198X had meer credits kunnen verdienen

De jaren tachtig (en negentig) gelden bij uitstek als een dankbare bron van inspiratie voor games. Logisch ook, aangezien juist in die decennia het medium een groeispurt doormaakte – net als de huidige generatie veertigers en dertigers. Met een gepaste knipoog naar het verleden of zelfs een volledige remaster of remake win je daarom des te sneller de charme van die doelgroep.

Dat moet ook de gedachte geweest zijn achter de ontwikkeling van 198X. De pixelstijl en een karrenvracht aan synthesizermuziek – inclusief werk van oude grootmeester Yuzo Koshiro – zijn waarschijnlijk genoeg om iets oudere gamers met genoeg hang naar het verleden voor zich te winnen. En toegegeven: op audiovisueel vlak is de game een absolute lust, met dank aan sfeervolle tussenfilmpjes en dromerige, dan wel opzwepende elektronische klanken.

Slaan, schieten, scheuren

Extra aantrekkelijk is de belofte dat de game niet slechts één genre, maar minimaal vijf omvat. Anders gezegd: 198X vermomt zich als een collectie aan spellen die hevig geïnspireerd zijn op populaire titels van vroeger. Al in de introductie beleef je met beat ‘em up Beating Heart de straatgevechten die Streets of Rage en Final Fight zo populair maakten – inclusief als slagwapens te gebruiken metalen buizen – al kun je ietwat flauw genoeg eigenlijk niet doodgaan. Dat geldt gelukkig niet voor het wat uitdagendere Out of the Void, dat als shoot ‘em up een lading ruimtegespuis op je afstuurt om à la R-Type en Gradius uit de lucht te knallen. The Runaway wil heel graag een spirituele opvolger zijn van OutRun, maar mist de onderliggende spanning om meer te zijn dan een virtueel zondags autoritje.

Actieminigame Shadowplay is misschien nog wel de beste van de collectie: in deze ‘ninjagame’ scrolt het level in rap tempo aan je voorbij en worden je reflexen en muscle memory ultiem getest op het tijdig uitschakelen van vijanden, ontwijken van objecten en verzamelen van power-ups. Tot slot is er eerstepersoons-rpg Kill Screen – een geinige, zij het wat verwarrende adventure. En net als je denkt lekker in de game te zitten, rollen de credits al over het scherm. 198X heeft namelijk de speelduur van een relatief korte featurefilm. Jammer, want de mix aan genres schreeuwt om meer content – al is het maar een manier om high scores te behalen en te vergelijken met anderen. Als bundeling van genres is de relatief eenvoudige gameplay van elk subspel namelijk best te vergeven, maar dat wordt wat lastiger als de pret steeds na één of enkele levels al ophoudt. Helaas is dat laatste steeds het geval.

Tienergemijmer

Daarbij helpt niet mee dat het verhaal dat de ‘minigames’ van 198X aan elkaar verbindt eigenlijk weinig meer is dan gemijmer van de hoofdpersoon in zijn tienerjaren. Voor oudere gamers zijn er wel wat herkenbare noties en emoties, maar het geheel is jammer genoeg onsamenhangend en leidt nergens toe. Alleen de vage belofte dat 198X slechts het eerste deel is van een tweeluik (dat in 2020 voltooid zou moeten worden) biedt enige hoop op daadwerkelijke catharsis.

Het feit dat 198X is begonnen als Kickstarter-project van ontwikkelstudio Hi-Bit Studios geldt dan ook haast als excuus voor de betreurenswaardige korte speelduur van de game. En dat is jammer, want daardoor is de game alleen de moeite waard voor wie een (halve) avond lang in vogelvlucht z’n gamejeugdjaren wil herbeleven. Eigenlijk levert het meer voldoening op om de inspiratiebronnen voor 198X er gewoon nog eens bij te pakken.

198X is getest op PlayStation 4 Pro en nu verkrijgbaar, tevens op PlayStation 4, Xbox One (X), pc en Nintendo Switch.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Conclusie

6

Oké

Conclusie

Als bundeling spirituele opvolgers op succesgenres van vroeger is het idee achter 198X erg leuk, maar de uitwerking schiet tekort. Een middelmatig eerbetoon aan een vervlogen tijdperk.

Plus- minpunten

Toffe bundeling verwijzingen naar videogame-iconen

gave retrographics en -muziek

Teleurstellend korte speelduur

gameplay en verhaal missen diepgang