Ik weet nog goed dat, toen Call of Duty net uitkwam, dezegame betiteld werd als 'de meest realistische WOII-shooter ooit'. Eigenlijk bestwel belachelijk, want meer arcade krijg je shooters niet. Het idee achter dezegedachte snap ik wel: Call of Duty geeft je het gevoel in een oorlog te zijndankzij de intensiteit. Het is dan ook meer 'de meest realistischeHollywood-versie van een WOII-shooter ooit.' Want wanneer worden realistischeshooters (dus niet sci-fi enzo) eens realistisch?Ik ken een shooter, die spektakel biedt maar tegelijkertijdrealistisch aanvoelt. Een shooter waar ik enorm van heb genoten, maar die doorde pers (behalve opvallend genoeg op Gamer.nl destijds) genadeloos wordtafgeserveerd. Ik heb het over Vietcong 2.Vietcong 2 op de Vietnam-moeilijkheidsgraad welteverstaan.Ik kan me geen enkele shooter herinneren waarbij ik zó op het puntje van mijnstoel zat en zó'n enorme drang tot overleven had als in Vietcong 2. DeVietnam-moeilijkheidsgraad in Vietcong 2 werkt als volgt: je hele HUD is weg,dus je ziet geen cro hair, geen levensbalk en geen munitiehoeveelheid. Elklevel moet je in één keer uitspelen en zelfs de autosaves in de levels zijnweggehaald. Na één salvo ben je dood. En dit, beste mensen, zorgt voor enormeintensiteit.Je oerinstinct van overleven komt hierbij naar boven. Ikzelfwas aardig trots toen ik de eerste paar mi ies heb uitgespeeld in dezemoeilijkheidsgraad. Deze duren elk zo'n twintig minuten/half uurtje en als delaatste vijand je doodmaakt dan mag je weer helemaal opnieuw beginnen. In eenbepaald stuk lagen mijn medesoldaten in een huis achter een aantal vensters ineen intens vuurgevecht verwikkeld met Vietcongstrijders aan de overkant. Ikging al tijgerend langs de vensters, maar aangezien mijn maten daar lagen washet veel te krap. Bij het opstaan werd ik meteen gedood. De tweede keer precieshetzelfde. De derde keer ging ik in één sprint langs een aantal vensters endook ik op de grond. Gelukt! Het zijn dit soort adrenaline-momenten die een ervaring échtintens maken. In hetzelfde level moet je even later een huis met Vietconginfiltreren en van binnenuit in je eentje uitschakelen. Je moet écht elke hoekchecken, terwijl je in negen van de tien shooters (al helemaal die met eenoplaadbare levensbalk, zoals in de mode is tegenwoordig) naar binnen bunnyhopt en een paar kogels neemt. Afijn, in dat huis kwam het één keer voordat een Vietcong die meteen om de hoek zat mij beschoot, maar miste. In eenreflex doodde ik hem. Wanneer zijn kogels mij wél hadden geraakt, wat negen vande tien keer gebeurt, was ik dood geweest en had ik alles nog een keer moetendoen. Een shooter wordt totaal anders als elke tegenstander vrijwelgelijkwaardig aan je is.Ik ben al snel gestopt op de Vietnam-moeilijkheidsgraad. Tefrustrerend. Bij één stukje, met tuinen en gangetjes, ging ik keer op keerdood, ik wist op een gegeven moment niet eens echt waar de kogels vandaankwamen. Maar als de hardcore PC-shooterfanaten eens een dergelijke ervaringwillen, dan raad ik ze aan om Vietcong 2 te spelen op de Vietnammoeilijkheidsgraad. Het is haast verlichtend om een shooter te spelen die bijnahelemaal echt aanvoelt.