is de
vertelwijze van het verhaal. Dit gebeurt namelijk door een plaatje uit de film
op het bovenste scherm en een kort gesprekje op het onderste schermp. Hierbij
zie praten verschillende personages door elkaar, maar de interface wekt de
indruk dat het om een dialoog gaat. Nog irritanter daarbij is dat acties die
zogenaamd plaatsvinden, niet met een nieuw filmplaatje worden ondersteund maar
hoogstens met wat vrije interpretatie uit de tekst zijn op te maken. Heb je de
film niet gezien, dan is er in de meeste gevallen geen touw aan vast te knopen.
Reacties op: Alex Rider: Stormbreaker
BadJas
Vichan
Maar ja filmgames pakken meestal niet goed uit dus op zich is het wel een goede review. Feel sorry for the devs!
xenomorph
Zij zijn er toch verantwoordelijk voor dat de game geworden is zoals hij nu is?
Huh
Het doet me altijd aan Xfactor denken. Als ik sommige mensen zie en hoor zingen dan denk ik ook altijd….Hoor je jezelf niet? Is er nou niemand die tegen je gezegd heeft DOE HET NIET!
Vichan
xenomorph
Joennn
En bij de Xfactor heb je een paar soort mensen:
1) Labiele personen, niet in staat te bedenken wat de term 'zingen' inhoudt.
2) Domme mensen, die van hun ouders te horen krijgen dat ze kunnen zingen terwijl daar geen sprake van is.
3) Homo's en travo's die zichzelf te hoog in de bol hebben.
4) EN je hebt gewoon mensen die kunnen zingen en daarom naar de 2e ronde doorgaan.
Just my 2 cents, haha
Vinn
Don Corleone
kurtblack
Joennn
WuzzY