A Way Out

Waar die game nog een bijzondere fantasiesetting had, is A Way Out een serieus misdaaddrama. Het spel begint in een gevangenis waar de twee speelbare personages elkaar voor het eerst ontmoeten. Leo is de ietwat prikkelbare beroepscrimineel die zijn straf al een tijdje uitzit en de wat kalmere Vincent is een voormalig bankier en broekie binnen het gevangenisleven. Al snel blijkt dat de twee meer gemeen hebben dan alleen hun lange gevangenisstraf, waarna ze het samen op het ontsnappen wagen.

A Way Out neemt het feit dat het hele spel in co-op gespeeld kan worden bijzonder serieus. Spelers hebben daarom regelmatig de besturing over hun personage wanneer de ander betrokken is in een tussenfilmpje. Het scherm wordt hiervoor bijna de hele tijd in tweeën opgedeeld, waar vervolgens ook weer allerlei creatieve dingen mee worden gedaan. Zo wordt het beeld van de ene speler uitvergroot op belangrijke momenten en komt er een andere keer het perspectief van een derde personage bij.

Al die verschillende creatieve cameraperspectieven passen zich voortdurend aan naar de gameplay die eigenlijk ook geen moment hetzelfde is. A Way Out begint binnen de muren van het gevangenisleven, maar neemt – zonder al te veel te verklappen over het verhaal - ieder hoofdstuk een compleet nieuwe wending. De voorbereidingen op de grote ontsnapping wisselen zich af met sluipgedeeltes, achtervolgingen en tal van optionele minigames.

De gameplay is door al die afwisseling nooit echt diepgaand genoeg om heel lang leuk te blijven, maar daar is het spel zich gelukkig ook bewust van. Een autoachtervolging bestuurt misschien niet zo geweldig als je zou willen, maar het duurt precies lang genoeg om het geen echt probleem te maken. Hetzelfde kan eigenlijk gezegd worden voor de sluipgedeeltes of de momenten waarop je moet schieten. Er zijn zat verschillende games die deze afzonderlijke gameplayonderdelen beter doen, maar A Way Out doet het gewoon allemaal.

Die veelzijdigheid uit zich ook in de momenten die zich wat minder laten spelen als een streng geregisseerde filmscene. Tussen de actie door krijgen Vincent en Leo de mogelijkheid om op hun eigen tempo door een afgesloten gebied te lopen. Deze rustmomenten bevatten naast een checklist aan doelen om verder te komen ook andere personages om tegen te praten en allerlei geinige minigames. In de wachtkamer van het ziekenhuis kun je bijvoorbeeld een potje Vier op ’n rij tegen elkaar spelen en elders in verhaal is het zelf mogelijk om met je co-op partner een potje te jammen op een piano. Het zijn deze kleine momenten die verhaaltechnisch misschien niet helemaal logisch zijn – Leo en Vincent zijn tenslotte op de vlucht en hebben eigenlijk geen tijd om te lanterfanten – maar ze geven A Way Out wel meer persoonlijkheid.

Het is ook op de momenten waar het verhaal even meandert dat de wat knullige elementen van A Way Out wat meer opvallen. Dat uit zich vooral in de korte (optionele) gesprekjes die de twee voortvluchtige kunnen voeren met omstanders. Het (stem)acteerwerk voelt hierdoor mede door de wat onnatuurlijke dialogen wat onhandig aan.

Het zorgt er voor dat A Way Out als game redelijke oppervlakkig blijft, maar als film ook niet helemaal weet te overtuigen. Die lastige balanceeract tussen de twee stijlen is in het ongeveer zeven uur durende verhaal echter vaker wel succesvol dan niet. Daarbij helpt het zeker dat het spel helemaal gezamenlijk doorlopen moet worden. Het maakt de onhandige stukken makkelijker weg te lachen en de geslaagde gedeeltes des te meeslepender, omdat je er daadwerkelijk invloed op hebt.

Je speelt in A Way Out niet alleen de rechtlijnige actiegedeeltes, zo nu en dan heb je zelfs keuzemogelijkheden waarin je gezamenlijk moet bepalen voor welke optie je kiest. Sluip je bijvoorbeeld langs de politie of steel je hun auto om weg te komen? De uiteindelijke keuze heeft geen verdere invloed op de afloop van het verhaal, maar toch voelen deze beslissingen als belangrijke momenten. A Way Out is daarmee misschien niet Oscar-waardig, maar door de directe invloed die de twee spelers hebben wel een stuk meeslepender dan de gemiddelde actiefilm.

A Way Out is voor deze review geheel in couch co-op gespeeld op een PlayStation 4 Pro. De game is ook verkrijgbaar voor pc en Xbox One.