Het was een surrealistisch zicht: honderden gamers liepen omstreeks 8 uur ’s avonds Carré naar binnen. Een gebouw waar meestal iets oudere, strak in het pak geklede mensen arriveren om van een avond klassieke muziek of een theatervoorstelling te genieten. Maar zoals veel gamers weten, doet gamemuziek nauwelijks onder voor de klanken van de grootmeesters uit het verleden. Kort voordat het concert begon leek het er nog even op dat de nieuwe editie van Games in Concert verre van uitverkocht was, maar toen het Metropole Orkest van start ging waren er nog nauwelijks ongevulde stoelen te vinden.

Dirigent Buckley kende zijn publiek, dat was vanaf het eerste moment duidelijk. In het Engels (natuurlijk klare taal voor de meeste gamers) vertelde hij dat we de komende minuten muziek uit Hitman en Shadow of the Colossus konden beluisteren, maar wat het eerste nummer zou zijn, moest het publiek zelf maar ervaren. Toen hij na het spelen van de eerste drie muziekstukken aan de zaal vroeg uit welke game het eerste nummer kwam, werd er massaal ‘Halo’ geroepen. Ook later in de avond hield Buckley het contact met het publiek zeer goed vast, en dat publiek gaf steeds harder antwoord op zijn vragen, en klapte steeds harder na elke sessie.

Voor fans die op eerdere Games in Concerts waren geweest, was het misschien even wennen, geen gameplaybeelden op een groot scherm tijdens de muziek. De avond draaide om het Metropole Orkest, de dirigent en toch ook vooral de gamemuziek. En dat laatste kwam door het gebrek aan beelden misschien juist zo goed tot zijn recht. Het zorgde voor een intieme sfeer, een band tussen de bezoekers, de muzikanten en de muziek zelf. Anderhalf uur lang hadden de gamers geen behoefte aan een controller in hun handen, maar aan de overbekende klanken van games die ze van buiten kenden.

De evergreens waren alom vertegenwoordigd: Metal Gear, Mario, Final Fantasy en natuurlijk Zelda. Veel games die in een bepaalde vorm ook al op vorige Games in Concerts te horen waren. Maar een aantal nummers uit L.A. Noire (kijk hier de repetitie van dit nummer) zorgden voor een laid back, jazzy verrassing, en up-beat nummers uit Bubble Bobble en Donkey Kong Country gaven de avond een gevarieerde injectie en brachten extra energie in de zaal.

En daarbij werden de diverse evergreens op een verrassende manier gepresenteerd. Killzone was een ware show, met de iconische rode laserstralen uit de games die de zaal doormidden boorden. Zo ook Command & Conquer, waarbij de Amerikaanse en Russische vlag tegenover elkaar op de muren van de zaal werden geprojecteerd. Een ingetogen versie van het klassieke Mario-thema, gespeeld door een simpel strijkkwartet, kon rekenen op het meest uitbundige applaus van de avond. En het publiek had geen moeite met het terugroepen van de dirigent voor een paar laatste knallers, met als afsluiter de altijd in de smaak vallende The Legend of Zelda-soundtrack.

De verrassing van de avond was wellicht niet de muziekkeuze, maar het feit dat gamemuziek met gemak op zichzelf kan staan. Er waren geen videobeelden of gastoptredens nodig om de bezoekers op te zwepen en te vermaken. De muziek, de muzikanten en het publiek waren meer dan genoeg om de kracht van het geluid in games over te brengen. We gingen dan ook naar huis met een vernieuwde liefde voor misschien wel het meest onderbelichte onderdeel van games: muziek. Dat het maar vaker op een voetstuk geplaatst mag worden!