Al heel lang is er gezegd dat het adventuregenre aan het uitsterven is. En al heel lang blijven er toch nog steeds adventuregames uitkomen. De fijne point-and-click besturing, de hersenbrekende puzzels, de diepgaande dialogen: het blijft nog steeds een groepje gamers aanspreken. Is dit genre door het op kleine schaal uitbrengen van games een blijvertje? Of is het uitkomen van dergelijke games vergelijkbaar met iemand die weet dat hij het gevecht met de dood verliest, maar desalniettemin wanhopig tegensputtert. Afgaande op Agatha Christie: Murder on the Orient Express, is het tweede het geval. Tsjoek tsjoek tsjoek. Aaah! Hmmm…? Eureka! Zeer kort samengevat is dit de hele game. Anno 1934 stapt Antoinette Marceau, de vrouwelijke hoofdpersoon waarmee je speelt, in Istanboel op de befaamde Orient Express om koers te zetten naar Parijs. In deze trein zit een illuster stel mensen met allerlei exotische beroepen en afkomstig uit verschillende landen. De bekende Belgische detective Hercule Poirot is één van hen. De trein komt tot stilstand door een plotselinge lawine, en kort daarna wordt één van de passagiers vermoord. Omdat Hercule Poirot gewoon in bed ligt, neem jij het onderzoek op je (je bent een medewerker van het spoorwegbedrijf), om uiteindelijk de moord op te lossen. De lezers van het boek en de kijkers van de film krijgen iets fris voorgeschoteld, omdat de hoofdpersoon Antoinette Marceau nieuw is en er bovendien een ander, goed doordacht, einde is. Verder blijft de game dicht bij zijn bronnenmateriaal, wat een pluspunt mag worden genoemd. De pluspunten zijn echter dun gezaaid in deze game. De kernfout die Murder on the Orient Express maakt, ligt in het concept zelf. In traditionele adventurestijl zul je items zoeken, deze combineren, puzzels oplossen en praten. Buiten deze bekende onderdelen, voegt Murder on the Orient Express ook enkele specifieke detectivegerichte punten toe: het zoeken naar vingerafdrukken, het in beslag nemen van paspoorten en het ondervragen van alle passagiers en het personeel. Dat klinkt op papier misschien leuk, maar in de praktijk voelt het aan als langdurig, irritant en niets toevoegend rondgeklik. De game telt extreem weinig verschillende ruimtes, waardoor je telkens maar weer door de repetitieve treinwagons moet lopen om je acties te volbrengen. Het kernpunt van kritiek is dat het adventure-aspect en het detective-aspect zeer slecht gecombineerd zijn. Alle detectivepunten zijn namelijk volledig in een adventurejasje gegoten, en dat gaat op de zenuwen werken. Zo moet je passagiers ondervragen. Dit gaat echter niet veel verder dan telkens maar klikken op dialoogopties totdat je alles gehad hebt. Nu hoort dit wel bij een adventuregame, maar als het echt om ondervragen gaat, verwacht je meer. Zeker omdat je eindeloos durende gesprekken zal voeren die tamelijk saai worden. Innovatie was dus op zijn plaats geweest. Dat geldt zeker ook voor het nemen van vingerafdrukken. Natuurlijk, je hebt het nodig om de moord op te lossen, maar het is overduidelijk dat de gameplay hier volledig ondergeschikt is aan het verhaal. Het afnemen van vingerafdrukken is een repetitieve aangelegenheid waarbij je elke keer precies hetzelfde doet, namelijk een paar keer drukken op de linkermuisknop. Vervolgens vergelijk je deze met vingerafdrukken die je van de passagiers hebt genomen. Ook voel je je nooit echt de briljante detective. Je wordt volledig aan het handje genomen in het verhaal en Hercule Poirot lost alle mysteries op nadat jij met de aanwijzingen komt. Dit demotiveert extra om je in het verhaal en de personages te verdiepen, het enige dat Murder on the Orient Express zou kunnen redden. Zelfs als Poirot aan het einde van de game met zijn conclusies komt, die jij hem moet vertellen, is het net zolang klikken tot je de juiste te pakken hebt.Door al deze punten wordt de gameplay een slaaf van het verhaal. Er was wat te redden geweest als de ontwikkelaar, The Adventure Company, eens goed had nagedacht over hoe dit verhaal in gamevorm te gieten. In plaats