A Plague Tale: Requiem gaat tot op het bot

Zes maanden na de gebeurtenissen in A Plague Tale: Innocence zijn Amicia en Hugo nog altijd op zoek naar een manier om de Macula-vloek uit Hugo te drijven. Hun reis brengt hen naar het mediterrane Provence, een gebied in het zuidoostelijke puntje van Frankrijk. Alles lijkt koek en ei, tot zus en broer wederom op de vlucht moeten slaan voor de ratten die hen overal lijken te achtervolgen.

Zodoende volgt A Plague Tale: Requiem het stramien van een videogamevervolg, met een logische verhaalvoortzetting en herkenbare gameplay, maar dan in een nieuwe locatie en met mooiere graphics. Kijken we voorbij deze oppervlakkige overeenkomsten, dan zien we echter een heel ander gezicht van A Plague Tale.

Dat mag je zelfs letterlijk opvatten, want de focus ligt in Requiem meer op oudere zus Amicia. Zij heeft haar rol als Hugo’s beschermer inmiddels omarmd en vrede gesloten met het feit dat hun wereld en leven nooit meer hetzelfde zullen zijn. Amicia is klaar om te vechten. Tegen de wereld, tegen het lot en ook tegen haarzelf.

Die vechtlust uit zich niet alleen in haar emoties, maar ook in haar gedrag en daarmee de gameplay. Waar A Plague Tale: Innocence vooral draaide om rondsluipen en het mijden van confrontaties, slaat Amicia dit keer keihard terug. De jongedame wurgt nietsvermoedende soldaten met haar slingshot, werpt ze van haar af met een messteek en als kers op de taart is ze ditmaal uitgerust met een kruisboog waarmee ze vijanden moeiteloos doorboort.

Dat betekent niet dat A Plague Tale: Requiem ineens een actiegame is geworden. Messen zijn eenmalig in gebruik, maar kunnen ook gebruikt worden om kisten met upgradematerialen open te breken, waardoor je de afweging moet maken hoe je ze wil inzetten. Je kruisboog is weliswaar zeer nuttig in een benarde situatie, maar de pijlen zijn schaars en het herladen gaat langzaam. En hoe fel je ook speelt, één enkele klap van de vijand kan al fataal zijn. Je moet dus nog steeds op je hoede blijven.

Toch moedigt de game diverse speelstijlen aan door Amicia nieuwe vaardigheden te geven, afhankelijk van hoe ze stressvolle situaties aanpakt. Hanteer je een agressieve speelstijl, dan wordt Amicia ook strijdlustiger. Ben je vooral een sluiper, dan worden haar voetstappen geruislozer. Ook het effectief gebruik van alchemie om vijanden uit te schakelen is een pad dat Amicia kan bewandelen.

De game biedt genoeg vrijheid om die verschillende speelstijlen uit te proberen. Hoewel je nog altijd van A naar B moet zien te komen, is daartussen genoeg terrein te verkennen en zijn er meerdere manieren om je bestemming te bereiken. Gespot worden is niet langer een gegarandeerde game-over, niet alleen omdat Amicia makkelijker van haar afbijt, maar ook omdat je veel meer ruimte tot je beschikking hebt om weg te komen en een andere aanpak te proberen.

Word je wel te grazen genomen, dan herstart je automatisch bij de laatst gemaakte autosave. Er is geen gebrek aan checkpoints, maar het is wel frustrerend dat je zelf niet kunt saven. Een slecht getimede checkpoint zorgde er soms voor dat we dezelfde dialogen keer op keer opnieuw moesten aanhoren, of bij elke herstart opnieuw ammunitie moesten craften. Het verderft niet alleen het prettige tempo van de game, maar ook het plezier. Gelukkig zijn deze momenten zeldzaam.

