The Witcher 3 was mijn game van het jaar 2015, en terugkijkend is het misschien ook wel mijn game van de generatie. Voor mij is het spel meer dan de som der delen: het is niet alleen een geweldig, diepgaand avontuur, het is ook de eerste game die ik heb gespeeld na een behoorlijke burn-out en die mij weer verliefd deed worden op het medium an sich.

Ik heb toen dus genoten van de gigantische actie-rpg, maar heb het spel sindsdien niet meer aangeraakt. De recente opleving van de franchise heeft ervoor gezorgd dat ik weer zin kreeg om het spel te doorlopen. Toevallig wilde ik toch de Switch-versie van de game uitproberen, dus besloot ik het spel op te starten en mij weer onder te dompelen in de fantasywereld van Geralt of Rivia. Goed idee, of zou ik zo mijn mooie herinneringen aan de game juist vergallen?

Na in een dikke week tijd een uur of dertig in de Switch-versie te hebben gestopt – ik ben dus nog lang niet aan het einde van mijn avontuur, maar heb wel als een bezetene zitten spelen – ben ik in ieder geval van mening dat The Witcher 3 nog altijd een geweldige prestatie is. De spelwereld waarin The Witcher 3 zich afspeelt – de moerassen, bossen en vlaktes van Riven, de bruisende stad Novigrad en de door Noorse, ongerepte natuur geïnspireerde gebergten van Skellige – is nog altijd een lust voor het oog en voelt alsof er echt in geleefd wordt.

De game bevat veel uitgestrekte gebieden die er relatief generiek uitzien, maar die worden afgewisseld met prachtige locaties die je na al die jaren nog steeds de adem benemen. De gezellig middeleeuwse stad Oxenfurt die je vanuit een torenhoge brug bereikt, het spookachtige Fyke Isle met zijn ruïnes, de glooiende, kleurrijke akkers voordat je Novigrad binnen rijdt: The Witcher 3 ademt een ongekend magische en tegelijk realistische sfeer. De geweldige geluidseffecten dragen daaraan bij: het geluid van in de wind krakende takken en het onweer in de verte wanneer het weer omslaat geeft je een gevoel van immersie dat in weinig andere games bereikt wordt.

Tegelijkertijd is het vijf jaar na dato erg duidelijk dat The Witcher 3 als inspiratiebron heeft gediend voor veel modernere open wereld actie-rpg’s. Vooral Ubisoft lijkt leentjebuur te hebben gespeeld – Assassin’s Creed Origins en Odyssey hebben een spelwereld en structuur die enorm lijkt op die van The Witcher 3. Latere releases die het openwereldgenre hebben vernieuwd, met name Zelda: Breath of the Wild, zorgen er onherroepelijk voor dat Wild Hunt juist ietwat verouderd aanvoelt.

Net als in de moderne Assassin’s Creed-games krijg je ook hier een gigantische wereldmap voorgeschoteld vol met vraagtekens. In mijn herinnering was elk vraagteken op de kaart van The Witcher 3 een avontuur op zich, maar dat blijkt uiteindelijk wel mee te vallen: op de meeste plekken vindt je generieke schatten bewaakt door monsters, of bandietenkampen en monsternesten die uitgeschakeld dienen te worden. Ik durf zelfs te stellen dat Asssassin’s Creed Odyssey iets meer doet met die locaties: daar staat een random gebied doorzoeken soms garant voor een epische nieuwe quest op een fantasievolle nieuwe plek. The Witcher 3 kent wat mij betreft iets te veel icoontjes op de map die uiteindelijk nauwelijks een avontuur opleveren, al kun je die natuurlijk ook gewoon negeren.

The Witcher 3 compenseert dat met een aantal diepgaande quests met originele verhaalontwikkelingen en ijzersterke personages. De eerste twee grote quests in The Witcher 3 zijn daar de beste (en meest besproken) voorbeelden van. In een van de quests maak je kennis met de ‘Bloody Baron’, een zuipende generaal die zijn gezin kwijt is en Geralt inschakelt om zijn vrouw en kind terug te vinden. De keuzes die je tijdens je zoektocht maakt hebben – zonder al te veel te willen spoilen – verregaande gevolgen voor het lot van deze man. Ook de andere quest, waarin je een dorp vol met weeskinderen bezoekt dat gerund wordt door een stel schunnige heksen, heeft een afloop die geenszins zwart-wit te noemen is.