daarvan blijft alles binnen de conventies van het adventuregenre, en dat is bijzonder irritant. Goede adventuregames kennen veel verschillende speelruimtes, een aantrekkingskracht waardoor je verder wilt spelen, een spannende verhaalvertelling en een unieke, onconventionele sfeer. Goede voorbeelden zijn Sam & Max, Full Throttle, Syberia en Monkey Island. Met enige reservering kan worden gezegd dat Murder on the Orient Express geen van deze eigenschappen bezit. Het spel kiest overduidelijk voor een serieuze aanpak, met een grafische presentatie van realistisch getekende 2D-omgevingen met 3D-personages. Veel adventuregames werden klassiekers door absurde omgevingen of situaties. In Full Throttle had je een mijnenveld waarop je speelgoedkonijntjes losliet, en in een game die dichter bij Murder on the Orient Express staat, zoals Syberia, was er een dorpje vol illustere mechaniek. Omdat Murder on the Orient Express uiteraard gebaseerd is op een boek, zal het er wat dit betreft niet uitspringen. Toch had het allemaal wel wat minder duf gekund dan nu het geval is. Humor is eigenlijk volledig afwezig en de uitgesproken personages worden een stuk minder uitgesproken neergezet dan dat ze zijn. Het adventure-aspect is ook matig uitgewerkt. Extreem simpele en voor de hand liggende onderdelen worden afgewisseld met elementen die je nooit had kunnen bedenken. Een deel van de simpelheid ligt in het bij elkaar schrapen van bewijs, zoals vingerafdrukken, paspoorten en voorwerpen op de plek van de moord. Bovendien geeft Hercule Poirot je tips, waardoor je weet wat je moet doen. De opbouw van de game is vreemd en inconsistent te noemen. Het eerste stuk van het spel is een serie van kort aaneengeschakelde sequenties waar je zo doorheen loopt, terwijl het tweede deel één aaneengeregen stuk gameplay is. Een ander zwaarwegend minpunt heeft te maken met wat de game om het lijf heeft. Het aantal verschillende omgevingen is bedroevend klein. In het begin loop je enkele minuutjes door Istanboel, en verder zijn er slechts een paar treinwagons en een miniem stukje buiten op een station en in de sneeuw. Dit staat in schril contrast met vrijwel alle toppers die we kennen in het adventuregenre. Een minpunt dat hiermee verbonden is, is de speelduur. Deze is op een vervelende manier gerekt doordat je repetitieve handelingen verricht en doordat sommige puzzels onlogisch zijn. Ondanks al dit is de speeltijd toch veel te kort. Gelukkig hoef je niet de volle mep voor Murder on the Orient Express te betalen, maar zelfs de adviesprijs van veertig euro is te veel voor dit spel. Nu lijkt werkelijk helemaal niets goed aan de game, maar dat is niet het geval. The Adventure Company heeft geprobeerd het gevoel van het boek en de film over te brengen door middel van een groot aantal tussenfilmpjes en goede stemacteurs. Zo is de acteur voor Hercule Poirot de man die ook de befaamde detective speelde in de BBC-serie. Mensen die een grote fan zijn van het boek, zullen ondanks de vele minpunten dit spel willen spelen en dat moeten ze ook zeker doen. Verder zullen slechts de wanhopige adventurefans hun geld willen besteden aan de game, maar met Secret Files: Tunguska en Sam & Max, plus het binnenkort uitkomende Runaway 2, heeft Murder on the Orient Express weinig kans om de harten van de adventureliefhebbers te veroveren. Concluderend moet gezegd worden dat The Adventure Company een mislukte poging heeft gedaan om het detectiveverhaal van Murder on the Orient Express te gieten in een adventure-jasje. Het verzamelen van pasoorten en vingerafdrukken en het ondervragen van getuigen wordt op een conventionele manier afgehandeld, waardoor het uiterst saai wordt. De game telt verder weinig omgevingen, is heel kort en kan zich binnen het genre totaal niet onderscheiden. Ook ben jij helemaal niet de briljante detective, maar word je bij het handje genomen, wat demotiverend werkt. Agatha Christie: Murder on the Orient Express is daarom slechts aan te bevelen voor de grote fans en voor totaal wanhopige adventuregamers.