Agents of Mayhem speelt zich af in hetzelfde universum als de Saints Row-reeks, maar dan in de verre toekomst, waar de goedzakken van het heldenteam M.A.Y.H.E.M. de aarde beschermen en het constant opnemen tegen de slechteriken van L.E.G.I.O.N.. Laatstgenoemde groep zet alles op alles om een futuristisch Seoul te veroveren en de speler trekt er met twaalf verschillende helden op uit om dat tegen te gaan.
Dat is meteen ook alles dat je moet weten over het verhaal. Mi ies worden ingeleid en afgesloten met korte tekenfilms, vol met plotwendingen en schurken die je van mijlenver ziet aankomen, en ook tijdens het bewegen van locatie naar locatie tijdens mi ies wordt er via gesprekken genoeg informatie gedeeld. Eerlijk gezegd is het grootste gedeelte van die onzinnigheid langs ons heen gegaan. We hadden het te druk met ons helemaal suf te schieten.
Kloppend hart
De gameplay van Agents of Mayhem staat namelijk als een huis, al haal je er de eerste paar uur waarschijnlijk je schouders voor op. Het idee om met twaalf verschillende helden te spelen, die gedurende de game via mi ies worden ontgrendeld, wordt meteen geïntroduceerd, maar klikt pas na een tijdje. Daardoor lijkt de game in eerste instantie een goedkope, slecht uitgewerkte open wereldgame, die qua sfeer en uiterlijk het midden houdt tu en een standaard GTA-kloon en het cartooneske Crackdown.
En dat is jammer, want het concept van de twaalf bestuurbare helden is het kloppende hart van de game die ons uiteindelijk aan de controller gekluisterd hield. Wanneer je vanuit de Ark – een soort vliegende thuisbasis voor de helden – je mi ies kiest, mag je drie van je helden meenemen waar je gedurende de betreffende mi ie constant tu en kunt schakelen. Hoewel het in eerste instantie de vraag oproept waarom Agents of Mayhem in hemelsnaam geen co-op modus voor drie personen heeft, dient het antwoord zich al redelijk snel aan. De strategie zit hem er juist in dat je als eenzame speler zoveel mogelijk on the fly wi elt tu en het drietal.
Het overgrote deel van de mi ies gooit namelijk een onnoemlijke hoeveelheid vijanden tegen je aan, die als bulletsponges flink wat schade moeten ontvangen voordat ze het loodje leggen. Het schild van je personages is snel leeg wanneer je schade oploopt, dus gedurende een gevecht ben je om de halve minuut tu en de personages aan het schakelen, die wanneer ze inactief zijn zichzelf weer rap opladen. Zo dwingt het spel je om constant de verschillende personages te gebruiken, en dat is een goed iets.
De personages hebben namelijk allemaal unieke moves die een andere speelstijl met zich meebrengen. Hollywood bijvoorbeeld is een standaard stoere kerel die vol van zichzelf is en met zijn machinegeweer in het rond maait, maar Scheherazade is een snelle ninja die alleen effectief werkt in close combat. Daisy beweegt zich dan weer voort op rolschaatsen en draagt een gigantische rattling gun met zich mee. Hoewel alle personages in een cliché stereotype vallen – die ze compleet omarmen met cheesy dialogen – bieden ze allemaal een duidelijk verschil in speelstijl, wat voor een hoop variatie in de verder redelijk eentonige gevechten zorgt.
Uranus
Cheesy gaat eigenlijk op voor de gehele presentatie van Agents of Mayhem. Iedereen die Volition kent van de Saints Row-games zal het niet verbazen, maar met deze game lijken ze een nieuw dieptepunt te hebben gevonden. Mi chien ligt het aan ondergetekende, maar grappen over ‘Uranus’ en dronken personages die niet meer weten wat ze gisteravond hebben gedaan waren tien jaar geleden al niet komisch meer. Hoewel het indrukwekkend is dat elk van de twaalf personages tijdens elke mi ie unieke dialogen heeft gekregen, is het merendeel van wat uit hun mond komt tenenkrommend. Behoor je tot het type gamer dat deze humor ook is ontgroeid, dan ben je tijdens speelse ies vooral bezig met het zo hard mogelijk negeren van al deze nonsens.