Ook je metgezellen, zoals Hugo en de jonge alchemist Lucas, zijn een belangrijk onderdeel van Requiem. Iedere bondgenoot heeft zijn eigen specialiteit die aansluit bij een van de drie speelstijlen, waardoor je op natuurlijke wijze alle mogelijkheden verkent. Hugo is niet langer het hulpeloze oppaskindje, maar maakt zichzelf nuttig door de ratten rechtstreeks op zijn vijanden af te sturen. Daarnaast zijn de nieuwe toevoegingen aan de cast interessante, uitgesproken figuren met genoeg diepgang. Ze dragen niet alleen bij tijdens confrontaties, maar ook als de broodnodige emotionele steunpillaar voor Amicia en Hugo.

Net als zijn voorganger is A Plague Tale: Requiem een game met twee gezichten. Er zijn vredige momenten, zoals die waarin je met Hugo voor het eerst een geit aait, kermisspelletjes speelt of gewoon het zonnige Provençaalse platteland bewondert. Deze hoopvolle momenten zitten vol wonder, maar zijn altijd maar van tijdelijke kracht. Zolang de Macula nog door Hugo’s bloed stroomt, is het een kwestie van tijd voordat de ratten door de stoeptegels spuwen en al het leven om zich heen verslinden. Dan toont A Plague Tale zijn andere, weerzinwekkende kant.

Of het nou om een bruisende markt gaat of het pulserende hart van een rattennest, de sublieme graphics en ditto soundtrack komen telkens samen tot een sfeervol geheel. Het egale licht van A Plague Tale: Innocence maakt plaats voor meer dramatische lichtval, terwijl Unreal Engine 5 knap werk maakt van realistische rotsvormingen en dichtbegroeide bossen. Olivier Derivière maakt het totaalplaatje compleet met een ijzingwekkende soundtrack vol sfeervol vioolspel dat er soms zo heftig aan toe gaat, dat je de snaren tot in je botten voelt.

Wanneer ze eenmaal opduiken zijn de ratten wederom een niet te onderschatten orkaan van gitzwart geweld dat overal waar het komt dood en verderf verspreidt. Dankzij de kracht van de huidige generatie consoles zijn ze nog imposanter en komen ze met tienduizenden tegelijkertijd in beeld. Als een dodelijke tsunami overspoelen ze nederzettingen, enkel botten, puin en aangevreten lichamen achterlatend. Ze vormen de zwaarste bedreiging in de game, want elke aanraking heeft een dodelijk gevolg. Je bent alleen veilig in het licht, waar de knaagdieren niet kunnen komen.

Confrontaties met soldaten worden dan ook afgewisseld met meer puzzelachtige stukken waarin je je een weg moet banen tussen zwermen van ratten zonder opgepeuzeld te worden. Soms dien je met beide tegelijk rekening te houden. Het is dan geen verkeerd idee om de ratten in je voordeel te gebruiken, hoewel het gekerm van soldaten die levend opgegeten worden niet snel je geheugen verlaat, of dat van Amicia. Nodeloos doden heeft vaak ook afkeurend commentaar van je kompanen tot gevolg. Amicia’s onschuld is echter allang verloren.

A Plague Tale: Requiem is op zijn duisterste momenten geen prettige game. Asobo schuwt er niet voor om je de meest lugubere taferelen voor te schotelen. Telkens wordt elke hoop op een vredig leven van Amicia en Hugo op pijnlijke wijze afgenomen. Amicia’s woede jegens de wereld is aanstekelijk, haar wanhoop begrijpelijk. Je wilt de wereld terug pijn doen en tegelijkertijd knauwt een gewetenskwestie aan je hoofd. Is het redden van Hugo’s leven de dood van duizenden onschuldigen wel waard? Moraliteit is een belangrijk thema dat verkent, maar de game stuntelt uiteindelijk met het vinden van een bevredigend antwoord hierop. Toch kunnen we de gewaagde keuzes die zijn gemaakt wel waarderen en zijn we reuze benieuwd hoe de toekomst van A Plague Tale hierna eruit ziet. Als Asobo Studio dit niveau volhoudt, kan het niets anders dan rooskleurig zijn.

A Plague Tale: Requiem is vanaf 18 oktober beschikbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X en S, pc en Nintendo Switch (Cloud-versie). Voor deze review werd de game gespeeld op Xbox Series X.