In mijn verslag van de busreis eindigde het verhaal om zeven uur voor de deur van het festival. Het was nog goed donker en koud. Toch waren we niet de eersten. Er was al een kleine rij gevormd van gekke Zweden, waaronder een aantal die voor de deur de tent hadden opgezet. Als je bedenkt dat alle plaatsen al zijn toegewezen voor de aanvang van DreamHack klinkt vooral dat laatste eigenlijk een beetje overdreven. Na een groepsfoto en het uitladen van de bus gingen de deuren open en kon iedereen naar zijn toegewezen plek om zijn PC aan te sluiten.
Of nou ja, iedereen. Als verslaggever heb ik geen plekje op de normale beursvloer en ben dus gedoemd om in de overigens wel lekker rustige persruimte te settelen. Dat heeft natuurlijk als nadeel dat het hele LAN-gamen mij een klein beetje ontgaat, maar gelukkig kom ik vooral voor de sfeer. Sowieso geldt dat eigenlijk voor heel DreamHack, want met de hoge internetsnelheden die inmiddels in bijna ieder Europees huishouden te vinden is zijn LAN-party’s om een beetje fatsoenlijk multiplayergames te spelen eigenlijk niet meer nodig. StarCraft II spelen met iemand die een paar honderd meter verderop zit tu en duizenden andere gamers is niet noodzakelijk veel persoonlijker dan over het internet, maar het is absoluut veel sfeervoller.
DreamHack is dan ook vooral een evenement waar gamers zichzelf even kunnen neerzetten. Of het nu het meisje in de Pikachu-onesie, de kerel in een groene lederhosen of de bezoeker die om een of andere wazige reden een stel energy drank-blikjes op zijn pet had geplakt. Dat blijkt ook wel als ik na het schrijven van mijn busverslag weer de vloer op ga om te kijken of de Nederlandse delegatie al voldoende opgebouwd is. De complete rij tafels van houten pallets– brandveiligheid zal niet het grootste strespuntje van de organisatie zijn – die zij innemen is inmiddels trots afgebakend met rood-wit-blauwe en oranje vlaggetjes. Nederlanders blijven immers Nederlanders.
Om vier uur wordt DreamHack officieel geopend middels een flinke lasershow met zelfs wat vuurballen. Daarna gaan de lichten in de grote zalen uit, die voorheen nog aan stonden zodat iedereen zijn PC fatsoenlijk kon aansluiten, en ontstaat een veel sfeervoller beeld van de grote zalen. Het beeld van honderden lichtgevende computerschermen heeft iets betoverends en maakt het ook een stuk verleidelijker om te kijken wat iedereen nu eigenlijk aan het spelen is. Van de usual suspects als Starcraft II, League of Legends (verreweg de meest gespeelde game lijkt het) en Counter-Strike tot Worms en Guitar Hero. Ook singleplayergames en gewoon een aflevering van een willekeurige serie heb ik voorbij zien komen. Op de tweede avond weet de helft van de Nederlanders zich zelfs uitstekend te vermaken met een dikke twee uur ChatRouletten.
Naast de verscheidenheid aan games valt ook de diversiteit aan mensen op. Vooruit, het gros is Zweeds, maar er is in ieder geval een gezellige mix tu en dames en heren, jong en oud. Vooral de leeftijd valt op, want ook de twaalfjarige gamertjes zijn in overvloed aanwezig. Kun je ze eindelijk eens op hun muil timmeren als ze je moeder beledigen. Voor rasalcoholisten betekent dat overigens wel dat ze beter thuis kunnen blijven, want vanwege de leeftijdsvriendelijkheid heeft DreamHack een zerotolerancebeleid met betrekking tot alcohol. Het moet immers wel gezellig blijven (plus drank is toch veel te duur in Zweden).
Al die gamers moeten bovendien ook nog vermaakt worden, want stel je voor dat duizenden PC’s gaan vervelen. Daarvoor zijn onder andere vertoningen van films, een kleine gamebeurs en evenementen op het hoofdpodium. Gedurende het grootste deel van de dag worden de laatste twee vooral gebruikt om goodies weg te geven. Iedereen die wel eens op een willekeurige gamebeurs is geweest, weet dat er dan een stormloop ontstaat. Maar er zijn ook leukere invullingen, zoals een lezing van Battlefield ontwikkelaar DICE (helaas in het Zweeds) en een door Nederlanders georganiseerd Pong-toernooi. Die laatste was dan wel weer met goodies.
In de avond wordt op het hoofdpodium, dat midden tu en de rijen computers staat, een klein muziekfestivalletje georganiseerd. Het zijn de momenten dat ik erg dankbaar ben voor mijn plek in het rustige perscentrum en de plek van de Nederlandse delegatie in een andere hal. Want het volume staat bizar hoog en belangrijker, de muzikanten vallen in de categorie “val me er niet mee lastig”. Nederlandse hardstyle DJ krijgt de voeten weliswaar ma aal van de vloer maar draait muziek verre van mijn genre. Grootste overtreder is echter de Zweedse band Firstborn, al was het maar omdat de zanger het nodig vond om met zijn valse kattengejammer Killing in the Name Of te verkrachten. Maar goed, voor de muziek komt toch geen kip naar DreamHack. Buiten een leuk LAN-evenement met wat afleiding is DreamHack ook nog een groot toernooi in competities als StarCraft II, League of Legends, Counter Strike en Street Fighter IV. Morgen stop ik met kijken naar de amateurs en duik ik vol overtuiging de profe ionele wereld van de e-sports in.
Gijs reist op uitnodiging mee met het gezelschap van het Intel Pack4DreamHack-team om het geheim van het DreamHack-evenement te doorgronden. Zij verzorgen onder meer een geoliede busreis naar het DreamHack-evenement, Gijs doet zijn best om het evenement te verslaan. Ook het Intel Pack4DreamHack-team doet uitgebreid verslag over het evenement op hun site.