A Shadow’s Tale is een puzzle-platformer met een geheel eigen insteek: je speelt namelijk als een schaduw. Daaromheen is een verhaal geschreven over een jongen die zijn schaduw om een onbekende reden verliest terwijl hij vastgebonden is bovenop een toren. De schaduw belandt uiteindelijk helemaal onderaan de toren en aan jou de taak om hem te herenigen met zijn eigenaar.
Lichtinval
De levels in A Shadow’s Tale zijn opgebouwd uit twee lagen: de normale wereld en de schaduwwereld. Je loopt niet over het normale pad op de voorgrond, maar op de schaduw die de wereld op de achtergrond achterlaat. Waar muren in het gewone level niet in de weg lijken te staan wanneer je er wel zou hebben gelopen, vormen hun schaduwen obstakels waar je niet langs kunt. Omdat alle schaduwen tweedimensionaal zijn en jij zelf ook, kun je nooit ergens omheen lopen. Je moet echt op zoek naar richels waar je aan kunt hangen, trappen waar je op kunt springen of hendels die de obstakels laten verdwijnen. Dit vertrouwde, maar oubollige leveldesign drukt een grote stempel op de gameplay van het spel, omdat er gaandeweg weinig nieuwe elementen aan worden toegevoegd waardoor het snel saai wordt.
A Shadow’s Tale laat kansen liggen bij het spelen met de lichtinval en daarmee de vorm van de schaduwwereld. Lichtinval is van groot belang, want als je in de schaduw van het level opgaat kost het je je leven. Op schaarse momenten is het mogelijk om de lichtinval te veranderen door een schuif te bewegen. Zo ontstaan er ineens trappen of bereik je een hendel die voorheen onbereikbaar leek. Die hendels zorgen er voor dat er nieuwe gebieden opengaan. Daarnaast kun je de levels met een speciale machine laten kantelen, wat een heel ander licht op de situatie werpt. Net zoals in bijvoorbeeld Paper Mario lijkt er soms geen trap te zitten als je er vanuit de ene kant tegenaan kijkt, maar wanneer je dan de diepte of de hoek verandert, komt er wel een tevoorschijn. Jammer genoeg komt dit nog sporadischer voor dan de normale vorm van lichtinvalmanipulatie.
Naast de zeldzaamheid van deze puzzels, zijn ze alles behalve uitdagend. De schuif of machine verschijnt pas in beeld wanneer je hem nodig hebt. Er wordt dus nooit echt van je verwacht dat je meedenkt tijdens het spelen, omdat je de oplo ing altijd aangereikt krijgt. Dit is iets minder het geval met de objecten op de voorgrond die zijn te manipuleren met de Wii Remote. Hekken die eerst verticaal naast een afgrond staan, kunnen horizontaal opeens een brug vormen naar de overkant.
Geheugenwolken
Tijdens je avontuur moet je geheugenwolken verzamelen die je nodig hebt om het einde van het level te kunnen openen. Toen je schaduw losgehakt werd, is een deel van je geheugen verloren gegaan. Heb je het benodigde aantal niet, dan moet je terug om ze te vinden. Gelukkig zijn de levels niet zo groot, maar het is wel heel makkelijk om iets over het hoofd te zien. Je moet altijd het onderscheid maken tu en, bijvoorbeeld, de muur en zijn schaduw: als je wel een muur ziet, maar er is geen schaduw die je weg blokkeert, dan kun je vrij doorlopen. In A Shadow’s Tale betekent het dus niet dat een muur, die op de eerste laag pontificaal in beeld staat, aangeeft dat het level niet verder gaat.
De langzame gameplay en de sfeer van het spel, de combinatie van het matte, desondanks bijna kunstzinnige kleurgebruik en de loungemuziek, brengen je in een rustige stemming. Je zweeft een beetje mee op de muziek en laat je begeleiden door de toegankelijke gameplay. Er is geen tijdslimiet, dus je hebt alle rust en vrijheid om de wereld te ontdekken, waardoor het dus nooit spannend wordt.
Dat er vervolgens vijanden in A Shadow’s Tale zitten valt ruw op je dak. Je wordt ontwaakt uit de rustige gemoedstoestand en geconfronteerd met schaduwen van wezens die niet in de ‘echte’ wereld leven, maar net als jij gevangen zijn in de schaduwwereld. Aan het bevechten van vijanden is een licht RPG element verbonden, maar dat is zo schamel uitgewerkt dat het eigenlijk geen rol speelt in het spelverloop. Ook zonder dat veel ervaringspunten hebt vergaard zijn zelfs de eindbazen nog vrij gemakkelijk te verslaan. Net als bij de puzzels zijn de vijanden weliswaar aanwezig, maar schort het aan de uitwerking.
Artistiek, maar oppervlakkig
Wanneer je eigen levensbalk toch het nulpunt bereikt, moet je het level waar je in gestorven bent helemaal opnieuw spelen. Dit leidt tot onnodige frustratie en herhaling van grote stukken die je al gezien hebt en waarin weinig nieuws te beleven valt bij een tweede poging. Dat is, zeker gezien het rustgevende karakter van het spel, zonde.
A Shadow’s Tale is een spel dat we graag goed zouden vinden, omdat de sfeer en het verhaal intrigeren. Het spel heeft een goede basis, maar de rest bestaat vooral uit gemiste kansen en halfslachtig uitgewerkte ideeën. Met het concept van een schaduwwereld had men hele spannende dingen kunnen doen, maar A Shadow’s Tale vervalt in een simpele uitwerking van conventionele spelformules. Daardoor gaat het spel de boeken in als een artistieke, maar oppervlakkige game.