Dat lukt prima omdat de game zoveel te bieden heeft. De open wereld van Seoul is klein in vergelijking met de meeste open wereldgames, maar zit propvol verzamelobjecten om personages mee sterker te maken. Ze kunnen levels omhoog, verschillende actieve en pa ieve moves verzamelen en er zijn ook diverse skins voor te vinden. Al deze elementen worden ontgrendeld via hoofdmi ies, maar ook door gewoon de spelwereld te doorzoeken of een van de vele zijmi ies te selecteren. De game is tot de nok toe gevuld met kleine bezigheden die opgeteld een groter geheel vormen: je zet bijvoorbeeld op een wereldkaart inactieve agenten in om ze resources te laten verzamelen, breidt de Arc uit met diverse opties die voordelen in Seoul opleveren, of verzamelt de verschillende voertuigen.
Die voertuigen zijn een hoogtepunt van Agents of Mayhem dat niet onbenoemd mag blijven. De snelle bakbeesten rijden heerlijk en verschijnen door een simpele druk op de vierpuntdruktoets zo voor je neus. Je hoeft niet eens in te stappen, want via een ultrakorte animatie vliegen de agenten er meteen in en ben je onderweg. Het is snel en ultracool, eigenlijk net zoals het rijden zelf. Je gebruikt dat rijden bijna alleen maar om van mi ie naar mi ie te karren, al zijn er een paar opdrachten waarvoor je moet racen of andere bestuurders van de weg af moet beuken, maar door de fijne besturing is het telkens weer een feestje.
Fijn maar slordig
En dat kan eigenlijk van de besturing in zijn geheel worden gezegd. Agents of Mayhem bestuurt soepel, waardoor je al snel van dak naar dak springt met triple-jumps en zonder problemen de ene na de andere vijand afknalt. Zeker aangezien mi ies uiteindelijk bijna altijd uitmonden in grote shoot-outs, is het geen overbodige luxe dat de besturing zelf voldoening geeft. Daarbij moet overigens wel gezegd worden dat het allesbehalve precies is en je vaak mi pringt of schiet. Volition lijkt zich daar ook van bewust te zijn en heeft het spel vergevingsgezind gemaakt. Vaak kunnen personages bijvoorbeeld nog even doorklauteren aan een muur als ze een sprong niet halen. Bij een dodelijke fout word je daarnaast nooit ver teruggezet.
Die slordigheid is terug te vinden in alle facetten van de game. Ondanks de prettig kleurrijke grafische stijl is dit geen krachtpatser en lijkt het eerder op een flink opgevoerde Xbox 360-game. Vijanden, objecten en voertuigen verdwijnen en verschijnen regelmatig uit het niets, en soms komt een vijand die cruciaal is voor de voortgang van een mi ie zelfs vast te zitten achter een muur, waardoor het vorige checkpoint geladen moet worden. Over het algemeen wordt het speelplezier nauwelijks vergald door deze bugs, maar netjes afgewerkt voelt het niet.
Agents of Mayhem straalt die ongedwongen ‘net wel, niet niet’-vibe uit waar tijdens voorgaande generaties nog ruimte (en geld) voor was. Waar tegenwoordig elke game een AAA-titel moet zijn of dat in ieder geval pretendeert, houdt dit spel zichzelf niet voor de gek: Agents of Mayhem verlegt geen grenzen en is niet door een team van vijfhonderd man vijf jaar lang tot elke pixel gepolijst. Dit is een ruwe bolster die als je het toelaat je hart verovert. Net zoals THQ ze vroeger uitbracht, dus.
Agents of Mayhem is vanaf 18 augustus verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze recensie is de PlayStation 4-versie getest.