Samen met Pelé heeft Ubisoft een nieuwe voetbalgame gemaakt. Verwacht echter geen concurrent van FIFA of PES. Deze game neigt veel meer naar Mario Smash Football. Het ligt dan ook voor de hand dat Academy of Champions Football op de Wii uitkomt.
Het is voor de voetbalfanaat natuurlijk heerlijk om een realistisch potje FIFA te spelen. Maar eerlijk is eerlijk: de voetbalgames met Mario bieden altijd een welkome afwi eling, net zoals het wel eens leuk is om met hem in een kart plaats te nemen en de meest vreemde circuits af te gaan in plaats van de zoveelste realistische racer te spelen. Ubisoft wil op dit idee voortborduren. Niet zo vreemd ook, want het bedrijf lijkt afgaande van alle games die het op Nintendo's console uitgeeft overtuigd te zijn van de (jonge) doelgroep op de Wii. Wat dat betreft zou Academy of Champions Football perfect bij die filosofie moeten pa en.
Op bezoek bij Pelé
De game begint in ieder geval precies zoals een titel voor de jongere speler zou moeten beginnen: een flitsend gemonteerd en mooi getekend filmpje laat in het kort zien hoe een fanatieke hobbyist – de speler – uitgenodigd wordt door niemand minder dan voormalige topvoetballer Pelé om aan zijn school de fijne kneepjes van het voetenvak te leren. Het oogt allemaal lekker vrolijk en brengt je zonder meer in de stemming.
Wat volgt – in ieder geval in de verhaalmodus – is een kalender waarop je elke (game)dag diverse activiteiten uitvoert. Zo moet je vaak trainen, bijvoorbeeld door met de bal om pionnen heen te lopen zonder ze om te stoten. Je moet ook teamgenoten zien te vergaren, maar dit houdt niets meer in dan met een persoon babbelen tot diegene het wel ziet zitten. De verschillende activiteiten worden eigenlijk vrij snel saai en het verhaal is te clichématig om te kunnen boeien, hoewel de allerjongsten er mi chien nog wat spanning uit kunnen halen.
Potje voetballen
Wanneer je gaat voetballen, bijvoorbeeld in toernooien die tijdens de verhaalmodus worden gehouden of in oefenpotjes, wordt het allemaal een stuk leuker. De camera staat anders gepositioneerd dan gebruikelijk, en wel met de camera in de rug van de spelers. Je hebt nooit het gevoel dat je ontzettend veel controle over de bal hebt, maar het schieten en slidings maken gaat allemaal gemakkelijk genoeg. Leuk is dat je met de Wiimote op een plek op het doel kunt mikken. Dit maakt het schieten op doel eigenlijk nog spannender dan in realistische voetbalgames, omdat je hier echt een plekje waar de keeper niet bij komt uit kunt zoeken. Als je er genoeg tijd voor hebt natuurlijk.
Gedurende een wedstrijd zijn er diverse gebeurteni en die mensen met een korte attentiespanne aan de buis gekluisterd moeten houden. Zo krijg je een aantal keer per wedstrijd een duel voor je kiezen waarbij je de bal van een tegenstander moet veroveren. Dit doe je door op het juiste moment de juiste knop in te drukken die op het beeld verschijnt. Weinig opzienbarend dus. Leuker is dat een meter, die gedurende een wedstrijd wordt gevuld, gebruikt kan worden voor een speciaal schot op doel. Is de meter gevuld en schud je even flink met de Wiimote, dan wordt er keihard uitgehaald.
Helaas weet Ubisoft de levensduur van de game niet goed te verlengen. Er zijn nog wat minigames die gespeeld kunnen worden, maar die lijken veel op de minigames die je al in de verhaalmodus moest spelen en je al gauw helemaal beu was. Een gebrek aan een online modus is natuurlijk een groot gemis, vooral als je bedenkt dat Mario Football dat een paar jaar terug al wel bood. De game loopt over van stijl (naast een prima grafisch jasje is het ook erg grappig om personages uit andere Ubisoft-franchise tegen het lijf te lopen), maar het kan niet verbergen dat deze voetbalgame wel erg oppervlakkig is. Mi chien net iets té oppervlakkig, zelfs voor de beoogde jonge doelgroep.