Die chaos wordt veelvuldig op afgrijselijke en soms onsmakelijke manier in beeld gebracht. Lichamen zijn aan palen gespiesd, menselijke overblijfselen hangen als wanddecoratie aan de muren en de arme sukkelaars die het hebben overleefd dienen als speeltjes voor hitsige succubi die door de bloeddoorlopen gangen dartelen. De conclusie is dus snel getrokken: wegwezen uit deze nare bedoening. De makkelijkste oplo ing zou zijn om jezelf van het leven te beroven, maar dat behoort niet tot de mogelijkheden. Je zit immers opgesloten in de hel en bent dus allang dood. De enige uitweg is om fysiek uit deze gigantische martelkamer te ontsnappen en met dat doel begint je tocht in Agony.
Doodgaan is gameplay
Tijdens je reis door de hel word je constant door het spel getest. Je moet door doolhoven navigeren en omgevingspuzzels oplo en terwijl het gevaar altijd op de loer ligt. Tegen de demonen die op je jagen kun je niets beginnen, dus zit er niets anders op dan onopgemerkt langs ze te sluipen. Gelukkig is het grootste deel van je belagers blind en vinden ze je alleen wanneer je té dichtbij komt of teveel lawaai maakt, en dat zorgt er voor dat in een hoekje van de kamer staan en je adem inhouden de kern van je overleving trategie vormt.
Als dat toch niet mag baten, betekent dat gelukkig niet het einde. Een van de intere antste elementen van Agony is namelijk dat de dood een onderdeel is van je reis. Wanneer je fysieke lichaam sterft, kun je als geest verder reizen en een nieuw lichaam zoeken om in te verblijven. Op die manier kun je de situatie vanuit een heel ander punt in een level benaderen, zolang er maar een (levend) lichaam te vinden is. Zo kun je bijvoorbeeld een patrouillerende demon compleet omzeilen door expres vermoord te worden en er vervolgens als geest gewoonweg voorbij te zweven.
Er zit enorm veel potentie in dit concept, maar helaas is het niet zo mooi als het lijkt. Nadat je wordt gedood, heb je maar enkele seconden de tijd om een nieuw lichaam te zoeken voordat je door het spel terug wordt geplaatst op je laatste checkpoint. Tijdens je bestaan als ronddwalende ziel is de belichting van het spel ontzettend slecht en is het soms lastig om te navigeren en op tijd een lichaam te vinden. De onhandige besturing helpt hierbij ook niet bepaald. Bovendien is de tijd zo kort, dat nadenken over het lichaam dat je het liefst zou willen overnemen in de praktijk niet mogelijk is. Vaker dan niet betekent dit dat je het niet haalt en toch weer bij het laatste checkpoint uitkomt, net zoals in bijna elke andere game. Op die manier wordt een idee dat een intere ant strategisch gameplay-element had kunnen zijn, gereduceerd tot weinig meer dan een halfslachtige tweede kans.
Afgrijselijke afwerking
Door het ontbreken van strategische diepgang bij het overnemen van andere lichamen blijven qua gameplay alleen het stealthelement en de omgevingspuzzels over. In die puzzels zit helaas niet veel variatie. Zo moet je de ene keer symbolen onthouden waarmee je een inscriptie kunt voltooien en op andere momenten verzamel je voorwerpen en werp je ze in een schaal om een mechanisme in werking te zetten. Soms kun je nog een alternatieve vluchtroute of geheime kamer openen, bijvoorbeeld door een fakkel te gebruiken om een specifiek soort tralies of planten te verbranden. Als de combinatie van horror, stealth en puzzels bekend klinkt, dan is dat omdat het een formule is die in bijna elke recente indiehorrorgame van de afgelopen tien jaar wordt gebruikt. De vergelijking met Amnesia: The Dark Descent is snel gemaakt. Die game deed het echter veel beter; de puzzels in Agony zijn niet alleen onorigineel, maar ook herhalend en saai.
Helaas voor Agony houdt de vergelijking met een acht jaar oud spel daar niet op. Wat betreft prestaties en grafische kwaliteit voelt het spel namelijk ook behoorlijk achterhaald. Het spel zit zo vol met technische slordigheden dat het wachten is tot een glitch de kop op steekt die verder spelen onmogelijk maakt. Tijdens een speelse ie van één uur kun je zomaar drie keer zonder waarschuwing vast komen te zitten in je omgeving. Op zo'n moment is de laatste checkpoint laden de enige oplo ing. Het spel werd tevens gelanceerd met ongelooflijk slechte V-sync, die voortdurende screen-tearing als gevolg had. Dat is gelukkig als verholpen met een patch, maar geeft wel aan dat het spel haast zonder kwaliteitstesten moet zijn uitgebracht.
Volledig gedesensibiliseerd
Gebaseerd op het beeld dat de trailers schetsten, komt die slechte afwerking nogal als een schok. Voor een game dat zo erg leunt op het zetten van de juiste sfeer en grafisch overweldigend geweld, is het funest dat het op die vlakken juist tekortschiet. De animaties en de modellen van de personages zijn verschrikkelijk verouderd en eerder lachwekkend dan angstaanjagend. Het dubieuze stemmenwerk doet daar nog een schepje bovenop. Wél indrukwekkend is de vormgeving van de verschillende omgevingen.
Het duivelse woud waar je tijdens het tweede level in ronddwaalt, vormt qua sfeer een van de hoogtepunten van het spel. Tanden en monden in de muren, macabere decoraties, muren die wordengemetseld met mensenbaby's als specie - het is slechts een greep van de zieke verbeelding die de makers hebben gebruikt om Agony vorm te geven. Op haar best weet de omgeving van Agony een geslaagd een onbehaaglijk gevoel over te brengen dat past bij de gruwelijke verwachting die je van de hel hebt.
Dat zorgt tijdens het eerste uur voor een choquerende ervaring die precies voldoet aan wat de ontwikkelaars als doel hebben gehad, maar daarna neemt die gestaag af. De game zit namelijk tot de nok toe vol met dergelijke beelden, en na een tijd word je als speler gedesensibiliseerd door de constante stroom aan dode lichamen en naakte, verminkte demonen. Hoe gruwelijk ze soms ook zijn, je vindt ze om elke hoek en daardoor verliezen ze al snel veel van hun van impact. Juist dan vallen de verouderde graphics en de herhaaldelijk gebruikte modellen en omgevingen pas echt op, en valt het sterkste punt van het spel beetje bij beetje uiteen.
De overgebleven onvolmaaktheden kunnen met toekomstige patches nog worden verholpen zoals ook met de slechte V-sync is gebeurd, maar aan de kern van het spel is niets meer te doen. Het is een intere ante en in de basis effectieve weergave van de hel, maar gaat gepaard met saaie gameplay, slecht uitgewerkte mechanics en bedenkelijke productiekwaliteit. Wat overblijft is een langdurige ervaring vol met shock value, maar uiteindelijk zonder voldoening. Als het spel half zo lang was geweest als het nu is en minder triviale gameplay-elementen had toegevoegd, had er mi chien meer aandacht besteed kunnen worden aan de grafische vormgeving. Wellicht was Agony dan een beklemmende en indrukwekkende ervaring geweest; nu is het vooral pijnlijk ondermaats.
Voor deze review is Agony getest op de Playstation 4. Het is spel is ook verkrijgbaar op Xbox One en pc.
Laatste reviews: