Blood Stone begint als een ouderwetse Bond-film. Na een vuurgevecht op een luxe jacht met een terrorist genaamd Greco, vervolg je je weg over het water in een speedboot. Om vervolgens in een Aston Martin DBS door het zonnige Athene een auto te stoppen die een bom aan boord heeft, bestemd voor de Akropolis. De proloog eindigt met een flitsende introductie die je bijna zou doen vergeten dat James Bond 007: Blood Stone niet gebaseerd is op een film. Het is de eerste Bond-game sinds Everything or Nothing met een origineel verhaal en het wordt al snel duidelijk dat de ontwikkelaars veel aandacht hebben besteed aan de cinematische presentatie. Het verhaal draait om biologische wapens die in verkeerde handen zijn gevallen, waarbij een complot – dat je later in de game zal ontrafelen – natuurlijk niet kan ontbreken. Het verhaal wordt geloofwaardig gebracht, maar is uiteindelijk vooral een excuus om met Bond over de wereld te reizen en kont te schoppen. De afwi eling in omgevingen is niettemin lofwaardig en houdt de vaart er lekker in.
Wat bijdraagt aan de authenticiteit en filmische sfeer van Blood Stone is dat Daniel Craig, Judi Dench en Jo Stone hun stemmen en gelijkeni en hebben geleend aan de game. Zangeres Jo , met de toepa elijke achternaam, fungeert als Bond-girl en heeft tevens de soundtrack van de game ingezongen. Het verhaal is bedacht door Bruce Feirstein, die ook GoldenEye, Tomorrow Never Dies en The World is not Enough schreef, hoewel Craig’s invulling van de Bond-rol duidelijk effect heeft op het verhaal. Zijn voorganger Pierce Brosnan was vooral van de mooie praatjes, maar in Blood Stone staat Bond ook zonder wapens zijn mannetje. Verder zijn er veel achtervolgingen te voet, die doen denken aan de free running-scène uit Casino Royale.
Knallen
De nadruk ligt echter nog steeds op knallen in de derde persoon met hier en daar minder actierijke sluipgedeelten. Bond heeft een gezond arsenaal aan (gedempte) pistolen, mitrailleurs en raketwerpers, hoewel handgranaten ontbreken. De game heeft alle standaardelementen die je van een third person-shooter mag verwachten en dus ook het zoeken van dekking werkt soepel. Toch hadden we graag een ontwijkmanoeuvre gezien, want nu word je alsnog vaak geraakt als je dekking probeert te zoeken. Op de normale moeilijkheidsgraad valt met dit gebrek te leven, omdat je tegenstanders niet bepaald intelligent zijn. Ze zoeken wel dekking, maar de patronen waarmee ze hun gezicht laten zien, zijn voorspelbaar. Daarnaast is het vaak mogelijk om ongehinderd een tegenstander te bestormen om hem met een mêleeaanval uit te schakelen. Dit levert je een Focus Aim-schot op, waarmee je in slow motion vijanden door hun hoofd schiet. Focus Aim is vergelijkbaar met het mark and execute-concept uit Splinter Cell: Conviction. In Blood Stone is deze manier van richten, net als de mêleeaanval, soms wat teveel van het goede. Beide zorgen ervoor dat de campagnemodus uitdaging mist.
Desondanks is de campagnemodus vermakelijk, juist vanwege de afwi eling in omgevingen en veelzijdige activiteiten. Zo onderzoek je met je smartphone een archeologische vondst in Istanbul, om je vervolgens een weg door het oerwoud van Birma te banen en ‘jasje, dasje’ je opwachting te maken in het ijskoude Siberië. Daarnaast laat je in Bangkok een spoor van vernieling achter, wanneer je een gigantische vuilniswagen achtervolgt. Dit soort voertuiggedeelten zijn ongetwijfeld het hoogtepunt van Blood Stone. De game werd ontwikkeld door Bizarre Creations, dat met Project Gotham Racing 2 en 3 al behoorlijk wat ervaring heeft in het racegenre. De achtervolgingen zijn snel en spectaculair, maar helaas lineair en aan de korte kant. Het laatste racegedeelte over het asfalt van Monaco duurt maar een minuut of twee en kent geen alternatieve paden. De racelevels zijn aanvankelijk uitdagend, maar na een paar pogingen vooral een kwestie van de juiste manoeuvre herinneren. We hadden stiekem toch wel wat meer verwacht van Bizarre Creations.
Tegenvaller
Tegenvallend is ook dat gadgets in James Bond 007: Blood Stone een ondergeschoven kindje zijn. Bond heeft een smartphone tot zijn beschikking die de weg wijst naar het volgende doel. Ook kan de telefoon worden ingezet om een computer of beveiligingscamera te ‘hacken’. Dat omzeilen van beveiliging ystemen komt neer op een simpele minigame waarbij je de juiste knoppen moet indrukken. Verder kun je met de smartphone inlichtingen verzamelen, hoewel dat enkel een kwestie is van het drukken op een knop en verder niet noodzakelijk is voor het doorlopen van de game. Het apparaat voelt een beetje overbodig en laat ons verlangen naar de vele gadgets die het Bond-universum rijk is. Denk aan een laserhorloge, jetpack of de op afstandsbestuurbare BMW uit Tomorrow Never Dies.
De campagnemodus vermaakt, maar mist uitdaging en is met zijn zes a zeven uur aan de korte kant. Online houdt het ook niet over, met team deathmatch, last man standing en een opdrachtgebaseerde modus. De modi zijn erg standaard van opzet en voelen, net als de gadgetgedeelten, als een verplicht nummertje. Daarnaast ligt het tempo een stuk lager dan in de singleplayer en ontbreken voertuigen. Uiteindelijk blijven we na het spelen van Blood Stone dan ook achter met een teleurgesteld gevoel. Niet zozeer omdat de game afsluit met een open einde dat hint naar een vervolg, maar vanwege de potentie die de game had. Na de spectaculaire opening verandert het spel namelijk in een standaard shooter met overbodige gadgetgedeelten en racelevels die veel te beperkt zijn om vaker te spelen. Deze gelikte, maar oppervlakkige Bond-game is enkel leuk in kleine porties. Daarom krijgt Blood Stone van ons niet meer dan het predicaat ‘voldoende’ mee.