Perstrips behoren tot de privilégesdie je hebt als gamejournalist. De mooiste hotels, het lekkerste etenen de zachtste bedden. Het valt allemaal onder de noemer werk.Snoepreisjes langs alle plaatsen over de wereld, praten met beroemdemensen en spectaculaire dingen doen. Wat is ons leven toch zwaar.Soms heb je echter zo'n trip waarbij je denkt: Wow. Vorige week hadik zo'n ervaring. De game: Medal of Honor: Airborne. De setting: eengroot militair gebied omgetoverd tot Tweede Wereldoorlog basis.Nog nooit ben ikzo onder de indruk geweest. Niet zozeer de game(waarover later dezeweek een preview). Nee, het was de trip en datgene wat we deden datde indruk maakte. Niet alleen op mij maakte het geheel eenverpletterende indruk, maar op alle collega's die mee waren naar deafgelegen basis in Engeland. We mochten in ware Band ofBrothers-stijl een paratrooperstraining doorlopen. Echte wapens,echte ontploffingen en leren parachutespringen als een echte soldaat.Het hoorde er allemaal bij.Ik zal nietontkennen dat ik graag een goede Tweede Wereldoorlog-shooter speel.Vooral Medal of Honor: Allied A ault geeft mij nog steeds wekeknieën. Lekker Duitsers neerschieten, beetje rennen, beetjespringen en dan...Ai, dood! Geen probleem toch? Gewoon even diequicksave laden en met de Thompson in de hand knallen we door hetgansche land! Dit alles zonder écht na te denken over wat erallemaal gebeurd is. Vorige week heeftwat dit betreft mijn hele leven overhoop gegooid. Nooit meer zal ikzomaar even snel wat virtuele mensen afschieten. Natuurlijk zal ikniet twijfelen wanneer ik met mijn digitale M1 Garand een Nazi inmijn zicht krijg, maar het gevoel dat ik erbij heb is veranderd. Hetwas altijd een spelletje. Na vorige week ben ik gaan beseffen hoe hetis om dit écht mee te maken. De jongens die zij aan zijvochten waren niet ouder dan ik, allemaal jonge kerels van rond de 20jaar. Ze gaven hun leven voor mensen in een onbekend land, vochtentegen jongens die net zo goed in hun groep vrienden hadden kunnenzitten. Eén van deonderdelen was een simulatie van een mi ie zoals dat gewoon wastijdens het Ardennenoffensief tijdens de winter '44/'45. Tijdens dezemi ie zaten we in loopgraven, terwijl om ons heen de zogenaamdeartillerie neerkwam. Dat dit potten met gecontroleerde explosievenzijn intere eert je niet wanneer op een meter afstand de grond alseen ware fontein omhoog komt. Enkele seconde later voel en hoor jehet zand overal om je heen neerkomen. Het voelt allemaal levensecht,en dat was het ook. Even later liepen we door de bo en, terwijl weom ons heen andere squads het vuur hoorden openen op de zogenaamdeNazi's. Het geschreeuw, de knallen, de geur van kruit, de outfits dieiedereen draagt: het geheel voelt als een mengeling van angst,ontzag, adrenaline en plezier. Je weet dat je veilig bent, maar jevoelt je toch niet helemaal zo. Op dat momentdrong het door hoe anders het moet zijn geweest voor de mensen dieécht hun leven gaven voor volk en vaderland. Ze moeten indoodsangst verkeerd hebben tijdens vuurgevechten. Elke verkeerdebeweging kon het einde betekenen, elk moment konden ze op een mijngaan staan of onder vuur komen te liggen door eenartilleriebombardement. Doodsangst, een ander woord is er gewoon nietvoor.Dus bij deze wilik dit stukje opdragen aan de mensen die ons twee dingen hebbenverschaft. Aan de ene kant is daar het plezier in de vorm van games.Aan de andere kant bedank ik ze voor wat ze hebben opgeofferd voormensen die ze niet kenden. Niet alleen aan Geallieerde zijde, maarook aan de kant van de zogenaamde 'slechteriken', want ook dat warenniet meer dan jonge jongens in de bloei van hun leven. Ze waren allenbereid hun leven te geven; ze hadden geen quicksave waarmee ze evendat ene lastige stuk overnieuw konden doen. Zo werkte het niet. Denkdaar eens aan de volgende keer dat je die game opstart.