Ik speel spellen om te ontsnappen aan de realiteit, om me voor even een onwerkelijke en epische held te wanen en om een beetje uitgedaagd te worden. Tijdens het spelen van games wil ik alleen maar toffe dingen doen, dingen waar ik zowel voldoening als plezier uit haal. Er zijn echter twee elementen in de huidige videogames die pal tegenover mijn vrij milde eisen staan: het verzamelen van objecten en het volbrengen van zijopdrachten opdat je verder kunt met de daadwerkelijke missie of verhaallijn.

Je kent het wel: je bent helemaal ondersteboven van het indrukwekkende verhaal van een spel uit je favoriete serie en wilt de komende dialogen zo snel mogelijk aanhoren om je lust naar eventuele plotwendingen te stillen. Op je eeuwenoude landkaart staat aangegeven waar je volgende doelwit zich bevindt. Al rennende blokkeert een gewapende wachter met een grimas op zijn gezicht de enige doorgang naar de betreffende plek. Een of ander vreemd uitziend wezen, dat naar alle waarschijnlijkheid geslachtsloos is, verschijnt uit het luchtledige. Het beest bekijkt je van top tot teen en begint plots geluiden te maken, die je met de nodige moeite weet te kwalificeren als woorden. Het wezen vertelt je dat de poort alleen geopend wordt voor een bepaald ras. Aangezien jij hier niet toe behoort, zul je iets anders moeten verzinnen om het gebied te bereiken.

Gelukkig heb je onlangs van een marktverkoper gehoord die levensechte maskers verkoopt. Je begeeft je zo snel als mogelijk naar deze persoon. Eenmaal daar aangekomen en een goed lijkend masker te hebben gevonden, blijkt hij de gebruikelijke muntsoort niet te accepteren. Toch wil je koste wat kost dit masker in je bezit krijgen en legt hem de situatie uit. Je wilt immers weten hoe het verhaal zich verder ontwikkelt en welke kunstzinnige zaken je nog te wachten staan. De verkoper geeft aan dat hij wel geïnteresseerd is in een speciaal soort water. Echter, dit water is alleen maar te vinden aan de andere kant van de wereld. Zuchtend loop je weg, je trouwe paard bespringend om een van de langste reizen uit je nog prille leven te maken, op zoek naar een minuscuul potje met speciaal water.

De bovenstaande situatie heeft mij de afgelopen weken weerhouden van het continueren van Zelda Majora's Mask. Dit fabelachtige spel heb ik onlangs van het centimeterdikke stof ontdaan om het nogmaals te doorlopen. Je zult je natuurlijk afvragen waarom ik bij de zojuist beschreven passage ben blijven steken. Het spel heb ik immers al lang en breed uitgespeeld en ik weet precies wat me te doen staat. Wel, dit is niet de eerste keer in Majora's Mask dat ik gedwongen word iets te doen waar ik absoluut geen trek in heb. Gedurende het spelen dien je namelijk meer dan twintig (!) verschillende maskers te verzamelen. Alhoewel deze maskers leuk en origineel zijn om te gebruiken, vind ik het zeer vervelend dat dit niet grotendeels optioneel is gehouden. De meeste hoofddeksels hebben geen noodzakelijke functie en verkrijg je pas na het vervullen van zeer oninteressante wensen van de lokale bevolking. En aangezien ik vooral geïnteresseerd ben in de verhaallijn en de hoofdopdrachten en de rest als bijzaak beschouw, sla ik dit, mits mogelijk, dan ook in eerste instantie over.

Wanneer ik echter verneem dat het verplicht is om een bepaald aantal dingen te verzamelen of iets moet doen wat niet gerelateerd is aan de gebruikelijke gameplay, gaan mijn rugharen spontaan rechtop staan. Meestal voegen ze namelijk vrijwel niets toe aan de spelervaring en bieden ze nauwelijks uitdaging. Nu zou dat geen enkel probleem zijn als er hier en daar wat van dit soort zaken aan een spel toegevoegd worden. Het lijkt er tegenwoordig echter steeds meer op alsof je het grootste gedeelte van de game bezig bent met een in mijn optiek zinloze en telkens herhalende handeling die mij absoluut níet weet te amuseren.

Neem Assasins Creed als voorbeeld. De toffe elementen zijn in mijn optiek te schaars aanwezig (alhoewel je de Leap of Faith ietwat overmatig kunt uitvoeren) en je dient te vaak vervelende opdrachten te voltooien voordat je weer iets kunt doen wat je pleziert. Veelal beschouw ik deze opdrachtjes dan ook louter als het rekken van de speelduur van het spel. Veel liever zie ik wat meer spellen in de trant van Uncharted: Drake's Fortune, een game die me geen enkel moment verveelde en waar ik nergens het gevoel had geforceerde en onnodige dingen te moeten doen. Dat dit avonturenspel slechts een uurtje of acht duurt, neem ik dan op de koop toe. Het waren immers acht meeslepende en onvergetelijke uren.