Al in de eerste pakweg vijftien uur van The Witcher 3 wordt daardoor duidelijk dat de wereld van The Witcher 3 excelleert in het tonen van grijze gebieden: kwesties waar eigenlijk geen perfecte oplossing voor is. Dat maakt de game ook zo realistisch: in het echte leven moeten we ook vaak kiezen tussen twee kwaden. Elke keuze die nog zo goed bedoeld lijkt, kan voor anderen of voor jezelf slecht uitpakken. In het verlengde daarvan zijn ook de personages van The Witcher 3 zo geschreven. Tot op zekere hoogte is iedereen in Wild Hunt wel een egoïstische klootzak – ook een prima weerspiegeling van het echte leven.

Fijn is dat kleinere quests – zijmissies en ‘Witcher contracts’ – hier geen uitzondering op zijn. Zelfs de simpelste avonturen, waarin je bijvoorbeeld jaagt op een monster dat een lokaal dorp terroriseert, monden regelmatig uit in een situatie die je niet had verwacht – en in plottwists die nieuw licht schijnen op een monster, een personage dat je de quest heeft aangereikt of belangrijker: jezelf. Jij kiest namelijk regelmatig de afloopt van zo’n quest, en doordat je (soms optioneel) de uitkomst van die keuze kunt aanschouwen, leer je (de virtuele versie van) jezelf ook beter kennen.

De grootste kritiek die The Witcher 3 rond release kreeg te verduren, was dat de gevechten in het spel niet zo lekker liepen. Na een kleine vijf jaar is dat niet verbeterd. Zwaardgevechten zijn nog steeds allesbehalve diepgaand: je voert een paar lichte aanvallen uit, misschien één of twee zware, gooit er een magische actie tussendoor en klaar is Kees. Ondanks dit gebrek aan diepgang vond ik de gevechten echter nooit irritant worden, ook niet tijdens mijn tweede speelsessie. Ze zijn vrij snel voorbij – zeker wanneer je ervoor zorgt dat je altijd een level of twee hoger bent dan de quest die je accepteert – en nergens had ik het gevoel dat Geralt een actie maakte waar ik ‘m geen opdracht toe had gegeven.

Het spel laat zich niet zo soepel besturen als een moderne Assassin’s Creed – rondrennen in Origins en Odyssey voelt sneller en soepeler, en ook paardrijden gaat daar met veel groter gemak (sorry Roach) – maar het is nog altijd een enorme verbetering ten opzichte van die vórige grote openwereld-rpg-mijlpaal, The Elder Scrolls 5: Oblivion. Daarbij vind ik de mogelijkheid om je op gevechten voor te bereiden door je zwaarden in te smeren met bepaalde potions een hele toffe. Het blijft redelijk oppervlakkig in Wild Hunt, maar dit is een element waar CD Projekt Red goed aan zou doen om het in een eventueel nieuw deel uit te breiden.

Het moge duidelijk zijn: na pakweg vijf jaar is The Witcher 3: Wild Hunt nog altijd de moeite van het spelen waard. Ja, ook op de Switch: de game oogt zeker op de televisie een stuk minder gedetailleerd en waziger dan de versies op PlayStation 4, Xbox One en pc, maar dat je dit na een halfuurtje spelen compleet vergeet, spreekt boekdelen over de kwaliteit van het spel zelf. De spelwereld van Wild Hunt is een les gamedesign voor gevorderden, en hoewel de gameplay naar hedendaagse maatstaven niet heel speciaal meer is, maken de originele quests, personages en het verhaal dat meer dan goed.

Mocht je The Witcher 3: Wild Hunt om wat voor reden dan ook hebben gemist, dan loont het dus altijd nog om een uurtje of honderd opzij te zetten en je te storten in deze geweldige rpg. Toss a coin to CD Projekt Red, zullen we maar zeggen!

In de rubriek Reload bekijken we klassiekers uit de geschiedenis van de game-industrie vanuit het huidige perspectief. Lees ook: