Ik zit erdoorheen, ik heb het gehad. December was een maand met potentie. Dit had de leukste maand van het jaar kunnen zijn, een geweldige afsluiter van een geweldig games-najaar, mits alles goed ging. En alles ging goed, tot negen uur s'avonds. Toen mijn Xbox 360 een wel héél verdacht geluid begon te maken.
Ik stuitte al op problemen met mijn oude Xbox, je kent hem vast nog wel: zwart, krachtig en vierkant. Die 'oude Xbox' kende weinig tot geen oneffenheden, maar toch wist ik hem tot drie keer toe te molesteren. Niet met opzet, natuurlijk niet. Hoewel, volgens de klantenservice lag het aan de omstandigheden waar de Xbox aan werd blootgesteld, terwijl ik er toch echt geen rare fratsen mee uithaalde. Maar goed, over het algemeen was het een sterk en betrouwbaar apparaat en er viel (of valt, het is maar hoe je het ziet) dus weinig op aan te merken. Helaas betekende dit voor mij dat ik de console wéér drie weken kwijt was. Voor een gamer zoals ik, eentje die in het hokje 'hardcore' geplaatst kan worden, is dat allerminst een pretje.
Inmiddels – alweer vier jaar later – zit ik opgescheept met een console van de tweede generatie Xbox'en, de Xbox 360. Ik ben (nee: was..) erg blij met mijn 'next-gen'-spelcomputer. Ik bezit hem nu precies een jaar, maar helaas heb ik hem drie van die 52 weken moeten mi en. Ik hoef je waarschijnlijk niet uit te leggen dat het hier een Ring of Death betrof, de befaamde hardwarefout waarmee de Xbox 360 al een lange tijd kampt. Erg jammer, aangezien ik het spel waar ik zo lang op had gewacht niet kon spelen (Call of Duty 4 – uiteraard). Maar nu, twee weken na mijn reparatie overkomt mij weer iets soortgelijks. Weer problemen met mijn console, maar nu niet een van hetzelfde lak in pak.
Nee, ditmaal bekrast de Xbox 360 mijn schijfjes (voornamelijk Guitar Hero III is gezegend met een mooie, ronde kras). Nu heeft Microsoft een uitstekende service met een uiterst behulpzame dienstverlening, maar schijfjes vergoeden die niet uitgegeven zijn door Microsoft zelf is een taboe. Uiteraard begrijp ik dat ze hier niet aan kunnen beginnen, maar dat maakt het niet minder klote. Ik ben nu namelijk mijn Guitar Hero III, mijn console en daarmee ook mijn contacten op Xbox Live kwijt. Natuurlijk, ik heb nu meer tijd te besteden aan dingen die sommige mensen als wél nuttig en zinvol beschouwen (lees: vrienden, bier, uitgaan), maar op de een of andere manier voelt thuis niet meer als thuis wanneer je de mogelijkheid niet hebt om lekker relaxt achter je console te zitten.
Maar goed, het hierboven beschreven voorval gebeurde dus om negen uur s'avonds. De dag waarop ik Gamer.nl-redacteur werd is tevens de dag waarop ik mijn console weer moest afstaan aan de helende handen van de arbeiders in het reparatiecentrum. Desondanks haat ik de console niet. Integendeel, ondanks alles koester ik een onvoorwaardelijke liefde voor het apparaat. Ook al is gebleken dat ik de console niet kan vertrouwen en kost het ding mij bakken vol geld, je kunt er nog steeds gruwelijk vette games op spelen en daar draait het om. Als ik dan vooruit denk aan al dat plezier wat ik ga beleven aan het neerschieten van Ru en in Call of Duty 4, wordt de pijn toch enigszins verlicht. Sorry, voor deze melodramatische klaagzang, ik ben een beetje aan het doordraaien. Ik weet zelf ook niet meer wat ik allemaal aan het ratelen ben, mi chien zijn dit de eerst symptomen van iemand met afkickverschijnselen. In ieder geval weet ik één ding zeker, dit worden drie zware weken…